Tagarchief: Delleboersterheide

Ringslangen – de apotheose

Geplaatst op door

Nog een laatste blik over het idyllisch gelegen ven op de Delleboersterheide en nog even wat wegdromen bij de weerspiegelingen, dan is het tijd om tot een afronding van dit ringslangenavontuur te komen …


Ik sluit de serie van deze prachtige ochtend af met nog eens 5 foto’s van voorbij zwemmende ringslangen. Ik was met alleen de eerste ringslang ook tevreden geweest, maar er leek die dag geen eind aan te komen. Ze bleven maar voor de vlonder langs zwemmen. Jetske had de eerste keer dat ze er was veel minder zwemmers gezien, dus we konden deze ochtend met een uiterst tevreden gevoel afsluiten …

Op de wandeling van een kleine 350 m terug naar de parkeerplaats was ik wel blij dat ik Jetske op de vlonder had getroffen. De afstand was niet groter dan op de heenweg, maar de stappen wogen toch weer een stukje zwaarder. Samen lopen maakt het dan net weer een stukje lichter. Het is me daar overigens prima bevallen, dat moge duidelijk zijn. Als het even kan, wil ik er op een goeie dag nog eens naar toe proberen te gaan, dan om wat videoshots te maken van de zwemmende ringslangen …

Een libel, 2 kikkers en een ringslang

Geplaatst op door

Nu het ook vandaag in een groot deel van de lage landen weer langere tijd lijkt te blijven regenen, ga ik hier nog maar even door met het verslag van die zonnige maandag 1 mei bij de ringslangen op de Delleboersterheide …


Waar Jetske in een vogelkijkhut langere tijd stil kan zitten wachten en uitkijken naar het verschijnen van een vogel, of zoals hier op de Delleboersterheide naar een ringslang, begin ik al vaak al snel wat onrustig te worden. Dan moet ik even bewegen en kijken of er nog iets anders te scoren valt. Toen Jetske vertelde, dat ze links van het vlonderpad een libel had zien zitten, besloot ik ook nog maar eens een tochtje over het vlonderpad te maken …


Tot mijn geluk hing de smaragdlibel nog steeds aan een lange grasspriet. Hij bleef ook rustig hangen terwijl ik met de camera om hem heen draaide. Vermoedelijk was hij nog niet zo gek lang geleden uitgeslopen en hing hij nu nog uit te harden in de zon. Bewijs vonden we daar niet voor, want een oudje jasje was er niet te vinden…

Een stukje verderop zag ik weer een paar kikkers zitten. De ene was groenbruin, de andere bruingroen. Het determineren van groene kikkers valt ook nog lang niet mee …


Terug op mijn plekje kreeg ik niet eens de tijd om weg te dromen, want de volgende ringslang zwom al snel van links naar rechts voorbij. Jetske had niks teveel gezegd, ringslangen fotograferen was hier een makkie …

– morgen gaan we naar de apotheose van de ringslangensessie

Een hagedis en wat stukjes ringslang

Geplaatst op door

Na de passage van de tweede ringslang was het tijd om wat aandacht te schenken aan de inwendige mens. Een stukje koek ging er goed in daar aan die spiegelgladde waterkant …


Intussen was er een levendbarende hagedis het vlonderpad opgekropen. Hij had kennelijk een fijn warm plekje gevonden, want hij liet zich door geen enkele passerende fotograaf verjagen …

Terwijl ik me bezig hield met de hagedis, Jetske speurde het lange gras naast het plateau af. Daar had ze de vorige keer zowel zonnende als parende ringslangen gezien …


Onder het motto ‘goed voorbeeld, doet goed volgen’ liet ik mijn blik ook verschillende keren over en tussen het lange gras dwalen. Voor mij waren er geen parende ringslangen weggelegd, ik kon er kop noch staart aan ontdekken. Maar je kunt zo wel mooi zien dat ze verschillende kleuren hebben …

