Tijdens een ritje in de omgeving van Earnewâld zag ik aan het eind van de ochtend voorbeeldig mooie Altocumulus castellanus wolken boven de westelijke horizon verschijnen …
Deze wolkensoort is herkenbaar aan de kantelenvormige of torenvormige toppen, die aan de kantelen van een kasteel doen denken. Als je deze wolken op een warme ochtend ziet verschijnen, dan is de kans groot dat er in de loop van de dag onweer ontstaat. Ze staan daarom ook wel bekend als onweersverklikkers …
Ik ben toegekomen aan een afronding van ons bliksembezoek aan het Lauwersmeergebied …
De kievit waarmee ik gisteren eindigde, streek vlak bij ons neer. Hij liet de mooie iriserende kleuren op zijn verendek heel mooi zien …
Niet veel verderop ontdekte ik een aantal kleine plevieren of bontbekplevieren. Laten we ’t maar plevieren houden …
Grappige vogeltjes die, getooid met een sjaal en een masker, wat rond scharrelden op zoek naar lekkers …
Nog een laatste blik op de horizon en de mooie wolkenlucht erboven, daarna stapten we in de auto om de terugweg te aanvaarden …
Na enige tijd hadden we het bij de Uitkijkpunt Ezumakeeg wel gezien. De meest interessante vogels zaten te ver weg voor onze camera’s …
We besloten nog een stukje verder te rijden om nog wat meer rond te kijken. Al snel kwamen we bij een soort broekbos terecht waar de bomen met hun voeten diep in het water stonden. Aan de rand daarvan bevonden zich vooral bergeenden en wilde eenden …
Jetske meende intussen aan de overkant van de weg iets boven het veld te zien vliegen …
Wat ze daar zag, weet ik niet, maar een lekker fleurig en kruidenrijk veld was het zeker …
Een met een wijde boog om ons heen vliegend visdiefje trok de aandacht na enige tijd op natuurlijke wijze weer terug naar het water …
Verderop in het water waren enkele foeragerende kemphanen en een paar slapende bergeenden te zien. Ook hier zaten de vogels eigenlijk weer net wat te ver weg. Een passerende kievit bracht daar verandering is. Met die kievit open ik morgen het laatste deel van deze serie over ons ritje door het Lauwersmeergebied …
Rust, ruimte en duisternis zijn een paar van de kernwaarden van het Lauwersmeergebied. Dat er veel vogels in het gebied zitten, is hier gisteren al genoemd. Een groot deel van de open vlaktes (ongeveer 2000 hectare) in het uitgestrekte natuurgebied rondom het Lauwersmeer wordt kort gehouden door grote grazers, waaronder ongeveer 500 Schotse hooglanders en ongeveer 250 konikpaarden. Vanaf het uitkijkpunt zagen we in de verte een groep koniks staan …
Voor liefhebbers van de sterrenhemel is het ook een paradijs. Nergens in Nederland schijnt het nog zo donker te zijn als in het Lauwersmeergebied. Het is niet voor niks dat Nationaal Park Lauwersmeer in oktober 2016 door de International Dark Sky Association officieel is uitgeroepen tot Dark Sky Park. Een Dark Sky Park is een gebied waar het donker is, waar de duisternis behouden blijft en waar bezoekers ‘s nachts welkom zijn om die duisternis te beleven en de sterrenhemel te zien. Dat het Lauwersmeer hiertoe is benoemd, is toch wel bijzonder, want ons land is één van de landen met de meeste lichtvervuiling ter wereld. Klik hier voor mee info over Dark Sky Park Lauwersmeer…
Update: tot slot nog even een satellietfoto van de lichtvervuiling in West-Europa. Als je daar naar kijkt, zal duidelijk zijn dat het zo gek nog niet is om het Lauwersmeergebied te benoemen tot Dark Sky Park …
Na afloop van onze kuier bij Dokkumer Nieuwe Zijlen besloten we nog even een stukje Nationaal Park Lauwersmeer in te rijden. Bij het afleveren van haar pakketje had Jetske namelijk op de valreep nog een tip gekregen over een uitkijkpunt niet veel verderop …
