Terug op de dijk

Terwijl mijn fotomaatje Jetske zich nog goed vermaakte met de schelpen en wat dies meer zij, begon ik de dijk weer te beklimmen. Vanaf de zeekant is de klim minder steil, maar wel langer dan vanaf de landzijde. Halverwege de dijk heb ik nog even een foto gemaakt in de lengterichting van de oude palenrij …

Eenmaal boven gekomen, ben ik naar het (dubbelzijdige) bankje gelopen. Daar heb ik enige tijd lekker gezeten om mijn benen even wat rust te geven. Dit is trouwens een bijzonder bankje …

Hier heb ik op 31 mei 2003 één van mijn meest bijzondere fotoseries gemaakt. Die ochtend kwam de zon om 5:15 uur op tijdens een gedeeltelijke zonsverduistering. De eerste minuten leek het alsof de maan opkwam, maar al snel kreeg de zon zoveel kracht, dat er niet meer met onbeschermde ogen naar te kijken was. Wat je hieronder ziet is dus niet de maansikkel, maar de gedeeltelijk verduisterde zon …

Terug van 31 mei 2003 terug naar 29 november 2024. Vanaf het bankje op de dijk was het uitzicht over het Wad nog mooier en weidser dan beneden. Hier boven vandaan kon ik niet alleen de witte, maar ook de rode vuurtoren op Schiermonnikoog zien. Ook de Engelsmanplaat is op de laatste foto van de kleine serie hieronder te zien …

Wat er helaas ook te zien is, is een gaswinningsplatform. Afgelopen week heeft minister Hermans het besluit om definitief te stoppen met de gaswinning in de Waddenzee wéér uitgesteld. Ik vrees dat de NAM de regering zal uiteindelijk chanteren door iedere vorm van herstelbetaling van schade als gevolg van gaswinning te stoppen, tenzij het gas onder de Waddenzee ‘veilig’ mag worden gewonnen …

– wordt vervolgd

Op de bodem van ’t Wad

Fout, fout, fout! Het blogje van gisteren ontsnapte te snel. Terwijl ik nog het concept wilde opslaan, drukte ik per abuis op ‘publiceren’. We gaan hieronder dus eerst weer even twee stappen terug. We waren nog steeds aan het fotograferen op het Wad

Terwijl ik me bezig had gehouden met de schier oneindige verten in de richting van Schiermonnikoog, richtte Jetske haar camera aan de zeekant van de oude palenrij onder andere op de bodemschatten van het Wad …

Voordat ik mijn weg naar de vaste grond van de dijk vervolgde, heb ik ook nog even snel een paar foto’s van de bodem gemaakt. Veel tijd en energie heb ik daar niet meer in gestoken …

In tegenstelling tot Jetske heb ik me er niet aan gewaagd om even door de knieën te gaan. Nog afgezien van het feit dat het nodeloos krachtverlies oplevert bij het opstaan, leek het me ook geen pretje om daar gehurkt mijn evenwicht te verliezen …

Ik heb wel eens mooiere schelpenfoto’s gemaakt, maar die middag stelde ik me hier tevreden mee. Het werd tijd om de dijk weer te beklimmen …

– wordt vervolgd

Voorzichtig glibberend terug

Zoals ik gisteren al schreef, liep ik het eerste deel van de terugweg over het dammetje achter de oude palenrij. De beide fotografen die ik al had gezien als stipjes aan de horizon, hadden me intussen ingehaald, zij liepen nu voor me uit …

Op de kruin de dijk stonden een paar mannen met elkaar te praten. Geen idee waar ze het over hadden, maar ze wezen in ieder geval niet naar hetzelfde punt aan de overkant …

Ik naderde intussen een gat in de palenrij waar ik de oversteek naar de andere kant wilde maken. Daar hield Jetske zich nog ergens op …

Voetje voor voetje ben ik voorzichtig glibberend naar de palenrij gegaan. Nadat ik het laatste stuk over de basaltblokken was gekleuterd, bevond ik me aan de zeezijde van de palen …

Ik sluit vandaag af met een paar wandelaars, die nu op hun beurt over het dammetje achter de palenrij in de richting van de Peazemerlânnen liepen …

– wordt vervolgd

Kijkend naar de einder

Ik was nog lang niet aan het eind van de palenrij, toen ik eens om me heen keek. Nog verder lopen leek me niet verstandig. Ik moest ook nog terug en daarna moest ik nog over de dijk zien te komen …

Het werd zowaar even druk op de plek waar ik stond. In de verte zag ik een paar fotografen naderen, terwijl een eenzame wandelaar juist de andere kant op liep …

Ik liet mijn blik even over het drooggevallen Wad glijden. Hoewel het beter zou zijn om deze opnamen vanaf een statief te maken, besloot ik toch even in te zoomen om een paar foto’s van Schiermonnikoog te maken maken. De witte vuurtoren – Schiermonnikoog heeft een witte èn een rode vuurtoren – staat precies 10 km ten noordoosten vanaf het punt waar ik stond …

Nadat ik een paar foto’s had gemaakt, besloot ik te beginnen aan de terugweg naar de dijk. Het eerste deel liep ik weer over het verharde dammetje, maar na enige tijd begon het toch weer te kriebelen …

– wordt vervolgd

Een desintegrerende palenrij

Terwijl het ook vandaag weer grijs en regenachtig is, is het lekker om in gedachten nog even terug te gaan naar die mooie laatste vrijdag van november aan het Wad …

Voordat ik aan de weg terug naar de dijk begon, heb ik me nog even voorzichtig bij de palenrij gewaagd. Dat mijn schoenen smerig werden was geen probleem. Uitglijden op de glibberige laag slik leek me een stuk minder aantrekkelijk, maar ik moest een paar van die oude palen nog even van dichtbij bekijken …

– wordt vervolgd

Langs de oude palenrij

Zodra de benen weer wat op kracht waren, daalden we de dijk af aan de kant van het Wad. Daar liep ik in westelijke richting achter Jetske aan …

Terwijl Jetske haar camera’s uitpakte, liep ik meteen een stuk over het dammetje achter de oude palenrij in noordelijke richting …

Jetske was er met haar laarzen net wat beter op gekleed dan ik, zij waagde zich op het nattere en gladdere slib aan de andere kant van de palenrij. Ik wist mijn wandelschoenen lang droog en schoon te houden, maar na enige tijd kon ik het ook niet laten om er wat dichterbij te komen …

Deze oude palenrij heb ik al vaak gefotografeerd, maar het verveelt me nog steeds niet. Onder invloed van weer en wind ziet het er elke keer weer anders uit …

– wordt vervolgd