Hij vloog ver bij de vogelkijkhut vandaan, maar ik besloot toch om de reuzenstern, die met een visje in zijn snavel over de plas vloog, te blijven volgen. Ik verwachtte, dat hij de vis naar zijn jong zou brengen, maar dat pakte anders uit …
Al snel zag ik dat hij zijn buit uit zijn snavel liet glippen. De vis besloot te gaan vliegen en eindigde met een plonsje in het water, terwijl de reuzenstern er tevergeefs achteraan dook …
Wie hier al wat lang meeleest – en sommigen doen dat al meer dan 15 jaar – weet dat ik, wanneer ik thuis ben, bij droog weer dagelijks talloze keren de tuin in loop. Daarbij neem ik 99 van de 100 keer mijn fotocamera mee. Eind was de 100ste keer …
Ik zat op een ochtend op het terras, toen ik plotseling ‘plons’ hoorde in de vijver. Ik keek op en verwachtte dat er een kikker te water was gegaan. Niets was echter minder waar. Een merel bleek een salamander uit de vijver te hebben gevist. Hij had er grote moeite mee om de taaie salamander dood te slaan en in stukjes te krijgen. Uiteindelijk vloog hij er toch mee weg …
Mijn fotocamera lag uitgerekend op dat moment binnen natuurlijk. Het was tenslotte de 100ste keer. Om deze wonderlijke vangst toch vast te leggen, heb ik mijn mobieltje maar gebruikt. De iPhone SE2022 heeft helaas niet zo’n goeie camera, maar voor de gelegenheid doe ik het ermee …
De blauwe reiger, die ik hier gisteren heb getoond, bleef me te lang twijfelen voordat hij in actie kwam. Daarom startte ik de auto om achter de grote zilverreiger aan te gaan, die me eerder was ontsnapt. Stapvoets reed ik zo’n 100 meter in westelijke richting. Daar kon ik een eerste foto van de gracieuze schoonheid maken …
Na die ene foto was het ook snel uit met de pret. Hij was nog onderweg naar de sloot. Daar aangekomen, stapte hij kordaat de diepte in. Mooi voor hem natuurlijk, maar ik kon er niks mee …
Er restte me niets anders dan nog eens pakweg 100 meter verder te rijden. Daar vandaan kon ik nog net één acceptabele foto van de zilverreiger maken. Daarna verdween hij onderweg naar de overkant van de sloot achter een wirwar van takken en twijgjes van een overhangende struik …
Hij wist wel hoe hij me bezig moest houden. Om kans te maken op meer foto’s dwong hij me ditmaal zo’n 50 meter achteruit te rijden. En dat met de huidige brandstofprijzen … Enfin, al snel kreeg ik weer zicht op de grote zilverreiger en deze keer kon ik hem een tijdje observeren en fotograferen. Hij liet zijn scherpe snavel enkele keren het water in schieten, maar ik heb niet de indruk dat hij echt wat heeft gevangen. Mijn vangst was tegen lunchtijd mooier en groter dan de zijne, schat ik zo in …
Woensdagmiddag heb ik samen met mijn fotomaatje enige tijd in de grote vogelkijkhut in de Jan Durkspolder gezeten. Het was er rustig. We deelden de hut met een in- en uitvliegende boerenzwaluw, die er een nestje had. Rond de hut waren in eerste instantie alleen wat eenden te zien, totdat er na enige tijd een lepelaar op het toneel verscheen …
Rustig rondstappend begon hij met zijn grote lepel over de bodem schrapend te foerageren. Het duurde niet lang, voordat hij zijn stap versnelde en zijn kop in hoger tempo van links naar rechts happend over de bodem draaide …
We wisten even niet wat we zagen. De lepelaar maakte er een prachtige show van. Al snel draafde hij min of meer dansend door het water. En niet alleen dat, met ferme vleugelslag zijn evenwicht bewarend, zocht hij ook de diepte op …
In fotografisch opzicht kwam het hoogtepunt voor mij net even later, toen de leppelbek weer ‘op normale wijze’ foeragerend voortschreed. Maar eerlijk is eerlijk: hoe mooi de vangst was, zag ik pas toen ik de beelden later op de middag op de pc bekeek. 🙂
Ik heb er maar weer een diashowtje van gemaakt …
Afanja's Weblog 