Het viel vrijdag niet mee om in de mistige contreien van De Weerribben en De Wieden nog een andere kleur te vinden dan de alom overheersende tinten grijs en bruin. Maar tegen twee uur ’s middags lukte het toch nog …
Ergens aan de noordkant van het langgerekte Giethoorn maakten we een tussenstop om een paar foto’s te maken. Een rood met wit bord onder één van de vele bruggetjes in het toeristische dorp sprong er meteen uit. Veel kleuriger had ik het die dag nog niet gezien…
De meeste rietlanden in De Weerribben lagen er vrijdag stil en verlaten bij in de mist. Veel rietsnijders hopen en wachten waarschijnlijk ook op beter weer …
Aan de overkant van deze sloot stond een oude trekker bij een kleine windmotor. Het is geen uniek beeld, in de rietlanden staan op meerdere plaatsten oude trekkers die bij gebrek aan wind af en toe worden gebruikt voor de bemaling van het rietland. Ook een rietmaaier stond een stukje verderop te wachten op betere tijden …
Jetske en ik stapten in de auto en reden verder over het bruggetje in de Hoogeweg in de richting van Kalenberg. Het lintdorp Kalenberg is zo ongeveer het hart van de rietteelt in De Weerribben. Kalenberger riet is al sinds mensenheugenis een gewild bouwmateriaal voor het dekken van daken en windmolens …
Ruim driehonderd meter ten zuiden van de spinnenkopmolen ‘de Wicher’ staat aan de Hoogeweg bij Kalenberg een tjasker. Het molentje is in 1963 gebouwd door molenbouwer Roelof Dijksma om het achtergelegen veen in het natuurgebied van water te voorzien …
De tjasker is in Fryslân en de Kop van Overijssel vroeger op meerdere plekken ingezet voor het bemalen van kleine percelen. Deze tjasker heeft houten roeden met een lengte van 5 meter en heeft de status van gemeentelijk monument. De tjasker en de spinnenkopmolen aan de Hoogeweg worden onderhouden door enkele vrijwilligers van Staatsbosbeheer De Weerribben …
In de loop der jaren raakten tjaskers steeds meer in onbruik en in verval. Ze werden vervangen door kleine, lichtere metalen windmotoren. In die buurt van deze tjasker staan ook twee van die kleine metalen molentjes. De ene is hierboven op een drietal foto’s te zien in combinatie met delen van het silhouet van de tjasker. De andere windmotor staat iets verderop aan de andere kant van de Hoogeweg, die is op de foto hieronder rechts van de tjasker is zien. Jetske is in haar blauwe jas nog vaag links van de tjasker te onderscheiden …
Na de koffie stapten fotomaatje Jetske en ik gistermorgen in de auto om een ritje door De Weerribben te maken. Er hing net als woensdag weer een fotogenieke mist over de landerijen. Tijdens de eerste korte tussenstop maakte ik de foto van de onderstaande boom. Alleenstaande bomen tonen hun ware gedaante als ze ’s winters kaal in het landschap staan. Omfloerst door een fijne mist vind ik ze nog mooier…
Zoals te verwachten viel, maakten we de eerste echte stop aan de Hoogeweg in De Weerribben. De spinnenkopmolen ‘de Wicher’ hebben we al veel vaker bezocht en gefotografeerd. Zulke sfeerrijke mistbeelden had ik er echter nog niet van …
Korte tijd later vervolgden onze weg om 350 m verderop nogmaals een fotostop te maken …
– wordt vervolgd
Het leek vrijdag niet echt lekker weer te worden om een mooie fotokuier te maken. Desondanks besloten Jetske en ik donderdagavond om onze afspraak maar gewoon door te laten gaan. We zijn tenslotte geen van beiden van suiker en we hebben samen wel vaker wind en regen doorstaan …
Dat we besloten om toch door te gaan, heeft te maken met het feit dat we wat te vieren hadden. Het was namelijk 18 jaar geleden, dat we voor het eerst samen een fotokuier maakten in de Weerribben. Tijdens die eerste kuier heb ik onder andere de drie foto’s hieronder gemaakt. Het zal duidelijk zijn dat we op die eerste dag beter weer hadden dan afgelopen vrijdag. Aan het eind van die eerste kuier raakten we aan de praat bij het witte bruggetje waar we onze wandeling waren begonnen. …
Ik had vorige week vrijdag gehoopt op harde wind en buien. Daarom had ik voorgesteld om naar het IJsselmeer te rijden om buienfoto’s te maken. Een aaneengesloten regenfront was echter een streep door de rekening. Daarom hebben we voor een andere route gekozen in een poging om het regenfront te ontlopen. Dat lukte in het begin nog wel, maar desondanks bleef Jetske niet droog. Onze eerste stop was op de parkeerplaats bij de Belterwijde om daar het woelige water te fotograferen. Terwijl ik me lekker aan de luwzijde tegen een grote boom drukte om mijn foto’s te maken, stond Jetske al snel aan de rand van het water. Dat heeft ze gemerkt ook …
– wordt vervolgd
Nadat we ’s ochtends op weg naar de Beulakerwijde een langere, fotogenieke vaartocht door de omgeving hadden gemaakt, koos Jetske voor een kortere vaarweg terug …
Tijdens het laatste deel van de tocht, zagen we een groot houtsnijwerk in een tuin staan. Jammer genoeg stond de imposante vogel met zijn kop de andere kant op …
Enkele minuten later namen we de laatste hindernis van onze vaartocht: het laagste bruggetje van de regio. Volledig plat op de boot liggend, kwamen we er veilig onder door. Na de passage van de brug hield Jetske onze boot even stationair op de plek, zodat ik nog wat foto’s kon maken van de manier waarop de tegemoetkomende sloep onder het bruggetje door voer. Diep gebukt en heel voorzichtig …
Kort daarna kwam er een einde deze prachtige vaartocht door De Wieden. De plotselinge weigering van mijn benen, toen ik even later over het warme asfalt liep, was een flinke waarschuwing voor de rest van de zomer …
Na de passage van de palenrij in het water, werd het tijd om langzamerhand de terugvaart te aanvaarden. Jetske zette koers in de richting van Giethoorn. Voor die palen gaf Jetske in een reactie gisteravond de volgende verklaring: “De palen zijn volgens mij het restant van een beschoeiing van een eiland wat steeds verder afkalft. Men is bezig met een project om een van de eilandjes te redden van de ondergang. Zie onderstaande site …”
https://www.rtvoost.nl/nieuws/2261823/vooroever-moet-eilandje-beulake-redden-van-de-ondergang
Tot nu toe heb ik alleen zeilboten en suppers op de Beulakerwijde laten zien. Maar daar tussendoor voer ook af en toe nog wel eens wat anders, zoals het bootje met buitenboordmotor verderop …
We haalden ook dit in bedaard tempo varende motorschip ‘De Blauwe’ in. Ik vind het een mooi schip en heb geprobeerd er wat over te vinden op internet, maar dat was tevergeefs …
Last, but not least kwamen we dit onstuimige viertal tegen, dat met een veel te hoge snelheid over de Beulakerwijde stuiterde. Dat hoeft voor mij dan weer niet …
Na dat laatste motorische geweld voeren we de rust in, toen we even laten de Beulakerwijde verlieten om via de kortste weg terug te varen naar het punt van vertrek …
– wordt nog één keer vervolgd
Afanja's Weblog 