Mocht je net als ik vinden, dat de sneldienst net wat teveel over het water stuiterde, dan kun je natuurlijk ook nog gewoon met de veerboot oversteken naar Schiermonnikoog …
Met de sneldienst stuiter je in 20 minuten naar Schiermonnikoog. De gewone veerdienst doet er ca. 45 minuten over. Maar dan geniet je wel meteen van de rust op het Wad …
De Waddenzee en de haven van Lauwersoog lagen er tamelijk troosteloos bij, toen we daar begin juli een paar uurtjes rond stapten …
Even na twaalven naderde de boot die de sneldienst Schiermonnikoog – Lauwersoog vv onderhoudt de haven van Lauwersoog …
We staan aan het eind van het Smidspaed op de strekdam langs de Peazemerlânnen (OpenStreetMap). Ruim 5 km verderop ligt het meeste oostelijk Friese Waddeneiland Schiermonnikoog …
Schiermonnikoog heeft maar liefst twee vuurtorens. In het westen staat de rode Noordertoren. Een kilometer ten zuidoosten daarvan staat de witte Zuidertoren. Beide torens werden in 1853-1854 gebouwd. Alleen de rode vuurtoren is nog in functie. Deze toren wordt 24 uur per dag bemand …
Rond 1854 hadden de meeste vuurtorens nog geen ronddraaiend licht. De schepen op zee konden hierdoor hun positie niet nauwkeurig bepalen. Om deze reden werd er op Schiermonnikoog een tweede vuurtoren gebouwd. De schepen konden in die tijd met twee vuurtorens veel beter navigeren, zodat ze langs gevaarlijke ondiepten geleid konden worden …
In 1910 werd de witte vuurtoren overbodig, omdat er toen een ronddraaiend lichttoestel geïnstalleerd werd op de rode vuurtoren. Gelukkig werd de overbodige vuurtoren niet afgebroken. Vanaf 1950 tot 1992 kreeg de vuurtoren de functie van een watertoren. De witte vuurtoren kwam in 2018 in handen van de Stichting Behoud Zuidertoren. Deze stichting heeft de vuurtoren helemaal opgeknapt.
Op dit moment staat de witte vuurtoren TE KOOP. Voor een slordige € 750.000 maak je kans …
Vorige week hadden fotomaatje Jetske en ik afgesproken om zo mogelijk gisteren naar het Wad te gaan. Omdat er de hele week een koude noordoostelijke wind stond, leek het me echter beter om het frisse Wad nog maar even uit stellen. Daarom besloten we donderdagavond om naar het Fochteloërveen te gaan. Toen vrijdagochtend de wind was gaan liggen, besloten we echter toch maar naar het Wad te gaan. Ja, wij kunnen dat. En dus begonnen we ons uitstapje gistermorgen even na elven bij het zeemijn-monument ten oosten van Peazens-Moddergat (OpenStreetMap) …
Bij aankomst zagen we niet ver het monument een dood schaap liggen. Zodra we uitstapten, begon het dier echter met zijn poten te bewegen. “Kijk nou,” zei Jetske, “hij leeft nog.” Hij was waarschijnlijk omgerold op de dijk, waarna hij hulpeloos op zijn rug was blijven liggen. Samen hebben we hem weer op zijn pootjes gezet, waarna hij binnen de kortste keren weer op de kruin van de dijk stond …
Daarna begonnen we aan ons tochtje naar het Wad. Whilly had het even moeilijk met één van de vee-roosters, maar op de klim naar de kruin van de dijk lieten we Jetske ruim achter ons. Genietend van het eerste uitzicht over het Wad, werd ik meteen de zilte geur gewaar, toen ik daar op Jetske wachtte …
Gezellig pratend, wijzend en fotograferen begonnen we aan de ca. 1,5 km lange strekdam langs de Peazemerlânnen. Op de kop van de dam (OpenStreetMap) hebben we bijna aan het eind van de wereld onze broodjes gegeten. Het was heerlijk! En alsof het zo was afgesproken, stak er een noordelijk windje op, toen we aan de terugweg begonnen …
Moe, maar voldaan, zit ik nu enkele honderden foto’s te sorteren. De komende tijd zal ik daar het e.e.a. van laten zien. Om ook tijd en energie te houden voor natuur, landschap en het mooie actuele weer, zal ik dat zonder al teveel tekst doen. Ik geniet van het mooie weer en ik wil van alles, maar om op de been te blijven moet ik hier en daar keuzes maken …
Mooi weekend allemaal!
