Onderweg naar de kliffen

Jetske stelde vorige week voor om weer eens een ritje langs de Friese kliffen langs het IJsselmeer te maken. Dat leek mij een prima plan. We waren nog maar nauwelijks onderweg, toen de snelheid er even uit ging. Op een weg waar inhalen nog niet zo simpel was, kwamen we tijdelijk achter paard en wagen terecht. Maar ach, wat maakte het uit, het was mooi weer en we hadden alle tijd …

Ook een stop voor de brug over het Prinses Margrietkanaal bij Lemmer kon er nog best af. Ik maakte van de gelegenheid om even de benen te strekken. Van rechts naderde de zeilboot die voorrang kreeg en aan de linkerkant stond een tekst, die ik helaas niet helemaal kon lezen …

Na een klein uurtje hadden we onze eerste bestemming van de dag bereikt. Nadat we waren uitgestapt, maakten we eerst de min of meer traditionele foto van het huisje van Minne Minnes de Vries, de laatste Zuiderzeevisser van het Klif … 

– wordt vervolgd

Kitesurfers en een oerbos

Het was in alle opzichten een schitterende dag gisteren. Samen met mijn fotomaatje heb ik een ritje gemaakt langs de Friese Kliffenkust langs het IJsselmeer. Niet voor het eerst trouwens. Zelf heb ik dit ritje al talloze keren gemaakt, en ik werk er hard aan om Jetske er ook mee te besmetten …

Volgende week meer over over deze dag, die zoals gebruikelijk gaandeweg de dag veranderde in een flinke conditietraining. Vandaag heb ik daarom zo lang het weer het toelaat een rustdag in de tuin om mijn onderdanen te laten herstellen.

Voor vandaag laat ik het bij een nieuw dronefilmpje van mijn oud-studiegenoot FreKo. Vlak nadat ik dinsdag het blogje over de aanleg van het nieuwe meer bij Oudega had gepubliceerd, zag ik dat FreKo afgelopen zondag een nieuw filmpje gemaakt. We hadden elkaar daar best kunnen treffen, want ik was er zondag aan het begin van de middag ook. Hoe dan ook, in het onderstaande filmpje zijn ook de bomen van het ca. 5.000 jaar oude oerbos te zien, dat hier onlangs is ontdekt …

Fijne zaterdag verder!

Langs de vuurtoren terug

Aafje had al voorgesteld om koffie te drinken bij restaurant ‘de Kaap’, toen we er voor de eerste keer langs kwamen. Dat vond ik echter wat te vroeg, omdat mijn benen op dat moment nog krachtig genoeg waren. Nu was ik er echt aan toe om even te zitten aan een tafeltje met uitzicht over het IJsselmeer …

Zoals het een goed havenrestaurant betaamt, was ‘de Kaap’ goed voorzien van allerlei attributen en voorwerpen uit de scheepvaart. Vanuit mijn hoekje aan de tafel heb ik er wat plaatjes van geschoten, terwijl we ons de koffie met appelgebak goed lieten smaken …

Nadat we het goede hadden genoten, was het tijd om de terugweg naar de auto te aanvaarden. Na het verlaten van het restaurant liepen we opnieuw langs het manshoge anker. Voorbij de bocht naar rechts had ik zin om nog even een uitdaging aan te gaan …

Waar het pad zich in tweeën splitste, stelde ik Aafje voor om te zien wie het eerst bij de auto was, zij beneden langs of ik bovenlangs. Wetend dat mijn pad korter was, won ik glansrijk. Maar daarna was ik ook blij om weer in de auto te kunnen zitten …

Het was een geslaagd dagje, ik was netjes geholpen met mijn statief en we hadden een mooie wandeling op Urk gemaakt.

Op naar ‘de Kaap’

We lopen terug over de Westhavenkade in de richting van de Scheepswerf …

Ter hoogte van de Botterschuur valt mijn oog nu op wat attributen uit de scheepvaart, die op de kade aan de waterkant zijn uitgestald…

We volgen de wandelroute en lopen opnieuw langs Scheepswerf Westhaven. Ik kan het niet laten toch nog even een paar roestplaatjes te schieten …

Aangekomen in de noordwesthoek van de werf stuit ik nog op een informatiebord over de geschiedenis van Scheepswerf Hakvoort, zoals de werf van origine heette naar de eerste eigenaar …

Als we de Westhaven korte tijd later achter ons hebben gelaten, ben ik blij dat de Kaap eindelijk weer in zicht komt … restaurant de Kaap wel te verstaan, want ik ben er intussen hard aan toe om even te kunnen zitten …

– wordt vervolgd

Aan de Westhavenkade

We hebben de scheepswerf achter ons gelaten en wandelen nu nog een stukje in oostelijke rchting over de Westhavenkade …

Bij het pand van Stichting Urker Botter, die zich o.a. richt op het behoud van Urker botters en andere historische schepen, hangen boven de kade sierlijk opgehangen netten …

Nadat we een stukje verder waren gelopen, keek ik op een bepaald moment eens in de verte. Die kade was nog knap lang, te lang voor mij, realiseerde ik me …

Het was tijd om aan de terugweg te beginnen, want het was intussen al een heel eind naar de auto. Maar geen paniek, mijn onderdanen werkten nog netjes mee …

Terug bij de Botterschuur zag ik daar een poster hangen met de kop ‘Lennaert Nijgh – de Jonge Jacob, UK 114’. Ik liep er even naar toe en maakte een paar foto’s. De UK 114, die hadden we zien liggen toen we de Westhaven in zicht kregen. Op het affiche las ik, dat de bekende dichter en tekstschrijver Lennaert Nijgh een tijdlang eigenaar van het schip was …

Denkend aan nummers als ‘Verdronken vlinder’ en ‘Testament’, zag ik een aalscholver in de richting van het IJsselmeer zeilen …

wordt vervolgd

Op een oude scheepswerf

We vervolgen onze kuier op Urk. We laten de Pieter Hakvoortstraat links liggen en volgen de pijl op het briefje achter het raam …

Daarbij komen we aan de oostkant langs de scheepshelling. De waarheid gebiedt mij te zeggen, dat mijn kennis op het vlak van scheepswerven en -hellingen aan alle kanten tekort schiet om hier verder iets zinnigs over te kunnen zeggen. Ik zie roestige karren met verweerde blokken hout op rails staan, die m.b.v katrollen en/of andere hijswerktuigen omhoog getrokken kunnen worden …

Daar houdt mijn kennis zo ongeveer op. Mij gaat het vooral om de aanblik van het levende verleden op deze oude werf. Nog een laatste blik vanuit de zuidoost hoek op dat mooie roestige naambord, daarna gaan we nog een stukje verder ….

– wordt vervolgd

Bij Scheepswerf Westhaven

Vanaf de kade aan de Staversehoogte hadden we zicht op de scheepswerf. Ik besloot die kant nog wat verder op te lopen …

Boven een aantal ladders aan de achterzijde van de scheepswerf hing een grote roestige naamplaat …

Ik was intussen aangeland aan de zijkant van de scheepshelling. Toen Jetske en ik hier in 2014 een fotokuier rond de Urker haven maakten, lagen er drie schepen op de helling. Nu lag hij er stil en verlaten bij …

Nu ik er toch was, besloot ik nog wat verder rond te kijken. Nadat ik over de schaduw van een hek was heengestapt, werd mijn blik getrokken door een geel bordje dat tussen twee grijze deuren hing …

Kijk eens aan ‘Overpad toegestaan’. Dat bood dus mogelijkheden om nog wat verder te gaan …

– wordt vervolgd