En toen kwam de regen

Ik kom tot een afronding van het zonnige kwartiertje dat Jetske en ik vorige week vrijdag hadden in De Deelen. Naar mate de bui dichterbij kwam, werd de lucht donkerder …

Daardoor werden de kleuren van door de felle zon belichte bomen en struiken op de oostelijke oever nog wat intenser. Intussen was de bui zo dichtbij gekomen, dat de eerste druppels kringetjes in het water begonnen te tekenen …

Ik liep terug naar het begin van het petgat, waar ik nog snel een paar foto’s maakte van het boothuis van Staatsbosbeheer aan de overkant van het water. Van enkele druppels was intussen al lang geen sprake meer …

Ik zat al lekker droog in de auto, toen Jetske even later ook weer tevoorschijn kwam van haar wandeling langs het petgat. De brede glimlach op haar gezicht verried haar tevredenheid over haar cameratas op wieltjes, vertelde ze even later. Ook op het modderige pad kon ze er goed mee uit de voeten en liep ze vele malen lichter dan met haar zware rugtas met camera’s in het recente verleden …

Bij It Fiskershúske

Nadat Jetske zich bij me had gevoegd en we samen nog even op het bankje hadden zitten praten over onze ervaringen, werd het tijd om de trap af te dalen. Daarbij ben ik deze keer voorbij gelopen aan het Vissersmonument zonder het te fotograferen …

Om de een of andere reden vind ik dit geen fijn lopende trap. Maar Jetske had er ditmaal nog meer moeite mee. Zij had deze trap uitgekozen om de schokbestendigheid van haar nieuwe cameratas op wieltjes te testen …

Recht tegenover de trap staat museum ‘It Fiskershúske’. Dit is een museumcomplex van een aantal oude, nog origineel ingerichte visserswoningen …

Nu het er stil en leeg was konden we daar in het voorbijgaan nog mooi even een paar plaatjes van schieten. Dat bracht tevens met zich mee dat we het zonder coffee to go moesten stellen …

– wordt vervolgd