Behalve de gebruikelijke wilde eenden zwommen er ook een paar witte kwakers in de Dwarssloot …
Eigenlijk heten ze Hollandse kwakers, maar ik vind witte kwakers wel zo duidelijk. Volgens Wikipedia is het een van de vele varianten van de Pekingeend …
Hoe ze ook heten en hoe ze ook genoemd worden, ik vind het mooie eendjes …
Thuis heb ik mijn camera vrijwel altijd voor het grijpen. Tijdens het weekendje in de Weerribben-Wieden was dat uiteraard niet anders. Zo heb ik tussendoor wat foto’s kunnen maken van momentjes die zich thuis ook wel voordoen, maar dan in een heel andere setting …
We hebben in de tuin twee grote schalen met water en nog een kleinere. Vooral de grote schalen worden regelmatig door de vogels gebruikt om even lekker te badderen. Hier ging dat toch ietsje anders. Nadat een musje op een pompeblêd (het blad van de gele plomp) in de Dwarssloot was gaan zitten, zakte het blad als de beweegbare vloer van een zwembad langzaam naar beneden …
Op deze laatste zondag in mei bij wijze van uitzondering niet één, maar zeven foto’s van de ijsvogels …
Een kleine twee weken geleden was ik er getuige van dat meneer ijsvogel met een mooi visje thuis kwam …
Eén roep was voldoende om mevrouw ijsvogel uit het nest naar buiten lokken …
Met een soepele beweging nam ze de vis van hem over, daarna draaide ze zich met een sierlijk sprongetje om …
Vervolgens bleef ze net zo lang schudden en draaien tot de vis in haar snavel met zijn kop naar voren wees …
Op deze manier kan ze haar jongen het best voeren zonder dat die last hebben van vinnen en kieuwen van de vis …
En dan maakt ze haar naam waar en duikt als de vermaarde blauwe flits met de buit naar het nest …
Na een bewolkte en winderige dag ging de wind ’s avonds liggen, terwijl de wolken zich terugtrokken …
Rond half tien ’s avonds heb ik nog enige tijd aan het rimpelloze water van de Dwarssloot gezeten …
Een mooi rustig slot van een gezellige dag. Zo zou ik wel vaker aan de waterkant willen zitten …
Nadat ik bij het Bezoekerscentrum van Natuurmonumenten in de Weerribben-Wieden was neergestreken bij één van de picknicktafels, viel mijn oog op een speeltuintje aan de andere kant van het paadje …
Mijn nieuwsgierigheid was gewekt, omdat ik in mijn werkzame leven ook een tijdlang ‘speelgelegenheid’ in mijn portefeuille heb gehad. Hoewel het erg klein was, was dit in de basis toch wel een speeltuintje naar mijn hart. Een lekker ruig en licht heuvelachtig stukje land met wat houten speeltuigen en een waterbaantje. Een terreintje dat natuur en avontuur op kleine schaal herbergt, een terreintje zoals ik het ook uit mijn eigen jeugd nog ken …
Toen ik me even later weer op de andere kant richtte, zwom een knobbelzwaan traag en sierlijk voorbij …
In de verte zag ik Aafje en Pepijn stilaan weer dichterbij komen. Zo te zien wist Aafje Pepijn’s aandacht nog steeds vast te houden met boeiende informatie over terrein en omgeving …
Terwijl donkere wolken zich samenpakten boven de Beulakerwijde, lieten we ons op het terras nog even verleiden om een ‘best wel droge lekkere koek met zonder slagroom te eten’, zoals Pepijn het later samenvatte …
Omdat de andere drie al bezigheden voor de middag hadden gevonden, trokken Aafje, Pepijn en ik voor een natuurwandeling naar het Bezoekerscentrum De Wieden bij St. Jansklooster …
Vorig jaar heb ik hier samen met mijn fotomaatje een uitgebreide fotoserie gemaakt van de koninginnepage. In de tuin vormden nu de bijzonder getinte irissen het hoogtepunt …
We hadden een goed moment gekozen, want het was lekker rustig bij het Bezoekerscentrum. Om de kans op vlinders wat groter te maken, had het alleen net wat warmer en zonniger mogen zijn …
Omdat mijn onderdanen weer niet erg krachtig waren, heb ik bij het bruggetje aan het begin van het een kilometer lange vlonderpad afscheid genomen van Aafje en Pepijn …
Terwijl zij aan hun rondwandeling begonnen, nam ik wat foto’s van het gemengde kleurenpalet van echte koekoeksbloemen en boterbloemen in de verte …
Toen Aafje in de verte begon te vertellen over de bloempjes en de beestjes ter plekke, heb ik me tactisch teruggetrokken tot bij een van de picknicktafels aan de andere kant van het water …
Thuis ben ik sinds Aafjes’ pensioen ook vaak als eerste uit bed, hier bij dit huisje aan de waterkant heb ik daar toch wel extra van genoten …
Vanaf het terras liet ik mijn blik over en langs de Dwarssloot glijden. Het was er heerlijk rustig en als het aan de overbuurman lag, was het zo te zien de bedoeling dat dat ook zo zou blijven …
De eenden voelden zich intussen zo vrij, dat ze gezellig bij me op het terras kwamen liggen. Lang zou dat overigens niet duren, want de eenden zouden weldra kennismaken met een volgende gast …
De volgende die zich op het terras meldde, was namelijk mijn grote vriend Oskar. Nadat hij de eenden naar hun plek in het water had verwezen, begon hij aan zijn eerste rondgang door de tuin die dag. Het moest natuurlijk wel even duidelijk gemaakt worden wiens territorium dit voorlopig was …
Zie je Oskar, dan is de jongste kleinzoon Pepijn vaak niet ver weg. En zo was het ook die dag. Pepijn verscheen vlak na Oskar in de tuin, en hij had er duidelijk zin in …
Kijk ze nou zitten, Pep en Os … een bijzonder soort twee-eenheid …
Afanja's Weblog 