Precies een week later ben ik opnieuw naar Heidehuizen gereden. De eerste keer begonnen de herfsttinten net voorzichtig tevoorschijn te komen. De tweede keer was het alles goud wat er blonk in het bos …

Dat was ook deze beide dames duidelijk niet ontgaan. Terwijl de één foto’s maakte met haar telefoon, leek de ander haar de mooiste bladeren aan te wijzen. Ze waren zo enthousiast bezig dat ze niet in de gaten hadden dat ze het fietspad nogal blokkeerden …

Nadat we even hadden staan praten over hoe mooi de herfstkleuren waren, vervolgde ik mijn weg. Ditmaal had ik mijn loopfiets uit de auto getrokken, want ik wilde naar een plekje diep in het bos, waar ik drie jaar geleden voor het laatst was geweest …

Onderweg heb ik nog even lekker in de zon op een gevelde boom gezeten, waarvan de schors al helemaal was verdwenen. Mooi binnen bereik van mijn camera viel het zonlicht heel fraai op een aantal bladeren …

Niet veel later moest ik het geasfalteerde fietspad laten voor wat het was. Vanaf dat punt leidde een zandpad naar mijn eindbestemming en moest er gewerkt worden om vooruit te komen …

De laatste loodjes wogen zwaar daar, maar het was de moeite weer waard …

– morgen meer –