Zo hing de pas overleden sprinkhaan op 1 oktober nog tamelijk fris van kleur en intact qua lijf & leden aan een zaaddoosje van de blauwe iris in de tuin …
Na anderhalve week, waarin hij harde wind en 60 mm regen te verwerken kreeg, hangt hij vandaag nog steeds op zijn plekje. Hij heeft intussen wel een jasje uitgedaan en is wat bleek geworden …
Eigenlijk stond er een dagje met mijn fotomaatje op het programma, maar kijkend naar de weersverwachting voor vandaag, heb ik voorgesteld om het maar even uit te stellen. De lage temperatuur heeft in combinatie met de wind een te groot effect op mijn benen. De mensen die hier al langer meelezen, weten dat mijn ‘inwendige thermostaat’ beschadigd is door de MS. Daardoor heb ik maar een kleine marge tussen ca. 18°C en 23°C, waarin mijn onderdanen draagkrachtig zijn en ik me goed voel. Totdat de temperaturen weer onder de 5°C dalen, blijft het behelpen. Zodra de temperaturen lager zijn dan 5°C kan het thermisch ondergoed weer uit de kast. Dat geeft me dan weer meer vrijheid …
Afijn, ik ben niet de enige die het lastig heeft. Toen ik woensdag even wat door de tuin drentelde, zag ik iets aan één van de zaaddoosjes van de blauwe iris hangen. Dichterbij gekomen zag ik dat het een sprinkhaan was, die het ook niet makkelijk had …
Het was een dode sprinkhaan, die daar mooi aan een zaaddoosje hing. Nu is het alleen nog de vraag of het stoffelijk overschot wordt weggewerkt door een spin of dat het ten prooi valt aan schimmels. Daarmee vergeleken sta ik er nog goed voor … 😅
Een sprinkhaan of het nimfje ervan had een plekje gezocht op de nieuwe regenton. Toen ik hem zag zitten, ben ik maar even naar binnen gegaan om de macro-voorzetlens te pakken. Hij bleef keurig op me wachten …
Het was weer een bijzonder uurtje in de vogelkijkhut in de Jan Durkspolder. Het was er druk, maar wel gezellig druk. De sfeer werd voor een belangrijk deel bepaald door een (echt)paar vogelaars, die ieder vogeltje zagen vliegen of lopen. En dat niet alleen, ze konden ze ook allemaal op naam brengen …
Zo zagen ze op een bepaald moment aan de westkant van de hut een aantal vogels zitten, waar ik alleen maar groen zag. Ik heb geruime tijd moeten zoeken en turen, pas toen ze wat meer uit het groen tevoorschijn kwamen, zag ik drie watersnippen zitten. Want dat bleken het te zijn, watersnippen en geen grutto’s. Maar eerlijk is eerlijk, die fout zou ik mogelijk ook gemaakt hebben zonder de deskundigen aan mijn zijde …
Want deskundig was dit stel zeker, en ze werkten perfect samen. Wanneer de één op grote afstand iets zag, wist de ander op basis van enkele simpele aanwijzingen de vogel vaak al heel snel te lokaliseren en te herkennen. En niet alleen dat, ze deelden hun waarnemingen ook steeds met de andere aanwezigen in de hut. Zij wezen ons ook op de goed gecamoufleerde watersnippen dicht bij de hut. Een van de watersnippen die zo mooi bij de stronken zaten, maakte na verloop van tijd een klein uitstapje om een stukje verderop te gaan foerageren …
De finale van de vogelshow werd die dag verzorgd door een sperwer, die neerstreek aan de westkant van de hut waar eerder de drie watersnippen zaten. Ik kan het me verbeelden, maar ik kreeg sterk de indruk dat hij wat beteuterd om zich heen keek, alsof hij zich afvroeg waar zijn lunch was gebleven. Sneu of niet, ik was er wel blij mee, want mijn eerste en laatste foto’s van een sperwer dateerden van maart 2012. Dat waren overigens wel bijzondere foto’s, want die sperwer zat in de hazelaar in onze tuin …
Ik sluit dit hoofdstuk af met een waarneming, die ik die middag helemaal zelf heb gedaan: een sprinkhaan – waarschijnlijk een boomsprinkhaan – die op één van de neerklapbare luikjes zat. Misschien wat minder spectaculair dan de watersnippen en de sperwer, maar daarom niet minder mooi. En bedenk hierbij ook: ‘wie het kleine niet eert, is het grote niet weerd …’
Sprinkhaantjes staan niet bekend als insecten die zich gemakkelijk laten fotograferen. Bij de minste of geringste dreiging springen ze buiten beeld als je ze met de camera probeert te benaderen. Soms heb je geluk en blijft er eentje aan een stengel of grasspriet hangen. Maar even gewillig poseren is er ook dan meestal niet bij, want vaak blijven ze hun best doen op zich al draaiend achter die stengel of spriet te verstoppen …
Vorige week kreeg ik voor het eerst een sprinkhaan voor de lens van mijn camera die wel heel deftig en geduldig bleef zitten op het blad waarop hij zat. Terwijl ik hem heel voorzichtig benaderde met de camera, leek hij me nauwlettend in het oog te houden, maar alsof het een heus staatsieportret betrof, bleef hij keurig op zijn troon zitten …
Laat ik het maar meteen toegeven, de onderstaande foto’s zijn in feite ‘slechts’ bijvangst …
Ik had net een paar foto’s gemaakt van een vlinder, waarschijnlijk was het een koevinkje, maar daar ben ik niet eens zeker van. Omdat het dartele beestje weg fladderde voordat ik een foto had gemaakt waar ik tevreden over was, zette ik de achtervolging in. Lang duurde die achtervolging niet, want de vlinder waagde zich al snel vele meters boven terrein waar ik niet mocht komen …
Toen ik me toch een paar stappen in het lange gras waagde, zag ik een sprinkhaantje dat me begon uit te dagen voor een spelletje verstoppertje. Dat moeten ze bij mij niet doen op een dag waarop ik weinig last heb van lijf en leden, want dan ga ik net zo lang door tot ik het spelletje heb gewonnen. Nadat hij een paar maal aan mijn camera was ontsnapt door fluks om de grassprieten heen te draaien, lukt het me uiteindelijk om oog in oog het onderstaande portret van hem te maken …
Zaterdagmiddag deed ik weer eens een aardige waarneming in ons tuintje …
Op het raam van de schuifpui zat een struiksprinkhaan …
Door wat te spelen met verschillende standpunten, bracht ik zowel de sprinkhaan als mezelf in de wolken …
Afanja's Weblog 