Het Urker vissersmonument

Toen we de trap weer hadden beklommen om nog eens bij het Urker vissersmonument te kijken, troffen we daar de rust aan die we er zochten. Er liepen alleen nog een paar oudere mensen …

Het vissersmonument is op 11 mei 1968 onthuld door koningin Juliana. Het kunstwerk stelt een vissersvrouw voor, die nog één keer achterom kijkt naar zee, vanwaar haar geliefde(n) had(den) moeten komen. Op de 36 marmeren platen staan 379 namen van hen die op zee het leven verloren. Herman Heijermans schreef het al in ‘Op hoop van zegen‘: ‘De vis wordt duur betaald …’

De visserij en de visverwerkende industrie brachten welvaart naar het voormalige eiland Urk. Maar Urk en zijn inwoners hebben daar ook zwaar voor moeten betalen. Vroeger werd de visserij nog niet uitgeoefend met moderne technieken en grote kotters. De botters en kotters, waarmee zij de zee op gingen, waren kwetsbare scheepjes waarvan er veel zijn vergaan in stormen. Veel vissers hebben de visserij met hun leven moeten bekopen, hun lichamen werden vaak ook nooit meer teruggevonden. Stil tuurden we van bij die lange rij namen nog een tijdje over het IJsselmeer …

– wordt vervolgd

Terug op Urk

Nadat mijn fotomaatje Jetske en ik eind december samen naar Urk waren afgereisd voor een bezoekje aan Cameranu, hebben we dat vorige week vrijdag nog eens gedaan. Zo konden we mooi het nuttige en aangename verenigen, op deze donkere en regenachtige gezamenlijke fotodag.

Nadat we onze boodschappen hadden gedaan, reden we naar het centrum van Urk. Daar aten we op een parkeerplekje onze broodjes. Vervolgens wilden we even een kijkje nemen bij het Urker Vissersmonument, maar daar vonden we het op dat moment wat te druk …

Nadat we een paar foto’s hadden gemaakt van de drie rijen windturbines ten noordwesten van Urk, daalden we via de trap af naar het pad rond het oude eiland …

Bijna bij de vuurtoren hebben we halt gehouden om een paar foto’s te maken. Daarmee waren we voor mij ook ver genoeg, want ik moest nog wat kracht in mijn benen houden voor de rest van de dag …

Daar bijna aan de voet van de vuurtoren staat naast het pad het monument de Ommelebommelesteen over de Legende van een Urker geboorte

Toen we terugliepen in de richting van het Vissersmonument, werd een deel van de windturbines even in het zinnetje gezet. Het duurde net lang genoeg om er een foto van te kunnen maken …

– wordt vervolgd

Van Canon naar Sony

Vrijdag hadden Jetske en ik weer een afspraak voor een gezamenlijke fotodag. We togen die dag naar Urk, niet zozeer om te fotograferen maar om nu eens grof geld uit te geven. Jetske was op zoek naar een goed statief en ik naar een goede camera. Terwijl de regen urenlang met bakken uit de lucht kwam, lieten wij ons adviseren bij Cameranu. Nadat we allebei naar tevredenheid zaken hadden gedaan, reden we nog even langs de vuurtoren om daar vanuit de auto snel even een foto van te kunnen maken …

Na rijp beraad had ik groen licht gekregen van de afdeling financiën om mijn Canon Powershot SX70 IS te verruilen voor een Sony RX10 IV. Dat betekent in alle opzichten in principe een flinke stap voorwaarts. Maar het betekent vooral ook, dat ik aan de bak moet om het volledig nieuwe menu en de talloze opties die de camera in huis heeft, te leren kennen …

Zelf vind ik de eerste resultaten al veelbelovend. Zulke scherpe foto’s heb ik nog nooit kunnen maken van ons roodborstje, dat vanmorgen wel even wilde poseren bij de pindakaas. Ondanks het extreem donkere weer wilde meneer merel gistermiddag toch even in bad. Daarbij heb ik voor het eerst druppels kunnen fotograferen in plaats van alleen maar streepjes van wegschietende druppels …

Een verwaarloosde klokkenstoel

Bij de kerk van Wapserveen staat een klokkenstoel, de enige historische klokkenstoel in Drenthe. De eerste vermelding van deze stoel dateert van 1776. De oorspronkelijke klok was in dat jaar gegoten door Claudius Fremy. Het opschrift luidde ‘Claudius Fremy me Fecit’, wat betekent ‘Claudius Fremy heeft mij gemaakt’

In 1943 werd de klok door de Duitse bezetter in beslag genomen. Na de oorlog werd er een nieuwe klok gegoten in Heiligerlee. Als opschrift heeft de klok aan de ene zijde ‘Ik ben in 1948 voor Wapserveen gegoten, toen kerkvoogden waren: R. Hessels, J. Kuiper en E. Kinds’ en aan de andere zijde ‘De vorige klok van 1776 werd 5-2-43 door de Duitsers voor oorlogsdoeleinden weggehaald’. Verder de namen van de klokkengieters: ‘Gebr. Van Bergen, Heiligerlee’

Eind vorige eeuw werd de klok gerestaureerd. Grote zwerfkeien werden uit de grond gehaald en dienen tegenwoordig weer als fundering, zoals dat ook bij de veel andere klokkenstoelen gebruikelijk is. De 390 kg zware klok schijnt nog steeds te worden geluid bij kerkdiensten en begrafenissen …

Of dat laatste momenteel nog verantwoord is, valt te betwijfelen, want een deel van het onderstel is zwaar verrot, zoals hierboven te zien is. Het zal wel weer een geldkwestie zijn, maar ik vind het eerlijk gezegd schandalig hoe die mooie oude klokkenstoel erbij staat! Heel slordig om op deze manier met zo’n prachtig stuk cultureel erfgoed om te gaan. Tijd voor actie Wapserveen!

Een rondje om de kerk

Voor de laatste fotolocatie van de dag had Jetske de protestantse kerk van Wapserveen in gedachten. Het is een rechthoekige zaalkerk uit 1803, die aan de noordzijde van het Oosteinde in Wapserveen staat (Google Maps). De kerk is sinds 1965 een rijksmonument …

Een rondje om de kerk leerde dat het een eenvoudige, goed onderhouden kerk is, die omringd door bomen op een lichte verhoging in het landschap staat. De ramen zijn al even mooi en eenvoudig als de kerk zelf. De zon scheen rond drie uur ’s middags nog op de zuidgevel, zodat we aan de noordkant net wat licht door de ramen konden vangen …

Morgen bekijken we de klokkenstoel van dichtbij. Ik kan alvast verklappen dat die er een stuk minder goed bij staat dan de kerk …

Restjes techniek in de kassen

Ik sluit onze rondgang door de kassen van de oude Tuinbouwschool in Frederiksoord af met een blik op de laatste restjes van indertijd ongetwijfeld hoogstaande technische snufjes …

Ik ben volstrekt atechnisch, maar van oude leidingen, schakelkasten, bedrading en wat dies meer zij kan ik altijd wel genieten. De dode uitlopers van woekerende planten maken het beeld hier af …

– morgen rond ik deze serie af met een blik op de toekomst van de oude Tuinbouwschooltuin