Terwijl ik woensdagochtend in de grote vogelkijkhut in de Jan Durkspolder zat, zag ik rond het middaguur een reegeit tussen het riet verschijnen. Terwijl ze aan de waterkant rond scharrelde, kwam even later ook haar kalf uit het riet tevoorschijn …
Een filmpje voor de zondag …
Nadat er een paar verfrissende buien over de provincie waren getrokken, was het gisterochtend tegen de 18°C in de tuin. Eindelijk weer temperaturen, waarbij ik even een fotokuiertje kon maken …
Ik reed naar de Jan Durkspolder waar ik alle ruimte had in de grote vogelkijkhut. Nadat ik daar aan de oostkant van de vogelkijkhut een paar grote zilverreigers had gefotografeerd, liep ik even naar de westkant van de hut. Ik had geen beter moment kunnen treffen …
Ik had nog maar net een van de luikjes geopend, toen ik in de verte een reegeit tussen het riet zag verschijnen. Ze liep naar de waterkant om wat te drinken. Niet veel later verscheen er ook een reekalf.
Ik er heb er bijna een half uur lang in stilte van zitten genieten … 🙂
We vervolgden onze weg naar de Jan Durkspolder. Op het laatste stuk let ik altijd even extra op, omdat ik hier regelmatig een sprong reeën in het land zie staan …
Ook vrijdag zag ik de eerste schim van een ree al staan, ruim voordat hij binnen het bereik van onze camera’s was. Ik vertelde Jetske dat ze nog wel even wat verder konden rijden, zodat we ze voorbij een bosschage beter in beeld konden krijgen …
Eenmaal daar bleken er meerdere kleine groepjes reeën te lopen. Wij richtten onze camera’s op het groepje van drie dat zich het dichtst bij ons bevond. Eén van de reeën bleef ons voortdurend in de gaten houden. Omdat we rustig bij de auto bleven staan, gaven de reeën ons alle gelegenheid om een mooie fotoserie te maken …
– wordt vervolgd
Onderweg naar de Jan Durkspolder trof ik gisteren een sprong reeën waar ik ze nog niet eerder had gezien. Zodra ik de auto in de berm had laten uitrollen, draaiden een reebok en een hinde de blik in mijn richting …
Iets verderop liep een derde ree door een droge sloot of een greppel. Al snel volgden ook de andere twee. Eigenlijk liepen ze net wat te ver weg voor mooie foto’s, maar elke ontmoeting is er één en ik geniet steeds weer van zo’n groepje reeën …
Enkele kilometers verderop zag ik een tweede sprong reeën in een stuk land lopen. Dit is een bekende groep op een bekend plekje. Vergelijk het gras op de eerste drie foto’s eens met dat op de volgende foto’s …
Ik heb de reeën van de eerste drie foto’s niet zien grazen. En dat is ook niet zo gek, want daar was niets voor ze te vreten. Ze doorkruisten dat weiland linea recta op zoek naar wat lekkers, want in die eindeloze weilanden met raaigras is niets voor ze te vinden. Er groeit geen bloemetje of wat dan ook. Nee, dan hebben de reeën het in het kruidenrijke gras in de Jan Durkspolder een stuk beter …
Deze mooie reebok zag ik vorige week in de weilanden in de buurt van de Leijen paraderen …
Hier en daar wat gras plukkend, leek hij geen haast te hebben. De sierlijke sprong over de sloot om van het ene weiland in het andere te komen, heb ik voor de foto helaas gemist …
Het voorjaar lonkt. Dat lijkt ook bij de reeën ook het geval te zijn. Deze reebok was in ieder geval op pad zonder de sprong, die zich meestal rond dit tijdstip hier ergens in de wei of in het maïsland in de Jan Durkspolder ophoudt …
Mijn aanwezigheid bleef niet lang onopgemerkt. Terwijl hij aan de slootkant stond, hief hij zijn kop naar me op. Nadat we enkele seconden oog in oog hadden gestaan, draaide hij zich om …
Af en toe een paar happen gras plukkend, liep hij naar het midden van het weiland. Ik heb hem rustig laten lopen en vervolgde zelf ook mijn weg …
Het weer lokte me eigenlijk niet echt naar buiten gisteren, maar na die lange rij donkere dagen binnenshuis ben ik toch maar even in de auto gestapt om een ritje door de provincie te maken. In de Jan Durkspolder stond een eenzame ree bij een rietkraag langs een maïsakker. Nadat ik een paar foto’s had gemaakt, besloot ik door te rijden. Misschien zou ik de rest van de sprong straks nog kunnen spotten …
De grote plas bij de vogelkijkhut was zo goed als leeg. De honderden smienten leken te zijn doorgetrokken, want ook die waren nergens te zien. Er zaten alleen een paar eenden bij het onderstel van de kluunbrug, die schaatsers tijdens een eventuele Jan Durkspolder toertocht een veilige overtocht over deze sloot moet bieden. Voorlopig kunnen de eenden ze gerust blijven gebruiken als rustplaats …
Ik besloot nu eens niet naar de vogelkijkhut te gaan, daar zou nu waarschijnlijk toch niets te zien zijn. Daarom besloot ik een kuiertje te maken over het zandpad ‘de Geau’ langs de noordwestkant van de plas. Lang duurde dat niet, op de nadering van een bui werd het zo mogelijk nog wat donkerder dan het al was. Tijd om rechtsomkeert te maken …
Afanja's Weblog 