Terug naar de Catspoele

Vanaf het oude bankje bij het bruggetje liepen en rolden we via dezelfde route terug. Langs de oude eik, over het lange rechte pad, door het net wat te krappe klaphekje en door het bos …

En zo kwamen we vanzelf weer langs de Catspoele. Omdat Jetske op dat moment even was achtergebleven in het bos om daar nog een paar foto’s te maken, rolde ik nog even weer naar de libellenvlonder …

Dit is voor mij een mooi moment om even de tweede ringslang van die dag te tonen. De eerste ringslang was ’s ochtends van oost naar west over gestoken. De tweede zwom korte tijd later in tegengestelde richting vlak voor de vlonder langs. Dit exemplaar liet ook een paar maal zijn tastende en ruikende tong mooi zien …

Verder was er op het eerste gezicht niet veel te zien. Maar schijn bedriegt …

wordt nog één keer vervolgd

Een bankje bij ’n bruggetje

Eenmaal voorbij de imposante eik, zagen we rechts van het pad een mooi groot ven liggen …

Van tussen de bomen maakte ik een paar foto’s van de weerspiegelingen … wat een heerlijke rust …

We liepen verder en zagen daarbij ook weer water glinsteren aan de andere kant van het pad …

We passeerden een bruggetje waar aan de andere kant een klein bankje op het pad staat …

Het oude, verweerd bankje was een mooie plekje om even te genieten van het uitzicht. Daarna zijn we omgekeerd om de terugweg te aanvaarden, want de accu van Whilly stond intussen op 60% …

– wordt vervolgd

Een kikker langs het pad

Nadat we een tijdlang lekker op de libellenvlonder hadden gezeten, vervolgde we onze tocht. Om dichter bij de Dellebuursterheide te komen, moesten we een stukje door het bos. Whilly liet hier zien dat hij ook best een stukje kan klimmen …

We kwamen uit bij een lang pad, dat in noordelijke richting langs de heide in de naar een paar andere vennetjes voerde. Voordat we die kant op gingen, besloten we hier eerst even een broodje te eten. Bij gebrek aan een bankje maakte Jetske het zich gemakkelijk op een al jaren geleden omgevallen boom …

Voordat we aan de broodjes toe waren, dook Jetske echter naar het gras. In eerste instantie zag ik niet waar ze mee bezig was, maar toen ik eens wat beter keek, zag ik dat ze een kikker had gevonden. Het was weliswaar geen mooie blauwe heidekikker, maar toch een leuk beestje …

Na het intermezzo met de kikker waren we dan toch aan onze broodjes toe. Omdat Jetske een pak tweedrank had meegenomen, hoefden we niet eens op water en brood te leven …

Daarna begonnen we aan het lange rechte pad naar het noorden. De kuilen vermijdend, had Whilly weinig problemen met dit pad. En dat was maar goed ook, want lopend zou ik er niet aan zijn begonnen. Dan was ik nog even bij de vlonder gebleven, om daar vandaan stukje bij beetje terug te gaan naar de auto …

Aan het eind van het pad werd onze weg i.v.m. de vogelbroedtijd versperd door een afsluitboom met een bord. Er zat niets anders op dan naar links te gaan. Dat was geen straf, want daar was het ook mooi. Wat te denken van deze majestueuze eik, om maar eens wat te noemen …

– wordt vervolgd

Aan de rol met Jetske en Whilly

Vrijdag stond er weer een fotokuier met fotomaatje Jetske op het programma. Omdat ik al dagenlang slechte benen had, stelde ik voor om Whilly maar eens mee te nemen de natuur in. Het mooie droge weer maakte het mogelijk om meteen maar voor een pittig parkoers te kiezen. Op het parkeerterreintje tussen het Diakonievene en de Dellebuursterheide (OpenStreetMap), zette ik onder toeziend oog van Jetske Whilly in elkaar …

Terwijl Jetske vlot voorwaarts stapte, kreeg Whilly het meteen flink voor zijn kiezen. Om van het half verharde parkeerplaatsje af te komen, moesten we eerst over een stuk met gebroken puin, dat nog niet was gewalst of vastgereden. Maar goed, Whilly en ik bereikten samen de weg, die we meteen recht overstaken. Daar wachtte de volgende uitdaging. Het zandpad was door het droge en warme weer hier en daar bedekt met een laag stuifzand. Het viel Whilly zwaar om daar doorheen te ploegen. Nu eens naar links en dan weer naar rechts uitwijkend, zocht ik mijn weg over de hardste delen van het pad …

