Leeuwarden in zicht

Terwijl rechts naast ons de Panhuyspoel uit beeld verdween, zagen we vlak voor ons het met plassen doorsneden rietland ‘Reid om’e Krite’ ten noordoosten van Earnewâld …

Even later vlogen we even parallel aan de Wâldwei (N31), de weg tussen Drachten en Leeuwarden. De weg is nog net te zien onderaan de foto linksonder. Aan de situatie aan de Alde Lunewei aan de overkant van het water is weinig veranderd. Op de boerderij links wordt nog steeds geboerd en het oude boerderijtje tussen de bomen is nog steeds niet ingestort. Het enige wat ter plekke veranderd is, is dat de N31 sinds 2007 verdubbeld is.

In de verte zagen we even een luchtballon zweven (middelste foto). Tussen de vlekken van de vliegjes op de cockpit door zag ik Leeuwarden intussen snel naderen (foto rechtsonder) …

Met de onderstaande foto ben ik nog steeds erg blij. Ik kan wel genieten van dat lapjespatroon van de landerijen met in de verte de plassen van natuurgebied de Groote Wielen

Ineens gingen de patronen van het platteland over in die van de stad. Vanuit zuidoostelijke richting vlogen we over de dorpjes Hempens en Teerns, die intussen volledig ingekapseld zijn door de grote stad …

Op een veldje in Teerns werd een luchtballon opgelaten. Dat was het laatste snippertje platteland dat ik tijdens deze vlucht te zien kreeg …

  • wordt vervolgd

Terug over Oudega

Na twee rondjes boven onze woonwijk was het tijd om de terugweg te aanvaarden. We vlogen in noordwestelijke richting en passeren daarbij de oudste industrieterreinen van Drachten, ‘de Haven’ en ‘de Tussendiepen’ aan de westkant van Drachten …

Ik zag o.a. één van de onlangs door boeren geblokkeerde distributiecentra van Aldi onder me langs glijden (foto linksonder). Daarna kwam de Nieuwe Haven in beeld waar o.a. Kijlstra Beton gevestigd is (foto midden). We verlieten Drachten waar we het op de heenreis ook langzaam in beeld zagen verschijnen, bij de Smalle Eesterzanding (foto rechtsonder) …

Toen ik mijn blik weer naar voren richtte, zag ik dat Nationaal Park de Alde Feanen voor ons uitgestrekt lag. Aan de horizon zag ik voor het eerst de roze gloed van weerspiegeld zonlicht op de Waddenzee …

We waren intussen Oudega genaderd, één van de oudste dorpen in de gemeente Smallingerland, waarvan Drachten de hoofdplaats is. De van oorsprong in het midden staande kerk, die gebouwd is rond 1100, is het oudste monument van de gemeente …

We vlogen inmiddels al langs de Panhuyspoel, een nog in bedrijf zijnde zandwinput waar ik onderweg naar Earnewâld en de Jan Durkspolder regelmatig langs kom …

  • wordt vervolgd

Een rondje boven de Drait

Nadat ik tijdens het eerste rondje de onderstaande foto had gemaakt, waar ons huis tamelijk centraal op staat, besloot de piloot om nog een tweede rondje boven onze woonwijk de Drait te maken. Om een niet al te ruime boog te hoeven maken, ging het toestel voor mijn gevoel dusdanig scheef, dat ik mijn ongerustheid toch maar even heb geuit, want daar voelde ik me niet echt prettig bij. Dat was volgens de piloot natuurlijk volstrekt overbodig. “Je ging op je brommer toch ook altijd scheef door de bocht vroeger,” redeneerde hij …

Daar had hij zeker een punt. Daarom besloot ik maar door te gaan met fotograferen. Veel valt er over de drie onderstaande foto’s niet te zeggen, ze laten alleen wel zien dat we gelukkig in een vrij groene wijk uit begin jaren ’70 wonen …

De foto hieronder laat verder mooi een deel zien van de loop van het riviertje de Drait tussen de beide westelijke woonwijken de Trisken en de Drait …

Op de foto linksonder nog een blik op het riviertje en beide woonwijken. Tijdens het tweede rondje boven onze wijk was in zuidoostelijke richting Parkwijk de Singels te zien met zwembad De Welle (middelste foto). Op de foto rechtsonder nogmaals een deel van onze woonwijk en de ernaast gelegen begraafplaats Slingehof …

Ik sluit het tweede rondje over onze woonwijk af met een laatste foto, waarop voor kenners ons huis te vinden is …

  • wordt vervolgd

Van Leeuwarden naar Drachten

Al snel lieten we Leeuwarden achter ons en kwamen we op voor mij bekender terrein, omdat ik er regelmatig een ritje en/of een fotokuiertje maak …

Eerst kwam rechts van ons het watersportdorp Earnewâld in beeld met linksboven de Jan Durkspolder (foto linksonder). Vrijwel op hetzelfde moment zag ik in de verte het meertje De Leijen voor me liggen (foto midden). Aan de rechterkant vlogen we even later langs de Smalle Eesterzanding, de toegangspoort naar Drachten over het water (foto rechtsonder) …

Hoe meer bekende (water)wegen en locaties ik zag en herkende, hoe mooier ik het begon te vinden. Hieronder zien we het dorpje De Wilgen, dat in de loop der jaren in feite aan Drachten is vastgegroeid …

Dan komen de kenmerkende lijnen van de meest westelijke Drachtster woonwijk de Sanding in beeld …

Op de onderstaande foto zien we op de bovenste helft de wijk Himsterhout. Op de onderste helft van de foto zien we rechts van het riviertje de Drait de woonwijk De Trisken, waar ik van 1987 tot 1995 in een klein appartementje heb gewoond …

