Een kiekendief naast de hut

Het was mooi rustig weer, toen ik woensdagochtend in de auto stapte om nog eens een kijkje te nemen bij de Leijen. Een half uurtje later zat ik in de vogelkijkhut. Omdat de zon het liet afweten en er een kille bries door de luikjes naar binnen waaide, zat het er een stuk minder lekker dan maandagmiddag. Al snel hoorde ik veelbelovend de roep van de ijsvogel. Helaas liet hij zich ook deze keer weer niet zien …

Verder bleef het rustig op en rond het water. Ik begon er net aan te denken om maar ergens anders te gaan kijken, toen ik ineens vlak naast de hut een luide kreet hoorde. Ik zat op dat moment aan de andere kant van de hut. Eenmaal bij het juiste luikje, zag ik nog net even een bruine kiekendief vlak boven het water hangen …

Amper twee tellen later zag ik hem zonder vangst boven de Leijen uit beeld verdwijnen. En zo werd het dankzij dit korte treffen toch weer een geslaagd tripje …

Kiekendief comes close (2)

De nadering van de bruine kiekendief bij de Leijen was te mooi om hem niet helemaal te tonen. Naar mate hij dichterbij kwam, waren er af en toe mooie details in de vleugels te zien. De spanwijdte van die vleugels was indrukwekkend. Het valt vaak niet mee om een goede schatting te maken, maar ik denk dat de spanwijdte van vleugeltip tot vleugeltip misschien wel een kleine 1,5 m was …

Pas op het laatste moment leerde ik de beperkingen van een vogelkijkhut kennen. Hoewel hij bijna recht over ons heen vloog, konden we zijn onderkant niet zien, omdat we werden gehinderd door de achterwand en het dak van de hut. Op de laatste twee foto’s is nog net een vage schim te zien van de deurpost. Maar wat was het een cadeautje …

Kiekendief comes close (1)

We zaten al enige tijd in de vogelkijkhut ‘Blaustirns’ zonder dat we het druk hadden met passerende vogels, toen ik Jetske wees op een bruine kiekendief, die vanuit het noorden over de rietoever van de Leijen onze kant op kwam …

Op zijn kenmerkende manier zweefde de kiekendief, met scherp spiedende blik en af en toe een vleugelslag makend, langzaam onze kant op. We kregen alle gelegenheid om zijn nadering in beeld te vangen. Wat een cadeautje …

– morgen komt die indrukwekkende vogel nog wat dichterbij …

Nog ‘ns een bruine kiekendief

Ik sluit het ritje door de Weerribben af met nogmaals een serie van een bruine kiekendief. De afgelopen weken heb ik meer kiekendieven gezien dan in de 20 jaar daarvoor. Je zou bijna gaan denken dat hij de buizerd heeft verdrongen, want die heb ik dit jaar nog nauwelijks gezien …

We stonden net even stil langs de Rietweg tussen Nederland en Scheerwolde, toen een bruine kiekendief bij de brug over de Wetering de weg overstak. Aan de andere kant van de weg dook hij omlaag om een zweefvlucht over een stuk braakliggend land te maken. Uiteindelijk verdween hij via de boomtoppen uit beeld …

Een kiekendief boven de JD-polder

Van It Útein, waar ik vorige week donderdag de wulp zag vliegen en waar de grutto een perfecte landing maakte, reed ik naar de Jan Durkspolder. Daar parkeerde ik de auto op de eerste dam voorbij de brug. Hier was ik eind mei gaan staan, toen ik er verrast werd door een kiekendief bij de kijkhut. Deze keer zette ik de auto er neer, omdat ik daar vandaan een mooi zicht had op de onweersbui, die ten zuiden van de Jan Durkspolder voorbij trok. Ik kon de auto net zo parkeren, dat ik het zijraampje open kon draaien zonder echt nat te worden …

Van het onweer kreeg ik geen last. Het heeft een paar maal flink gerommeld, daarna verdween de bui in oostelijke richting. Ook hier had ik weer geluk, want al snel verscheen de bruine kiekendief opnieuw boven het rietland bij de vogelkijkhut …

Nadat hij enige tijd laag over het rietland had gevlogen, steeg hij naar grotere hoogte. Daarna besloot hij de oversteek te maken naar de noordkant van de Jan Durkspolder. Daar kon ik hem vanwege wind en regen niet meer volgen …

Tot zover een uurtje vogelgeluk tussen de buien op de dag van de Europese Verkiezingen

Een kiekendief bij de kijkhut

Of het in algemene zin ook opgaat, weet ik niet, maar voor mij is 2024 tot nu toe het jaar van de bruine kiekendief. De afgelopen jaren kreeg ik er alleen bij hoge uitzondering af en toe eens op grote afstand eentje te zien. Dit jaar heb ik er al vier mooie fotosessies mee gehad …

Nadat ik april een serie had gemaakt van een bruine kiekendief in de Mieden, had ik precies een maand later een mooi treffen met een bruine kiekendief in de Jan Durkspolder. Ruim voordat ik bij het parkeerplekje bij de vogelkijkhut was, zag ik een bruine kiekendief boven het rietland bij de hut zweven. Meteen zette ik de auto stil op een dam naast de smalle landweg. Ik kon nog net een foto maken, voordat de vogel het rietland in dook …

Nadat hij uit het rietland was opgestegen, vloog de kiekendief in een ruime bocht voor me langs. Daarna zag ik hem uiteindelijk uit zicht verdwijnen, toen hij in de richting van de lepelaarskolonie over de plas vloog …

Ook vorige week vrijdag heb ik weer een mooie serie van een kiekendief kunnen maken, maar die is voor later.

Terugkeer van de kiekendief

De grutto die ik had gefotografeerd stond aan de noordkant van het uitkijkplatform achter het hek. Toen ik me oprichtte en omdraaide, zag ik dat de bruine kiekendief weer tevoorschijn was gekomen in het zuidwesten, waar ik hem eerder ook had gezien …

Korte tijd kon ik hem blijven volgen, terwijl hij weer boven hetzelfde weiland zweefde als een minuut of tien eerder. Daarna raakte ik hem opnieuw kwijt, toen hij laag boven de sloot bleef zweven …

Vrijwel op hetzelfde moment zag ik verderop een zwerm vogels opvliegen. Daar zal de kiekendief vast ook ergens geweest zijn, maar ik kreeg hem niet meer te zien. Bij de zwerm vogels fladderde één kievit rond. Hoewel ik er tot nu toe maar enkelen had gezien, had ik het idee dat de andere vogels kemphanen waren …

Hoe ik vervolgens ook in ’t rond speurde, de kiekendief was in geen velden of wegen meer te zien. Toen ik het uitkijkplatform afdaalde, voelde ik de kou in mijn bovenbenen. Het werd tijd om langzamerhand eens op huis aan te gaan. Ik was nog geen 200 meter onderweg, toen ik langs een bordje van Staatsbosbeheer kwam, waar een grutto voorbeeldig bleef poseren, terwijl ik de auto rustig liet uitrollen en ter hoogte van het bordje stop zette. De bonus van de dag