Close met een hagedis

Naar mate ik minder fotokuiertjes kan maken, maak ik ook minder actuele foto’s. Daarom vandaag weer een paar foto’s uit het archief. Ze dateren van eind augustus 2013, een droge maand met gematigde temperaturen. Ook toen speelde vermoeidheid me op warme dagen al parten, maar ik kon nog wel naar de dobbe in het Weinterper Skar lopen (Google Maps)

Dat was toen ook al een flinke inspanning, maar ik werd er die dag weer vorstelijk voor beloond. Ik zat nog niet eens zo lang op mijn favoriete bankje, toen er een levendbarende hagedis bij me kwam zitten. Hij gaf me alle tijd om een uitgebreide serie macro’s te kunnen maken. Het was overigens niet voor het eerst dat ik dat geluk had in het Weinterper Sjar. Een volgende keer het vervolg van deze fotokuier …

Door met de rechter muisknop op de foto te klikken, en dan te kiezen voor ‘Afbeelding openen in nieuw tabblad’, kun je de onderstaande foto vergroten. Als je daar vervolgens met de linker muisknop op de foto klikt, zie je hem in formaat 1920×1200 …

Druiven op het terras

Nadat ik begin jaren negentig de tuin hier had heringericht, kregen we van mijn vader een stekje van een druivenstok van een oom van mij, de Boskoop Glory

Het duurde even voordat hij aansloeg, maar daarna schoten de scheuten alle kanten op. Al snel waren zowel de zuidgevel van ons huis als de pergola bedekt. Dat zorgde in de zomer niet alleen voor een natuurlijk zonnescherm, maar hij leverde zo tussen 2005 en 2015 massa’s heerlijk zoet druiven …

We hadden vaak zoveel druiven, dat we er niet tegenaan konden eten. Regelmatig brachten we een schaaltje met druiven naar een paar van de buren. Een oud-collega heeft er zelfs eens heerlijke wijn van gemaakt. Daarnaast hielp Tijmen de eerste jaren met liefde en smaak ook graag een handje …

Die hulp viel helaas weg, toen Tijmen enkele jaren later ontdekte dat er ‘pitjes’ in onze druiven zaten. Ook daarna zaten we gelukkig nog niet zonder hulp. Als we de druiven niet snel en degelijk hadden beveiligd met een net, dan zorgden eerst de merels en vervolgens in grotere aantallen de spreeuwen er wel voor dat er niet teveel bleef hangen, voordat de winter zijn intrede deed …

Daar kwam rond 2015 een eind aan, omdat onze dierbare druif meer en meer in de greep kwam van meeldauw. Uiteindelijk begon hij helemaal weg te kwijnen en de druiven die er nog aan groeiden, verschrompelden al aan de stam. Niets mocht nog baten, daarom restte er in 2016 helaas geen andere optie dan hem maar te kappen. Het onderste deel van de stam heeft een plekje in de tuin gekregen …

Intussen staan er weer twee nieuwe druivenstokken. Aafje kocht een meeldauw-resistente Boskoop Glory en Jetske bracht een exemplaar mee uit Duitsland. Ook ditmaal duurde het een paar jaar voordat ze de gang te pakken gekregen. Dit jaar hangen er voor het eerst weer een paar trossen druiven aan. Nadat we op mijn verjaardag even een trosje hebben geproefd, kan ik zeggen dat ze net als de druiven van de eerste stok heerlijk zoet zijn …

Ochtendrituelen

Zo lang het nog zulk mooi en lekker nazomerweer is, begin ik mijn dag graag in alle rust met een bakje koffie in de tuin. Vanmorgen kreeg ik daarbij al snel weer gezelschap …

Ik was nog maar net in mijn hoekje op het terras gaan zitten, toen mevrouw merel op de schuttingdeur ging zitten. Even leek ze te twijfelen toen ze mij zag zitten, maar al snel vloog ze door naar de houten schaal met water voor haar dagelijkse badsessie …

Kort nadat de merel haar weg had vervolgd, streken er twee pimpelmeesje achter in de tuin neer. De ene ging op de kop van de stalen grutto zitten, de andere koos één van de lisdoddes als zitplaats …

Een momentje later zaten ze – zoals wel vaker – gezellig samen op de stalen lisdoddes. Toen ze hun weg dartelend vervolgden, was mijn koffie intussen koud geworden. Maar het was weer een mooi begin van de dag …