En dat bleek ook inderdaad te kloppen. Korte tijd later stonden we ca. 5 km noordelijker bij het Uitkijkpunt Ezumakeeg Noord (Google Maps). Bij Dokkumer Nieuwe Zijlen was de jas niet nodig geweest, maar vanwege de straffe noordelijke wind die er over de vlakte blies, kon hij hier wel aan …
Je kunt hier naar verluidt veel verschillende vogels zien, waaronder ook dwaalgasten, die hier komen om te foerageren of om te overnachten. Er zijn veel steltlopers en eenden zijn te vinden, maar ook een keur aan andere vogels. Met een beetje geluk maak je zelfs kans om er een zeearend te spotten …
Wij kregen er op dat moment vooral zwanen, ganzen en diverse eenden te zien. In de verte stonden wat kluten en grutto’s te foerageren. Het was vooral de wind die ons die dag parten speelde. Daar hadden wij niet alleen last van, maar ook voor de vogels was het niet prettig, vermoed ik …
Of het daarmee een mislukte missie was? Nee hoor, integendeel, want het weidse open landschap van het Lauwersmeergebied is ook zonder spectaculaire vogelfoto’s zeker de moeite waard. Morgen wat meer daarvan …
Met het oog op de hitte die voor donderdag was aangekondigd, besloot ik op de net wat koelere woensdag even een ritje naar de ijsvogels te maken. Dat viel nog lelijk tegen. Met dank aan de boerenacties kon ik onze wijk slechts met grote moeite verlaten, nadat ik op twee minuten van huis ruim een kwartier stil had gestaan …
De heren waren blijkbaar begonnen aan hun blokkade- of langzaamaanactie van de A7 tussen Drachten-West en Heerenveen in beide richtingen. Er zat niets anders op dan binnendoor naar de afslag Drachten-Oost te rijden, maar ook daar stond alles al heel snel vast. Vluchtstrook en alles stond dicht! Twee aansnellende motormuizen hadden een klein halfuurtje praten nodig om het knooppunt weer enigszins vrij te krijgen. Tot die tijd zou er ook voor een eventuele ambulance geen doorkomen aan geweest zijn. Met hun publieksvriendelijke acties … *
Enfin, uiteindelijk kwam ik toch weer bij de ijsvogels aan. Ik trof het weer, de enige auto die er stond met een tweetal vogelaars, vertrok op het moment dat ik aankwam. Zo kon ik in alle rust op het beste plekje gaan staan …
Ik hoefde weer niet lang te wachten, na een klein kwartiertje zag ik voor het eerst die dag een ijsvogel op één van de takken neerstrijken. Nu eens kwam het mannetje aanvliegen, dan weer het vrouwtje …
Niet elke keer, maar toch regelmatig. werd er een visje het nest in gebracht. Aan het onderstaande exemplaar lijken de jonkies weer een flinke maaltijd te hebben. Ze zouden intussen bijna het nest moeten kunnen verlaten, lijkt me. Komende week toch maar weer eens een kijkje nemen …
“Kiekeboe!” leek deze jonge merel dinsdagochtend te willen zeggen, toen ik de tuin in liep …
Ik zat er al een paar dagen op te wachten. Op de langste dag van het jaar was het zover: voor de derde keer dit voorjaar had een clubje jonge merels het nestje in de pergola boven de vijver verlaten …
De eerste zat achter in de tuin al op ooghoogte in een struik, de tweede kuierde belangstellend het terras op, en een derde zag ik onverschrokken onder de schuttingdeur doorlopen. Dat was niet slim, want daar kon ik hem niet tegen katten beschermen, en die zijn er nogal wat in de buurt …
Gelukkig hielden pa en ma merel de gang van zaken in en rond de tuin nauwlettend in het oog. Ik geloof zelfs, dat de kleine vrijbuiter weer terug is gelokt met een lekkere worm …
Nummer vier bleef tot de volgende dag in de pergola zitten, waar hij geregeld nog een hapje kreeg toestopt. Twee dagen hoorden en zagen we ze her en der in de tuin rond scharrelen. Intussen hebben ze hun vleugels letterlijk en figuurlijk uitgeslagen. Nu maar hopen dat merels niet aan een vierde leg beginnen, want de klimop rond de pergola moet nu toch echt gesnoeid worden …
Afanja's Weblog 