– wordt vervolgd

Mijn eerste ringslang

Geplaatst op door

De ringslangen lieten het tijdens het eerste halfuur dat we op de vlonder zaten vooralsnog afweten. Daarom besloten we beurtelings eens te kijken of er verder nog wat te zien was …


Op een paar plekjes langs de vlonder zaten kikkers, Mooie kikkers met verschillende tinten groen, ik heb geen verstand van kikkers, maar het zouden poelkikkers kunnen zijn …

Nadat ik – om zo weinig mogelijk te kraken – voorzichtig mijn rondje over de vlonder had gemaakt om de bovenstaande kikkers te fotograferen, keerde ik terug naar de dromerigheid van de waterkant …


En plotseling was hij daar. Ik hoorde Jetske nog min of meer fluisterend roepen: “Jan … ringslang …,” maar op dat moment had ik mijn eerste foto al gemaakt …


Terwijl hij van rechts naar links vlak voor ons langs zwom, kon ik hem volgen tot hij aan de andere kant van de vlonder tussen de oeverbegroeiing verdween. Met een high five vierden we mijn eerste ringslang …

– wordt vervolgd

Bij de Catspoele

Geplaatst op door

Vissen doe ik niet, maar ik heb op dit soort dagen graag mijn visserskrukje bij me. Dat krukje klapte ik meteen na onze begroeting open, want na deze wandeling konden mijn onderdanen wel weer even wat rust gebruikten …

Terwijl we wat bijpraatten nam ik het omringende landschap op, het ven was rondom omgeven door bomen en lag er vrijwel spiegelglad bij …

We richtten de blik op het wateroppervlak, want daar zouden we ringslangen voorbij zien komen, vertelde Jetske. Bijna hypnotiserend bracht een zuchtje wind het water af en toe lichtjes in beweging …

Maar dat was niet de enige beweging die er te zien was. Een handvol grote schaatsenrijders flitste vlak voor de vlonder over het water heen en weer. Een aantal momenten van stilstand heb ik benut om wat foto’s te maken …

– wordt vervolgd

Vrijheid is ook …

Geplaatst op door

Op die zonnige maandag 1 mei stapte ik rond tien uur ’s ochtends in de auto om een fotokuier te maken bij de Delleboersterheide. Daar ben ik in september 2006 al eens geweest, en dat liep toen maar net goed af. Mijn fotomaatje had me onlangs echter een kortere route ingefluisterd, en dit leek me een uitgelezen dag om te kijken of ik die kuier aan zou kunnen …

Nadat ik mijn wandeling was begonnen vanaf de parkeerplaats tussen het Diakonievene en de Delleboersterheide, kwam ik ongeveer halverwege het pad langs een schattig klein huisje met een enorme achtertuin. Je zult daar toch mogen wonen, midden in de natuur met op enkele honderden meters de dichtstbij zijnde landweg …

Nadat ik even halt had gehouden, vervolgde ik mijn weg. Al snel passeerde ik de borden van It Fryske Gea, dat viel me niet tegen. ‘So far so good,‘ zoals de Fransen plegen te zeggen …

En niet veel later bereikte ik ook het paadje naar de libellenvlonder in de Catspoele, zoals het ven heet. Dit moest het plekje zijn waar Jetske onlangs parende ringslangen wist vast te leggen …

‘Als je het over de duvel hebt, trap je hem op zijn staart,‘ hoor je wel eens. Wel, hier was dat in zeker zin ook het geval. Wie ik daar ook verwacht had, toch zeker mijn fotomaatje niet, want ik leefde in de veronderstelling dat zij aan het werk was in het ziekenhuis. Toch stond ze daar met zoekende blik op de vlonder. Toen ik probeerde haar op mijn beurt te verrassen met mijn komst, mislukte dat faliekant, want al na drie stappen kraakte het gaas op de vlonder onbehoorlijk luid onder mijn voeten …

– wordt vervolgd