Half juli ben ik deze serie over het bezoek aan Lauwersoog begonnen met oud roest op de kade. Tijdens onze rondgang over het havengebied van Lauwersoog kwamen we later nog wat bijzonder oud roest tegen …
Om te beginnen lag er een groot anker met een enorme ankerketting. Enkele meters verderop lag een deel van een oude vliegtuigmotor. Een bordje met nadere informatie ontbrak …
Nadat we op de zuidelijke kade uitgekeken waren, stapten we in de auto voor een kort ritje naar de oostkant van de haven. Ook daar lag een aantal vissersschepen afgemeerd …
Die vissersschepen vond ik op dat moment wat minder interessant. Ik werd herinnerd aan het grote oude en vooral roestige droogdok dat jarenlang op deze plek lag. Toen ik er in 2011 met mijn oude makker Johan langs liep, vroegen we toestemming om aan boord een paar foto’s te mogen maken. Dat vonden de mannen die er aan het werk waren geen probleem, als we maar voorzichtig waren. We hebben er ruim een kwartier rond gestapt. Niet eerder had ik zoveel roest bij elkaar gezien …
De laatste keer dat ik het grote droogdok heb gezien, was in september 2013. Op die dag heb ik de onderstaande foto’s gemaakt. Ruim vier jaar later is het dok op zondag 25 februari 2018 gezonken. Het oude en vervallen dok met een liftcapaciteit van 4500 ton, een lengte van 110 meter en een breedte van 17 meter, was al een jaar niet meer in gebruik en stond op de nominatie om te worden gesloopt. Het gevaarte raakte tijdens de verplaatsing een pilaar en liep vol met water. Vervolgens kwam het scheef te liggen en kwam er steeds meer water in terecht …
Het rondje door de haven van Lauwersoog heeft vorige week weer eens heel andere foto’s opgeleverd dan normaal. Na de passage van de ‘UK-642 Berendina’ zag ik een stuk verderop een verzameling oud roest, oude netten en gewone rolklaver. Kortom een combinatie van goudgeel en roestbruin …
Bij het vissersplaatsje Thyborøn in het noordwesten van Denemarken (OpenStreetMap) verdween steeds meer land in zee. Het waterloopkundig laboratorium kreeg de vraag voorgelegd hoe die kusterosie tegen te gaan was …
Er is nu niets meer van te zien, maar in het model is de kustlijn van het fjord op schaal nagebouwd. Bij de experimenten werd o.a. gebruik gemaakt van golfmachines en een beweeglijke zeebodem. Na veel experimenten kwamen er stenen strandhoofden, die dwars op de kust staan …
Dit is één van de modelplaatsen die niet worden gerestaureerd. Het blijft bestaan als open plek in het bos met zon, weinig wind en stromend water. ’s Zomers wemelt het hier vaak van de vele soorten libellen, juffers en vlinders. Bijzondere soorten die hier voorkomen zijn o.a. de grote weerschijnvlinder en de gevlekte glanslibel …
De beide reigers waren ons gesluip en geklik na enige tijd zat. Ze vlogen één voor één weg. Ik liep vervolgens een klein stukje verder om de grote roestige constructie ook nog vanuit een andere hoek te kunnen fotograferen …
Zodoende kwam er ook weer een nieuw stuk van de waterpartij in beeld. Het bleek een wateruitlaat te zijn, waarachter zacht geruis van water hoorbaar was. De naam zegt het al, het Waterloopbos is goed voorzien van waterlopen. Door een deels openstaande stuw stroomde water weg naar een achterliggende watergang …
Als het niet te hard waait, kun je op verschillende plaatsen in het Waterloopbos geruis en zacht geklater van kleine watervalletjes horen. Water brengt leven. En stromend water brengt ook extra leven. Later zouden we daar nog van profiteren …
Al fotograferend liep ik rustig een stukje verder, zodat ik behalve de grote zilverreiger ook de stalen constructie van de IJmuider havenwerken meer in beeld kreeg …
Tot mijn verrassing kreeg ik daarbij ook nog een blauwe reiger in beeld, die vanuit mijn eerste positie schuil ging achter laag struikgewas. Nadat ik me voorzichtig weer wat had verplaatst, kon ik nog een paar mooie foto’s maken van de vissende blauwe reiger bij de oude roestige constructie …
De eerste interessante plek, die we na de Deltagoot langs het pad aantroffen, was een open plek met een grote plas water. Natuur, cultuur en techniek raakten elkaar hier meteen heel mooi …
De roestige restanten van een of andere constructie wijzen erop, dat hier onderzoekswerk is gedaan. En zo is het ook, op deze plek onderzochten de ingenieurs hoe de zeearmen van de haven van IJmuiden eruit moesten komen te zien. Maar voor ons was er nog wat anders te zien …
Aan de andere kant van de plas zat een grote zilverreiger tussen de oeverbegroeiing. Af en toe voorzichtig van positie veranderend, konden we hem mooi portretteren …
Afanja's Weblog 