Een torenvalkje cadeau

Nadat ik donderdag aan het eind van de ochtend enige tijd in de vogelkijkhut in de Jan Durkspolder had gezeten, ben ik even naar de Wolwarren gereden om daar langs de weg mijn medicatie te nemen en een stukje koek te eten …

Een kwartiertje later stond ik net op het punt om mijn ritje te vervolgen, toen er aan de gunstige linkerkant van de weg een torenvalk verscheen. Mooi binnen het bereik van mijn camera hing hij een tijdlang biddend boven het weiland. Blij met dit cadeautje startte ik de daarna de auto om huiswaarts te gaan …

Torenvalk aan de maaltijd

De laatste keer dat ik een tijdlang in de berm had gestaan bij de windmotor in de Jan Durkspolder, was op 12 augustus. Toen stond ik er te wachten op poollicht. Vorige week dinsdag stopte ik er, omdat ik hoopte dat één van de jagende torenvalken weer op de windmotor zou landen. Het werd echter nog mooier …

Ik stond er nog maar net, toen één van de torenvalken op het hek bij de windmotor neerstreek met een prooi in zijn snavel. Gelukkig voor de tere zieltjes onder ons, is de prooi op de meeste foto’s nauwelijks te zien, omdat er heel subtiel twee rietstengels langs de paal heen en weer wuifden …

De torenvalk leek weinig moeite te hebben om zijn hapje weg te werken. Nadat hij nog eens grondig had gecheckt of er niets was blijven liggen, zat hij een moment ontspannen in de zon. Precies 2:48 minuten, nadat ik de eerste foto had gemaakt, vloog de torenvalk op …

Hij ging weer op het hekwerk van de windmotor zitten, waar ik hem eerder ook al had gezien. Alsof hij me nu pas in gaten kreeg, keek hij me voorafgaand aan het afscheid enige tijd recht in de ogen …

Torenvalk met prooi

Dinsdag ving ik deze torenvalk met prooi in de Jan Durkspolder in beeld. Later meer van dit moois. Vandaag trotseer ik samen met mijn fotomaatje weer en wind in een poging om weer wat nieuwe foto’s maken …

Fijne dag allemaal 💨👋

Even een poepje (laten) ruiken

Natuurlijk zat de torenvalk weer op een paal aan de verkeerde kant van de weg … Tegenlicht, jammer …
“Maar ik zal jou wel een poepje laten ruiken,” dacht ik, terwijl ik probeerde de juiste camera-instelling te kiezen.
En dat was blijkbaar ook precies wat hij dacht, toen ik even later afdrukte.
Meteen daarna was de vogel gevlogen …

Torenvalk in ’t wit

Zo lang mijn benen me maar enigszins willen dragen

zo lang het vertrouwd is om me de weg op te wagen

zo lang blijven sneeuwtochtjes en -kuiertjes me behagen

Niet ver van de plek waar ik in november een hooghartig torenvalkje fotografeerde, trof ik vorige week donderdag opnieuw een torenvalk – reade wikel in het Fries – aan in de wijde witte wereld in de buurt van de Jan Durkspolder. Best mogelijk dat het dezelfde vogel was, want dit exemplaar vertoonde hetzelfde hooghartige gedrag, alsof ik er niet was …

Het was in elk geval ‘t eerste van veel mooie fotomomenten op die prachtige dag, waarop de wereld even wit was …

Hooghartig torenvalkje

Roerloos zat hij een tijdlang voor zich uit te kijken, meer dan zijn achterkant leek ik niet te zien te krijgen …

Net toen ik het op wilde geven, besloot hij even hooghartig naar me om te kijken …

Mijn ommetje was weer niet voor niets geweest. Missie geslaagd!