Na de koepel was ik van plan om direct door te lopen naar achteren. Dat pakte echter weer eens anders uit. Ik had nog maar een klein stukje gelopen, toen me de weg werd versperd. Eén of ander wazig figuur stond met gespreide armen midden op het pad. Een BOA …, een verkeersregelaar …, een beveiliger …?

Ik werd niet veel wijzer van hem, maar over zijn schouder kijkend, leek er verderop een lawine te zijn geweest. Afijn, het was mooi weer en ik had ook geen zin in ruzie. Er restte me weinig anders dan maar een ander pad te nemen. In dit geval werd dat een al wat ouder pad dat omhoog loopt, het rechterdeel van de Ecokathedraal in …

Wat de bebouwing betreft valt hier niet veel te zien. Wel is duidelijk dat de bosbodem knap droog wordt. Dode bladeren en takjes kraken bij iedere stap en het mos begint al wat gelig te kleuren. Niet dat het mos daar hinder van heeft, want na een klein buitje is het vast weer verrassend groen en fris, maar het is wel tekenend voor de weersituatie …

Dat droge weer heeft ook voordelen, nu komen zaadjes en pluisjes veel beter tot hun recht dan wanneer ze plat geregend op de grond liggen …

Het klein robertskruid (lytse sweltsjeblom in het Fries) lijkt voorlopig ook nog geen last van de droogte te hebben. Die mooie kleine bloemetjes blijven vrolijk in kieren en gaten tussen de stenen ontspruiten en opbloeien. Het zou me trouwens niet verbazen als onderzoek zou uitwijzen dat er verrassend veel vocht wordt vastgehouden in de Ecokathedraal …

• morgen nog wat meer …