Vandaag de tweede van drie zwart-witfoto’s die ik in de Ecokathedraal bij Mildam heb gemaakt van de koepel, een bouwwerk dat in 2017 is gestapeld van losliggende stoeptegels …
Twee van drie
Categorie archief: Ecokathedraal – Mildam
Eén van drie
Naar mate de zomerwarmte langer aanhoudt, nestelt hij zich dieper in mijn systeem. De tijdelijke dipjes in de temperatuur maken het er daarbij niet beter op, want juist die voortdurende schommelingen, verhinderen de gewenning aan een bepaalde temperatuur en luchtvochtigheid.
Na mijn lekkere ritje op de iLark op dinsdagochtend, werd ik de afgelopen dagen weer ruw op mezelf teruggeworpen. Vermoeidheid en krachtsverlies in mijn benen zijn dusdanig groot, dat ik zelfs mijn tweewekelijkse afspraak met Jetske voor vandaag heb moeten cancelen. En dat zegt wel wat, want dat doe ik niet snel.
Omdat het de komende dagen opnieuw warmer wordt, heb ik besloten het me dit weekend maar eens makkelijk te maken. Vandaag en de komende dagen steeds één zwart-witfoto van een drieluik …
Gezellig treffen bij Mildam
Gistermorgen had ik het genoegen om Ria rond te mogen leiden in de Ecokathedraal bij Mildam. Na een leuke eerste kennismaking zijn we meteen begonnen aan onze rondgang door het levenswerk van Louis le Roy …
Gezellig pratend en fotograferend, waren we bij ‘de rustplaats’ achter de twee torens terecht gekomen, voordat ik het in de gaten had. Om mijn onderdanen even wat rust te gunnen, hebben we daar – uitkijkend over het weiland – enige tijd genoeglijk zitten praten …
Nu ik zo ver was, wilde ik ook graag de uitdaging aangaan om helemaal achter in de Ecokathedraal het hoogste en oudste deel te bereiken, vertrouwde ik Ria toe. Het voelde goed om korte tijd later voor het eerst sinds ruim een jaar weer op de ca. 4 m hoge ‘ruïnes’ te staan …
Bedankt voor je fijne gezelschap. Ria. Ik vond het niet alleen erg gezellig, het was voor mij ook weer een goede lichamelijke oefening. Samen loopt het daar vaak net wat lichter en kom ik er verder dan alleen.
Ergens in de Ecokathedraal
Vandaag reis ik weer eens af naar mijn geliefde Ecokathedraal bij Mildam. Meestal ben ik daar alleen, maar vandaag heb ik er een afspraak. Nu eens niet met een Belg, zoals bij voorgaande ontmoetingen, maar met iemand met wie ik contact heb via Bluesky …
Hoewel ik ze gisteren bewust een rustdag heb gegund, valt er vooraf niks van te zeggen hoe ver mijn onderdanen me vandaag de Ecokathedraal in kunnen brengen. Het zou mooi zijn om weer eens in het oudste en hoogste deel te kunnen komen. Wanneer dat ook vandaag weer te hoog gegrepen blijkt te zijn, dan hoop ik in ieder geval de ‘rustplaats’ te bereiken …
De gazen bol toont ‘de wand met de gekleurde band’. Daar moet ik toch zeker aan toe kunnen komen. En als dat zo is, ben ik daar ook tevreden mee. Een leuke ontmoeting en een goed gesprek staan wat mij betreft vandaag voorop …
Maak er een mooie dag!