Na enige tijd bereikten we het eerste doel van ons ‘kuierritje’: de Catspoele in de Dellebuursterheide. Daar kon Whilly het even kalm aan doen. Rustig over het vlonderpad naar het uitkijkpunt rijden, lag hem duidelijk beter dan grind en los zand. Het was stil op de vlonder, behalve Jetske en mij was er nog een fotografe aanwezig …

Ook op en in het water was het stil. Een dodaars dook regelmatig even op of onder, en aan de overkant dobberden een paar eenden op het water. Dat was het wel zo ongeveer …

We zaten er genoeglijk. Wachtend op de dingen die hopelijk zouden komen, keken we uit over het water. Af en toe werd er een praatje gemaakt met passerende wandelaars/fotografen …

– wordt vervolgd

Bij de Duurswouderheide

Een plekje waar ik als het even kan elk najaar een korte fotokuier maak, is de zuidkant van de Duurswouderheide. Aan de andere kant van de heide is het met mooi weer vaak te druk, maar aan deze kant is het eigenlijk altijd lekker rustig …

Vanaf het wandelpaadje krijg je al snel zicht op het grote ven aan de zuidkant van de heide, de Waskmar. Er naar toe lopen gaat niet, want met uitzondering van een pad halverwege de heide is het heide- en vennengebied omgeven door prikkeldraad …

Jarenlang heb ik er een gewoonte van gemaakt om hier tamme kastanjes te zoeken. Het was vaak een pijnlijk klusje om de kastanjes uit hun ruwe bolster te halen. Maar dat leed was alweer vergeten, zodra ik de eerste gepofte kastanjes had geproefd. Ditmaal had ik helaas geen plastictas bij me, daarom heb ik nu eens alleen wat foto’s gemaakt van de kastanjes. Toch jammer dat ik er niet wat van mee kon nemen …

Omdat ik na mijn gymnastische oefeningen om de kastanjes te fotograferen weer redelijke makkelijk overeind kwam en de benen nog goed aanvoelden, besloot ik nog even door te lopen tot voorbij de rij boompjes links van het pad …

Mooi dat ik weer aan het berkje op de oever van de Waskmar toe kon komen. Daar heb ik nog even genoten van het uitzicht over het ven en de leegte van de overwoekerde heide daarachter. Daarna was het tijd om terug te gaan …

Bij de Poel van Dien

De paddenstoelen waren niet dik gezaaid in de parktuin bij Huis Westerbeek. Jetske heeft er vermoedelijk nog wel wat mooie foto’s kunnen maken, het viel ons echter allebei tegen wat er aan paddenstoelen te vinden was. Daarom zetten we niet veel later koers naar het volgende plekje dat Jetske van tevoren had uitgezocht: de Poel van Dien in het Vledderveld …

Daar maakten we een kuiertje over het smalle paadje dat langs de poel naar het achterliggende bos- en heidegebied voerde. Het viel me op dat er aan een deel van de bomen nestkastjes hingen …

Rechts van het paadje was de poel te zien met daarachter diverse bomen die langzaam maar zeker mooiere herfsttinten kregen …

Langs het paadje waren meer paddenstoelen te zien dan bij het Huis Westerbeek waar we eerder die ochtend waren. Hieronder een paar van de paddenstoelen die ik er heb gefotografeerd. Dat laag-bij-de-grondse eiste al snel zijn tol. Daarom liet ik Jetske weten, dat ik alvast terug ging naar het bankje dat we kort daarvoor hadden zien staan …

– wordt vervolgd

Weerspiegelingen in het bos

We hebben er even op moeten wachten, maar ineens is het dan toch echt zomer. De temperaturen schieten omhoog. Geniet er maar van, want het kan ook zomaar weer voorbij zijn …

Ik ben deze warme week begonnen met een ritje op de iLark naar mem in het verzorgingshuis. Voor vanmiddag lijkt het me ’t best om maar een plekje in de schaduw aan de waterkant te zoeken …

Ik wens jullie een fijne dag. Hou ’t hoofd koel … ♥