dagkoekoeksbloem | Afanja's Weblog

Fotomaatje Jetske stelde vrijdag voor om eens te kijken of de zwarte sterns zich weer lieten zien rond de vogelkijkhut ‘Blauwstirns’ bij de Leijen. We hadden de auto net achter ons gelaten, toen het begon te regenen. Even was er twijfel, doorlopen naar de hut of toch eerst maar terug naar de auto? Omdat een rietzanger bij de brug fier bleef zitten zingen in de zachte regen, besloten we maar door te lopen …

een rietzanger zingend in de zachte regen

We passeerden het hek met de dagkoeksbloemen langs het rietland. Nadat we door het voorportaal van de kijkhut waren gelopen, bleef ik even staan om wat foto’s van het riet te maken. Ik sta er elk jaar weer van te kijken hoe snel dat riet groeit …

het hek en het pad langs het rietland naar de vogelkijkhut 'Blauwstirns'

dagkoekoeksbloemen tegen het hek langs het rietland

in 'het voorportaal' van de vogelkijkhut

Er hingen donkere wolken boven de Leijen, maar de wind stond gelukkig gunstig, zodat we de hut niet uit waaiden. Zwarter sterns lieten ze nog niet meteen zien, maar met dit visdiefje dat voor de hut langs vloog, was ik ook al blij …

In de zon en uit de wind werd het rond het middaguur flink warm op en rond het bankje aan de oostkant van het Weinterper Skar. Daarom stelde ik na verloop van tijd voor om voor het tweede deel van onze dag een wat frisser plekje op te zoeken. Na kort overleg besloten we weer eens een kijkje te nemen bij de vogelkijkhut de ‘Blaustirns’ op de oever van de Leijen bij Doktersheide …

Onderweg sprak ik het vermoeden uit dat de kijkhut best eens gesloten zou kunnen zijn i.v.m. het coronavirus. Eenmaal ter plekke bleek dat inderdaad het geval te zijn. Maar het hek naar het toegangspad stond open en dus besloten we in elk geval die kant even op te lopen. Ook al zouden we aan het eind van het vlonderpad alleen maar even van het uitzicht kunnen genieten …

Langs het pad konden we onze camera’s meteen weer laten klikken. Een uurtje eerder hadden we de echte koekoeksbloem voor de lens gehad, hier zorgde de dagkoekoeksbloem voor roze tinten tussen het riet. Slechts enkele meters verderop stond de gele lis. Hij zat ruim onder allerlei klein grut, zoals diverse vliegen en kevers. Wat daar op die rechter knop zit, kan ik niet goed thuis brengen. ’t Lijkt op een pas uitgeslopen libel, maar daarvoor is het volgens mij te klein. Kortom: wie het weet, mag ’t zeggen …

We vervolgden onze weg langs het rietveld waar het eerder dit jaar gemaaide riet weer frisgroen omhoog reikte. Langs de oever van de Leijen en rond de tweedelige boom waar de koekoek kort zat te roepen, was een mooi oud rietkraagje blijven staan …

Uiteindelijk bereikten we het vlonderpad, we naderden ons doel. Nog een paar meter …, zodra we het bosje voorbij waren, zouden de hut in beeld krijgen …