Tussen natuur en beton (4)
Ik zat nog wat te mijmeren op de tweede rustplek. Er klonk van alle kanten vogelgezang op dit mooie stukje wereld en her en der bloeiden wat bloemen. Maar net als in onze tuin zag ik ook hier bar weinig insecten. Ook rond de akkerkool bleef het stil …
Ook deze keer ben ik weer niet zo gek ver doorgedrongen in de Ecokathedraal. De laatste keer dat ik tot in het achterste en oudste deel ben gekomen, is intussen ruim een jaar geleden. Maar ik ben blij dat ik er weer even geweest ben. De terugweg vanaf het punt tot waar ik ben gekomen, is kort en gemakkelijk. De massieve ‘Porta Celi’ met de driehoekige doorgang is al snel te zien. Vlak voor de poort ga ik naar rechts om daar de achterkant van de nieuwe bouwwerken vóór in de Ecokathedraal nog even te bekijken …
Terug in ‘het voorportaal’ van de Ecokathedraal lacht de zithoek me toe. Hij is opnieuw bekleedt met een paar strakke groene planken. Een prima plekje om nog even te zitten, voordat ik weer op huis aan ga …
– Intussen heb ik al een afspraak staan voor een volgende bezoek aan de Ecokathedraal
Tussen natuur en beton (3)
Hopelijk is intussen duidelijk, dat het niet de bedoeling is dat de Ecokathedraal een opgeruimde en nette indruk maakt. Het is juist de bedoeling om de natuur zoveel mogelijk zijn gang te laten gaan over en tussen de bouwwerken. Het gaat om het samenspel tussen natuur en cultuur. De vrijwilligers grijpen in principe alleen in om de paden begaanbaar te houden en bij potentieel gevaarlijke situaties.
Na de tussenstop bij de tempel dalen over een trap in oostelijke richting af. Hoe verder we in de Ecokathedraal doordringen, hoe groener het lijkt te worden. We gaan het duister tegemoet …
Ik vind het elk keer weer mooi om me onderaan de trap even om te draaien. Nu kijk je vanuit de duisternis het licht tegemoet. Een stukje verderop komen we na nog een volgende afdaling uiteindelijk weer op maaihoogte uit. Het enorme bouwwerk waar we zojuist bovenop stonden heeft aan de oostelijke wand een altijd weer intrigerende gekleurde band van gele en rode stenen …
Het pleintje met de paaltjes en zuilen aan de voet van dat grote bouwwerk is net als een tempel wat verderop op een prachtige wijze opgenomen in de omringende natuur. Tijd voor een volgend rustmomentje om te genieten van de vele vogelgeluiden rondom. ‘Merlin Bird ID’ wist me te vertellen dat zelfs de wielewaal er zat te zingen. Dan denk je ‘die zal toch wel opvallen met zijn gele verenpak in het groen …’. Maar hoe ik ook zocht, hij liet zich niet zien …
– wordt nog één keer vervolgd
Tussen natuur en beton (2)
“Het ziet er allemaal netjes en opgeruimd uit,” was gisteren een veel voorkomende reactie. En zo is het ook. Het ziet er in de voorste deel van de Ecokathedraal eigenlijk altijd netjes uit. Maar dat komt niet zozeer door opruimwerk, maar door de nog steeds voortdurende bouwwerkzaamheden in dit gedeelte. De natuur heeft er nog geen kans gehad om steen en beton te vergroenen …
Dat wordt vanaf nu heel anders. De zuidwestelijke hoek, die tegenover tegenover ‘de Koepel’ ligt, is een stuk ouder dan wat in deel 1 te zien was. Er liggen een paar paden tussen bouwwerken van een kleine meter hoog. Hoe verder we lopen, hoe hoger de bouwwerken worden, en hoe meer de natuur terugpakt wat hem toebehoort. Op en tussen de los op elkaar gestapelde stenen vestigt zich na verloop van tijd een keur aan planten. Daarnaast bieden de kieren en spleten huisvesting aan vele insecten en spinnen …
Aan het eind van een van de paden gaan we linksaf. Daar beklimmen we een heuvel van een paar meter hoog. Bovenop die heuvel staat de tempel die op de laatste foto hierboven te zien is. Het is niet voor niks dat ik dit ‘de Tempelberg’ ben gaan noemen. Bij die tempel staat een muurtje waar ik meestal even ga zitten om mijn onderdanen wat rust te geven. In dit geval had ik daar zicht op bloeiend oranje havikskruid …
– wordt vervolgd
Afanja's Weblog 