Nadat we die mooie serie van de weidebeekjuffers hadden gemaakt, stelde Jetske voor om via een toeristische route huiswaarts te rijden. Die route voerde voor een groot deel over de oude zeedijk, die het oude land beschermde tegen de Zuiderzee. Dat lukte niet altijd en overal. Als je over die oude dijk rijdt, zie je aan de noordoostelijk kant van de dijk meerdere kolken liggen, die zijn ontstaan door dijkdoorbraken …

Door het rond kolkende water zijn diepe gaten ontstaan. Bij het doorbreken van de dijk was de kracht van het water vaak zo groot, dat de dijk niet meer te dichten was. Om de kolk werd dan een nieuw stuk dijk aangelegd, vandaar ook dat de dijk voortdurend van links naar rechts door het land slingert …

Wat nu nog resteert zijn vaak kleine, diepe poelen. En de zee, die is tegenwoordig ver weg, aan de westkant van de dijk ligt nu de Noordoostpolder. Aan één van de oude kolken staat de uit 1892 daterende kerk van Blankenham (Google Maps). Toen we daar waren, vroeg ik Jetske om even te stoppen …

Een jaar of wat geleden hebben we hier ook een korte tussenstop gemaakt, maar toen zijn we aan de dijk gebleven. Ik had wel zin om de kerk nu eens van dichtbij te bekijken. De kerk is gebouwd nadat de originele kerk uit 1816 werd getroffen door blikseminslag en volledig afbrandde …

Normaal gesproken ben ik niet zo’n kerkganger, maar ik vind het altijd wel mooi om een oude kerk te bekijken. Het is alleen zo jammer dat je vrijwel nooit even ergens een kijkje binnen kunt nemen. Maar het rondje om de kerk, dat zeker de moeite waard was. Het viel alleen toch weer niet mee om daarna de dijk te beklimmen …

• wordt vervolgd