In het Lauwersmeergebied

Dirk van het weblog ‘Fotografie als een rode draad door mijn leven had me voorafgaand aan hun vakantie ook gevraagd of ik hem en zijn vrouw Hilda iets kon laten zien van de overvloed aan vogels waar Fryslân bekend om staat. Dat zou wel eens lastig kunnen worden, want begin mei is niet de beste tijd om grote groepen vogels bijeen te zien …


Het Lauwersmeergebied leek me nog de beste kans te bieden, en dat werd bevestigd door mijn fotomaatje, die zoals bekend net wat meer vogelaar is dan ik. Toen we op de afgesproken dag bij het Uitkijkpunt Ezumakeeg Noord (Google Maps) arriveerden, waren er zoals min of meer verwacht maar weinig vogels te zien. De zoomlens kwam eraan te pas om in de verte wat vogels te kunnen zien …

Alleen een kuifeend, die verwoede pogingen leek te doen om zijn verwaaide kuif in de plooi te houden, kwam even wat dichterbij …

De fotograferende Vlaamse medeblogger leek zich ondanks het gebrek aan vogels prima te vermaken. Ik had gehoopt dat hij wel getroffen zou worden door de bijna oneindige ruimtelijkheid in dit gebied. Hier kun je het landschap in feite heel snel terugbrengen tot één enkele lijn, de horizon …

De vrouwen vermaakten zich overigens ook wel. Ook zij genoten van het landschap en ze hielden het wel pratend, toen ze even later op een van de riante banken met uitzicht neerstreken …

– wordt vervolgd

Een primeurtje: de blauwborst

Nadat we een tip hadden gekregen dat het Stroïnkgemaal open was voor publiek, hebben Jetske en ik in het kader van de Nationale Molendag zaterdag een bezoek gebracht aan het Stroïnk gemaal bij Blokzijl en spinnenkopmolen de Wicher bij Kalenberg. Verslag en foto’s daarvan zullen op enig moment hier wel verschijnen. Vandaag beperk ik het tot de primeur, waarmee de dag werd afgesloten. Omdat ze eerder in de week al wat verkennend werk had gedaan, wist Jetske me te verblijden met de blauwborst. We zaten al een tijdje tactisch opgesteld te wachten, toen hij zich plotseling liet zien …

“Daar is hij, Jan …,” hoorde ik Jetske fluisteren …


“Ja, ik heb hem al gezien, maar wat heeft hij een vervelend donker plekje opgezocht …,” reageerde ik zachtjes …


Amper een halve minuut later vloog hij op om een paar meter verderop neer te strijken op een af en toe flink heen en weer waaiende rietstengel. Ruim vijf minuten liet hij zich bewonderen, daarna verdween hij uit ons zicht …

Korte tijd later liet ook het vrouwtje zich nog even zien. Van haar heb ik maar één acceptabele foto kunnen maken, zodat ik nog eens in de herkansing zal moeten. Maar dat is over het algemeen geen straf …