Nadat ik al flink wat foto’s van hem had gemaakt, bleef de lepelaar ineens staan. Ik had het gevoel dat hij me vragend stond aan te kijken: “Heb je zo genoeg foto’s …? Dan ga ik eens een stukje verder …”
Een moment later voegde hij de daad bij het woord. Hij spreidde zijn vleugels en kwam met een sierlijk sprongetje los van de grond. Met ferme vleugelslag verdween hij korte tijd later uit beeld …
We waren op de terugweg ergens halverwege de strekdam, toen Jetske links van de dam een lepelaar herkende in wat voor mij nog maar een witte vogel was …
Dichterbij gekomen gaf de lepelaar ons de kans om een uitgebreide fotoserie te maken, terwijl hij driftig op zoek was naar voedsel. Tussendoor liep hij enige tijd heen en weer door de natte zeeklei …
– wordt vervolgd
Als een volleerde wadloper was een tureluur bezig om zijn kostje bij elkaar te scharrelen op het Wad bij Peazens-Moddergat …
Ik was net van plan om eens een stukje verder te rijden, toen ik zag dat een lepelaar de landing inzette boven het plasdras-land. Gelukkig was ik net op tijd om te kunnen vastleggen hoe hij neerstreek …
Zodra hij met beide benen op vaste bodem stond, begon hij uitgebreid zijn veren te poetsen. Toen die klus was geklaard, trok hij voortdurend zigzaggend naar voedsel zoekend langzaam verder het gebied in …
Vlak voor de vogelkijkhut liepen een paar kluten heen en weer. Met hun opvallende omhoog gebogen zwarte snavel maakten ze onder water voortdurend heen en weer zwaaiende bewegingen. Zo vangen ze o.a. kleine wormpjes en andere levenden wezentjes in het water en het slib …
De kluut is met zijn spierwitte verenkleed en de scherpe zwarte tekening voor mij één van de mooiste steltlopers die we hier hebben. Bij mij in de buurt heb ik de kluut alleen enkele malen in de Jan Durkspolder zien. Nadat ik van dit tweetal zo’n mooie serie had gemaakt, kon de dag voor mij al niet meer stuk …
Gisteren vertelde ik hier al, dat ik op weg terug naar huis langs een weiland kwam, waar een tiental ooievaars liepen te foerageren. Dit is geen uitzonderlijk beeld in deze contreien, want onder andere bij Beetsterzwaag en bij Earnewâld zijn talloze ooievaarsnesten te vinden …
Ook de ooievaar die over kwam vliegen, toen ik een uurtje daarvoor in het Weinterper Skar op het bankje zat, was waarschijnlijk naar dit weiland onderweg. Best kans dat hij nu ergens tussen de andere ooievaars stond …
Gelukkig liepen er dichter bij ook een paar ooievaars. Ik zocht een plekje waar ik ze – niet gehinderd door het struikgewas langs de weg – kon portretteren, terwijl ze zij aan zij door het weiland liepen. Nu eens ving de één een klein hapje, dan weer de ander …
We hadden onze broodjes al gegeten en we zaten er net over te praten om maar eens een stukje verderop te gaan kijken, toen de grutto’s plotseling in beweging kwamen. In kleine groepjes vlogen ze op uit het plasdrasland om zich te verspreiden over het omliggende land …
Niet ver bij ons vandaan zette een grutto aan de rechterkant van de weg de landing in, ik was net op tijd om de scène in beeld te vangen …
Helemaal opgaand in hun foerageergedrag, kwamen enkele grutto’s aan de andere kant van de weg stapje voor stapje mooier binnen het bereik van onze camera’s …
Het was mooi om te zien hoe verschillende koppeltjes samen op weg waren. Het zal niet lang meer duren, voordat de grutto’s zich verder over het gebied verspreiden en eieren gaan leggen …
Afanja's Weblog 