Zodra we het riviertje de Drait overgestoken zijn, vliegen we boven de gelijknamige wijk. Ik had tijdens de vlucht even wat moeite om het te herkennen, maar op de middelste van de onderstaande foto’s is ons huis voor het eerst – tamelijk anoniem – te zien …

Ik sluit dit deel af met een foto van het winkelcentrum en de sporthal in onze wijk. De sporthal wordt momenteel gesloopt om te worden vervangen door nieuwbouw. Op de foto is ook wijkcentrum It Fallaet te herkennen, één van de locaties waar ik tijdens mijn arbeidzame leven als sociaal-cultureel werker regelmatig actief was …

  • wordt vervolgd

Up, up and away

Tot op dat moment had ik altijd het standpunt gehuldigd, dat ik wel vleugels gehad zou hebben als het nodig was geweest om te vliegen. Dat ik nog eens via het poollicht in een vliegtuigje zou opstijgen vanaf de vliegbasis Leeuwarden, had ik dan ook nooit verwacht …

Maar het kwam er wel van. Nadat de piloot de checklijst had afgewerkt en we allebei een headset hadden opgezet, taxiden we naar de startbaan …

Daar gingen we dan … Sneller dan verwacht waren we los van de grond. Up, up and away …

Het voordeel van de motorzwever was dat we niet afhankelijk waren van thermiek. De piloot had me vooraf gevraagd of ik nog een bepaald doel had om naar toe te vliegen. Dat was nog lastig. Enerzijds leek een korte vlucht boven de Waddenzee me wel mooi, anderzijds zou ik ook ons eigen huis en onze eigen omgeving wel van boven willen zien. Ik koos voor het laatste. Daarom vlogen we met een ruime bocht over Leeuwarden heen om daarna in zuidoostelijke richting te koersen. Hieronder wat foto’s van Leuwarden …

  • wordt vervolgd

Bij de zweefvliegclub

Op 29 mei 2004 meldde ik me aan het begin van de middag aan de poort van de vliegbasis Leeuwarden. Daar heeft zweefvliegvereniging de Friese Aero Club haar uitvalsbasis. In een klein konvooi volgden we de leader of the pack naar de plaats van handeling …

Omdat er sprake leek te zijn van een dubbele boeking van groepen, was er in het eerste deel van de middag maar één toestel voor ons beschikbaar. Dat betrof het lesvliegtuig met hulpmotor, later op de middag zou onze groep ook gebruik kunnen maken van het echte zweefvliegtuig …

Onder het aloude luchtvaartmotto ‘safety first’ offerde ik me al snel op om een vluchtje te maken met de Super Dimona. Ik had tenslotte nog nooit gevlogen, daarom leek die hulpmotor me wel een veilig idee. Er waren nog een paar mensen die er zo over dachten. Voordat de eerste kandidaat omhoog kon, moest de motor van de Dimona echter eerst nog aangeslingerd worden met behulp van de piloot zijn auto …

Het was geen geruststellende gedachte dat het vliegtuig op die manier gestart moest worden, maar volgens de piloot was dat deugd. “Het is niet anders dan bij een startprobleempje met je auto als gevolg van een lege accu,” zo redeneerde hij …

Nadat de eerste twee deelnemers met een brede lach vertelden over hun vlucht en hoe mooi ze het hadden gevonden, was het mijn beurt. Nadat ik me met enigszins knikkende knieën in de cockpit had gehesen en een plekje voor mijn benen had gevonden, gespte ik me grondig vast …

  • wordt vervolgd

Terug naar april 2004

Kijkend naar de lange termijn weersverwachting zitten fotokuiertjes er voorlopig nog niet in. Het is en blijft op hoofdlijnen te mooi en te warm voor mij. Bij gebrek aan ‘verse’ foto’s ben ik daarom het archief maar eens ingedoken om een al wat ouder verhaal en bijbehorende foto’s wat af te stoffen.

Mijn al wat langer durende queeste naar het noorderlicht werd in oktober 2003 nieuw leven ingeblazen tijdens een periode waarin de zon plotseling buitengewoon actief werd. Om er meer van te ontdekken, kwam ik op een chatbox over noorderlicht terecht …

Daar heb ik vervolgens een dag of vijf zo ongeveer dag en nacht doorgebracht. En met mij een groepje andere fanatici. Het was niet alleen gezellig, maar vooral ook erg leerzaam. Ik leerde er veel over de zon en het ontstaan van poollicht. Ik leerde de metertjes en grafiekjes op internet, die kunnen helpen bij de zoektocht naar poollicht, te doorgronden en te interpreteren. Dit alles resulteerde erin, dat ik op 29 en 30 oktober 2003 volop heb kunnen genieten van een fantastische poollichtshow boven ons land …

Maar daar gaat het nu niet om. Wie mijn zoektocht naar het poollicht nog eens wil lezen, kan dat hier doen. Waar het wel om gaat, is dat de kern van de bezoekers van de chatbox een tijdlang contact met elkaar hield en er werden vervolgafspraken gemaakt. Zo zijn we o.a. met een aantal mensen naar een lezing over poollicht geweest bij de Sterrenwacht Lattrop en hebben we t.g.v. de eerste ruimtereis van André Kuipers in maart 2004 een bezoek gebracht aan de Space Expo in Noordwijk …

Tot zover de inleiding. Nu kom ik bij het verhaal, dat ik in het begin al even aanstipte. Een van de mensen uit het ‘poollichtgroepje’ bleek zweefvlieger te zijn, hij nodigde ons in mei 2004 uit bij de Friese Aero Club bij Leeuwarden …

  • wordt vervolgd