Hjoed nimme we ôfskie fan ús mem …
Heit en mem binne no beide teplak …
Ôfskie
Tagarchief: heit
Van mem tot mij
Mem groeide na de oorlogsjaren uit tot een gezonde jonge meid. Na de lagere school ging ze naar de huishoudschool, waarna ze aan het werk ging bij Douwe Egberts in Joure. Met enkele van haar vriendinnen uit die tijd heeft ze nog tot voor kort contact gehouden …
Zoals dat gaat, raakte mem in de jaren 50 op vrijersvoeten. Ze leerde een gerenommeerd fietser en koemelker kennen, die aan de andere kant van het Tjeukemeer woonde …
Nadat de verkering tussentijds een tijdlang uit was geweest, stapten heit en mem in september ’57 in het huwelijksbootje …
Een klein jaar later zag ik als eerste zoon het levenslicht. Op de foto hieronder zit ik met mem in tuin bij ons huis aan de Commissiepolle in Echten …
De rest is geschiedenis …
65 jier en 78 dagen
Myn pake is 64 jier en 91 dagen âld wurden
Ús heit is 65 jier en 77 dagen wurden
Ik bin hjoed 65 jier en 78 dagen wurden, en ik hoopje noch efkes troch te gean
65 jaar en 78 dagen
Mijn opa is 64 jaar en 91 dagen oud geworden
Mijn vader is 65 jaar en 77 dagen geworden
Ik ben vandaag 65 jaar en 78 dagen geworden, en ik hoop nog even door te gaan
De boerefeint
Eigenlijk is het met de boerensector al mis gegaan, vanaf het moment dat er vanwege mechanisering en schaalvergroting op het gemiddelde boerenbedrijf geen plaats meer was voor de boerefeint …
Even een knipperke
Een onaangenaam stevige en frisse wind dwong Jetske en mij er gisteren toe om ons programma aan te passen. We ruilden het open veld en waterkant in voor de beschutting in de bossen van Beetsterzwaag en Olterterp.
Het was als vanouds een gezellige dag. En ik heb er nog wat van geleerd ook. Een beetje aan de late kant ontdekte ik namelijk dat het inschatten van afstanden in het bos heel wat anders is dan in het open veld.
Daarom doe ik het vandaag eens lekker heel rustig aan, zoals pake en heit dat op zijn tijd ook wel deden. Een ‘knipperke’ noemen we dat hier wel …
Terug naar de oorsprong
Vandaag ga ik met Nils en de beide jongens terug naar mijn geboortegrond. Aan de hand van de onderstaande foto’s hoop ik ze ter plaatse wat te kunnen vertellen over hoe het leven er voor mij als opgroeiend kind eind jaren 50, begin jaren 60 uitzag op het Friese platteland …
Op mijn weblog heb ik het hele verhaal al eens uit de doeken gedaan in een 3-delige serie. Voor de gemiddelde blogger voldoet dat prima, maar voor de jongens zal een stukje ‘aanschouwelijk onderwijs’ op locatie vast beter beklijven. Voor belangstellenden die het nog niet kennen, is de driedelige serie hier terug te vinden:
Echten – Commissiepolle (3)
Nadat ik op het bruggetje bij het huis nog wat herinneringen uit begin jaren zestig had verteld aan Jetske, lieten we het huis achter ons om het schelpenpaadje verder te volgen in oostelijke richting …
Voordat we verder gaan, gooi ik er nog één foto uit de oude doos tussendoor. In zekere zin is het een symbolisch beeld, want hoe trots ik daar ook op die indertijd indrukwekkende tractor zit, de toenemende mechanisering in de landbouw betekende wel dat er voor mijn vader na verloop van tijd geen werk meer zou zijn op de boerderij …
In 1964 lieten we het huis aan de Commissiepolle achter ons om een nieuw bestaan te beginnen in de Friese groeikern Drachten, waar Philips zat te springen om werknemers …
Toen deze foto’s in maart 2009 zijn gemaakt, hadden ongeveer 3.400 woningen in het veenweidegebied rond Echten te kampen met ernstige verzakkingsverschijnselen als gevolg van de verlaging van het grondwaterpeil t.b.v van de landbouw. De meeste huizen zijn hier gebouwd op houten palen, die gaan rotten door de verlaging van het grondwater. Wetterskip Fryslân verschuilde zich indertijd tegenover de woningeigenaren al jarenlang achter een onontwarbare knoop van juridische argumenten over de schuldvraag en de financiële consequenties.
Hoe het daarmee nu gesteld is, weet ik niet, maar indertijd leek het al zo erg gesteld, dat ook straatnaambordjes diep in de grond wegzakten, zo bleek aan het eind van de Commissiepolle …
De Commissiepolle eindigt aan de Middenvaart, die van Echten naar Bantega loopt. Sinds enige jaren ligt er ter hoogte van de Commissiepolle een bruggetje over de Middenvaart. Vreemd genoeg ligt er aan de andere kant van de brug echter geen pad, daar sta je ineens in het weiland …
Minstens zo vreemd is dat er een stoel op het bruggetje stond. Eén keer raden wie daar ‘t eerst op zat … laat ik maar vast verklappen dat ik het nu eens niet was …
Gelukkig mocht ik even later ook nog even op die stoel zitten om te genieten van het weidse uitzicht over het polderlandschap. Met het uitzicht vanaf het bruggetje over het noorden, het oosten en het zuiden besluit ik dit drieluik over mijn geboortegrond …
Terwijl ik daar op het bruggetje zat, herinnerde ik me ook weer hoe groot de overgang van dit Friese polderlandschap naar het stadse dorp Drachten was voor dat kleine mannetje, dat altijd gewend was geweest hier in alle rust en vrijheid op zijn klompjes rond te banjeren. Man man man … al die rechte straten, al dat steen en beton, rijen huizen die allemaal op elkaar leken … ik vond het verschrikkelijk …
Voor de rest van de familie zal dat vast niet veel anders zijn geweest, vooral ook omdat we allemaal gebukt gingen onder de ploegendiensten van heit, die het ook bepaald niet gemakkelijk had om als buitenmens ineens continu tussen de stampende machines en tussen vier muren te moeten staan. Uiteindelijk hebben daarin allemaal onze weg wel weten te vinden, maar de Commissiepolle blijft trekken …
Afanja's Weblog 