Terwijl mijn fotomaatje Jetske zich nog goed vermaakte met de schelpen en wat dies meer zij, begon ik de dijk weer te beklimmen. Vanaf de zeekant is de klim minder steil, maar wel langer dan vanaf de landzijde. Halverwege de dijk heb ik nog even een foto gemaakt in de lengterichting van de oude palenrij …
Eenmaal boven gekomen, ben ik naar het (dubbelzijdige) bankje gelopen. Daar heb ik enige tijd lekker gezeten om mijn benen even wat rust te geven. Dit is trouwens een bijzonder bankje …
Hier heb ik op 31 mei 2003 één van mijn meest bijzondere fotoseries gemaakt. Die ochtend kwam de zon om 5:15 uur op tijdens een gedeeltelijke zonsverduistering. De eerste minuten leek het alsof de maan opkwam, maar al snel kreeg de zon zoveel kracht, dat er niet meer met onbeschermde ogen naar te kijken was. Wat je hieronder ziet is dus niet de maansikkel, maar de gedeeltelijk verduisterde zon …
Terug van 31 mei 2003 terug naar 29 november 2024. Vanaf het bankje op de dijk was het uitzicht over het Wad nog mooier en weidser dan beneden. Hier boven vandaan kon ik niet alleen de witte, maar ook de rode vuurtoren op Schiermonnikoog zien. Ook de Engelsmanplaat is op de laatste foto van de kleine serie hieronder te zien …
Wat er helaas ook te zien is, is een gaswinningsplatform. Afgelopen week heeft minister Hermans het besluit om definitief te stoppen met de gaswinning in de Waddenzee wéér uitgesteld. Ik vrees dat de NAM de regering zal uiteindelijk chanteren door iedere vorm van herstelbetaling van schade als gevolg van gaswinning te stoppen, tenzij het gas onder de Waddenzee ‘veilig’ mag worden gewonnen …
– wordt vervolgd
Ik was nog lang niet aan het eind van de palenrij, toen ik eens om me heen keek. Nog verder lopen leek me niet verstandig. Ik moest ook nog terug en daarna moest ik nog over de dijk zien te komen …
Het werd zowaar even druk op de plek waar ik stond. In de verte zag ik een paar fotografen naderen, terwijl een eenzame wandelaar juist de andere kant op liep …
Ik liet mijn blik even over het drooggevallen Wad glijden. Hoewel het beter zou zijn om deze opnamen vanaf een statief te maken, besloot ik toch even in te zoomen om een paar foto’s van Schiermonnikoog te maken maken. De witte vuurtoren – Schiermonnikoog heeft een witte èn een rode vuurtoren – staat precies 10 km ten noordoosten vanaf het punt waar ik stond …
Nadat ik een paar foto’s had gemaakt, besloot ik te beginnen aan de terugweg naar de dijk. Het eerste deel liep ik weer over het verharde dammetje, maar na enige tijd begon het toch weer te kriebelen …
– wordt vervolgd
Nadat de kayakers uit beeld waren verdwenen, richtte ik mijn camera eens op de steltlopers die langs de rand van het water op zoek waren naar voedsel …
Ze waren te ver weg om ze te kunnen onderscheiden, maar ik heb op zo’n moment genoeg aan de gevleugelde drukte in de verte. Voor de echte vogelaar ligt dat natuurlijk wat gevoeliger. Jetske liep daarom naar het begin van de pier om wat betere foto’s te kunnen maken. Ik zag intussen mijn eerste vlucht rotganzen passeren …
Intussen had ik in de verte de M.S. Fostaborg voorbij zien stuiven. Met deze boot onderhoudt rederij Wagenborg een sneldienst met Ameland. Die sneldienst lijkt steeds belangrijker te worden, vanwege problemen met de grote veerboten. Enkele dagen nadat wij er waren, raakte de autobrug op de pier van Holwert defect, waardoor auto’s de veerboten niet meer op of af konden. Tot op de dag van vandaag is het niet gelukt om de problemen op te lossen. Voorlopig wordt de autobrug daarom bediend met behulp van een telescoopkraan …
Daarna richtte ik mijn camera op de veerboot M.S. Sier. Voortdurend heen en weer slingerend door de nauwe vaargeul (Google Maps), kwam hij ineens snel dichterbij kwam. Afgelopen week schreef ik in een reactie al iets over de problemen die er zijn met de veerdienst van en naar Ameland, en in mindere mate ook met die naar Schiermonnikoog. Al jarenlang moet er vrijwel dag en nacht gebaggerd worden om de vaargeul naar Ameland voldoende diep en breed te houden. Of het enkel ligt aan de dynamiek van de Waddenzee of dat ook het gebrek aan urgentie op de Haagse burelen een rol speelt, weet ik niet, maar de problemen spelen al jaren en worden alleen maar groter …
Bij het passeren van twee veerboten in de nauwe vaargeul is één van de schepen onlangs vrij heftig aan de grond geraakt met schade als gevolg. Daarom heeft rederij Wagenborg het ministerie van Infrastructuur en Waterstaat toestemming om de dienstregeling aan te passen. Uit veiligheidsoverwegingen wordt voorgesteld om nog maar één gewone veerboot te laten varen, zodat de boten elkaar niet meer hoeven te passeren in de nauwe vaargeul …
De inwoners van Ameland maken zich ernstig zorgen. Dit besluit raakt de navelstreng van het eiland. Het is ingrijpend voor de economie en samenleving op Ameland, de bereikbaarheid komt onder grote druk. Intussen wordt onder de noemer Natuurlijk Bereikbaar gewerkt aan een nieuwe vervoersconcept voor de toekomst. Maar daar hebben toeristen en de inwoners van de Waddeneilanden nu niets aan …
Om de stroom verkeer vanaf de boot voor te zijn, zijn wij meteen na het aanmeren in de auto gestapt om naar onze laatste halte van die dag te rijden: Wierum. Daar ga ik nu geen verslag meer van doen. Duidelijker dan Jetske over de bedreigingen voor de kwelder van Wierum schreef, en mooier dan de foto’s die zij ervan maakte, wordt het niet: De kwelder bij Wierum.
Afanja's Weblog 