Gaatjes met draadjes

De bladeren van de hosta kunnen in het najaar heel mooi kleuren. In onze tuin toonde de hosta zijn hersfttooi vooral in oktober 2015 erg mooi. Dat lijkt er dit jaar niet van te komen, er vallen nu al zoveel gaten in de bladeren, dat er in oktober niet veel meer van over zal zijn …

Als je de moeite doet om wat dichter naar die bladeren toe te buigen, dan kun je met wat geluk ook nog door de gaten in de bladeren heen kijken om te zien wat eronder schuil gaat …

Het zal duidelijk zijn, met de intrede van de nazomer heeft ons tuintje zijn mooiste tijd eerst wel weer gehad. Maar gelukkig levert de tuin voor het eerst sinds 2015 ook weer wat lekkers op. Daar kom ik een deze dagen nog wel op terug …

Varens in detail

Nadat een groepje mussen nog even tuin in de al goeddeels kale prunus had zitten ravotten, was het stil in de tuin vanmorgen. Geen gebrom of gezoem van insecten, geen gefladder van een vlinder of een jagende juffer. Droogte en de stilaan naderende herfst tekenen het beeld van de tuin …

De varens zijn het aanzien niet meer echt waard, het totaalbeeld biedt een bizar rommelig beeld. Maar er is zoveel meer dan een totaalbeeld. Daarom heb ik mijn krukje vanmorgen na de koffie eens even naast de varens gezet om er wat details uit te lichten …

Oog in oog

Pas nadat ik de foto van de pootje badende hooglanders gisteren had gepubliceerd, herinnerde ik me dat er nog een verhaal achter die foto zit.

De foto is net als die van vandaag gemaakt op 14 september 2006. Het was een warme dag, maar desondanks besloot ik voor het eerst eens een fotokuier te maken bij de Dellebuursterheide (Google Maps). Ter plekke ontdekte ik, dat ik eerst bijna een kilometer over een lang recht pad moest lopen, voordat ik op de heide was. Dat was een tegenvaller, maar gelukkig kon ik die afstand toen nog vrij makkelijk hebben. Eenmaal op de heide bleef ik het pad langs de heide een stuk volgen, totdat ik een bankje in de schaduw vond. Daar ging ik even lekker zitten om van het uitzicht over de heide te genieten. Na enige tijd hoorde ik vlak achter me plotseling een krakend en snuivend geluid. Toen ik me omdraaide, sloeg de schrik me even om ’t hart, Ineens zat ik oog in oog met de onderstaande gedaante …

(Door op de één of andere manier op de foto te klikken, kun je hem op bijna angstwekkend groot formaat bekijken)

Het kan net zo goed 10 tellen als een volle minuut hebben geduurd, maar op enig moment besloot ik de bovenstaande foto van hem te maken. Hij snoof nog eens en daarna liep hij langs mij en het bankje om rustig sjokkend zijn weg in de richting van een ven op de heide te vervolgen.

Toen ik even later langs het ven liep, heb ik een serie foto’s van de hooglanders in het verkoelende water gemaakt. Op dat moment zag ik ook de auto van It Fryske Gea naderen, waarvan de medewerker bezig was geweest met het opnemen van de waterstand op diverse plaatsen in het gebied. Omdat onze paden elkaar een stuk verderop zouden kruisen, zette ik de stap er even goed in om hem een lift naar de weg te kunnen vragen.

Het ritje naar de weg was mijn geluk die dag. Ruim een kilometer naar de parkeerplaats lopen zou een enorme klus geworden zijn. Voor zover ik me herinner was het de eerste keer sinds de diagnose MS twee jaar eerder, dat ik mezelf flink tegen ben gekomen bij warm weer. Sindsdien ben ik een stuk voorzichtiger geworden. Bij temperaturen van 25°C of hoger begin ik niet meer aan fotokuiertjes, zeker niet in mijn eentje.

Bij de Dellebuursterheide ben ik sindsdien niet meer geweest, het is een prachtig gebied, maar dat lange rechte pad van bijna een kilometer is tegenwoordig ook zonder warmte al een onoverkomelijke hindernis.

Lekker pootje baaien

Het ziet er naar uit dat het vandaag ook hier in het noorden weer tropisch warm zal worden. Ik hoop van harte, dat het ook de laatste tropische dag van het jaar wordt, want mijn benen verliezen deze week weer met de dag meer kracht. Ik stel voor dat we vandaag maar lekker wat blijven pootje baaien, dan zien we morgen wel weer. Hou ’t hoofd koel en maak er een mooie dag van.

Door op de één of andere manier op de foto te klikken, kun je hem op groter formaat bekijken. …