Na de eerste ooievaar van zaterdag zijn we vandaag toe aan het eerste ijs …
Om daar wat foto’s van te maken ben ik vanmiddag voor een fotokuiertje naar de Merskenheide gereden …
Het was er prachtig en m.b.v. mijn plastic tasje heb ik zelfs even op een wat hoger gelegen plekje in de zon kunnen zitten …
Morgen nog zo’n dag … maar weer van proberen te genieten, want daarna schijnt het weer te gaan kwakkelen …
Eigenlijk was ik te moe om op pad te gaan vandaag, maar tegelijkertijd was het weer te mooi om binnen te blijven …
En dus ben ik aan het begin van de middag toch maar in de auto gestapt om een fotokuiertje te maken bij de Merskenheide …
Het was stil op de heide, heel stil … er dartelden wat vogels door het struikgewas en verder bleef het stil …
Even werd ik nog verrast door de verschijning van een smetteloos wit konijn. Hij verdween net zo snel als hij verscheen, zodat ik er alleen een schimmig portretje aan heb overgehouden …
Omdat duidelijk was dat ik de heide toch niet helemaal rond zou kunnen lopen, ben ik maar even lekker bij een boompje gaan zitten …
Nog even genieten van het uitzicht, en dan terug naar de auto …
Het leek een fotogeniek dagje te worden, toen ik vanmorgen de gordijnen opende. En dus toog ik rond half twaalf gewapend met de camera en een paar broodjes naar de Merskenheide. Daar was ik al geruime tijd niet meer geweest, en stiekem hoop ik daar binnenkort weer eens een ree te kunnen fotograferen …
Terwijl ik een kwartiertje later het pad naar de heide betrad, streek er net een bont zandoogje op het informatiebord neer. Hij had zijn beste tijd wel gehad, maar ach, het bord zag er ook behoorlijk smoezelig uit, dus dat paste wel bij elkaar …
Halverwege het pad ben ik even naar het vennetje gelopen. Met een beetje geluk zou ik daar misschien nog een juffertje of een libel kunnen scoren. Dan zou ik wellicht meteen de determinatietabel voor juffers en libellen kunnen gebruiken, die een van de vrijwilligers in de Wieden me gisteren mailde …
Dat zat er vandaag helaas niet in. Er waren maar weinig van die gevleugelde rovertjes te zien, en als er al eens eentje in mijn buurt neerstreek, dan was het beestje steevast weer vertrokken, voordat ik het had kunnen fotograferen …
Daarom ben ik me maar op het landschap en de weerspiegeling van de wolkenstraten boven de Merskenheide gaan richten. Dit mag je met recht wisselend bewolkt weer noemen …
Na verloop van tijd ben ik nog even doorgelopen naar de heide. Daar aangekomen dreef er net een donkere wolkenstraat over de heide, waardoor er geen kleur overbleef. Omdat mijn benen zich op dat moment ook meldden, besloot ik rechtsomkeert te maken en terug te gaan naar de auto …
Dat was echter nog niet het eind van mijn tocht. Ik heb vervolgens een rondje gemaakt door een stukje Fryslân waar ik eigenlijk veel te weinig kom. Een aantal foto’s daarvan zullen er hier t.z.t. de revue nog wel eens passeren.
Vandaag deel 3 van een drieluik over insecten op de Merskenheide. Maar eerst wil ik n.a.v. een paar vragen even kort iets zeggen over de manier waarop ik mijn macrofoto’s maak. Om te beginnen hoef ik dankzij het volledig kantelbare schermpje op mijn Powershot SX1 IS gelukkig niet plat op mijn buik te liggen om het insectenleven in beeld te brengen; op 1 of 2 knieën zittend lukt het prima. Omdat ook dat al snel vermoeiend is, plan ik dergelijk sessie bij voorkeur op een plekje waar een bankje staat. En dat is bij de Merskenheide het geval, want daar staat op pakweg 25 m van de plek waar de grijze zandbijen en de roodharige wespbijen zitten een prachtig bankje …
Het is nog wat wennen om de juiste afstand te vinden om de foto’s te maken met de Raynox voorzetlens, maar over het algemeen houd ik een afstand van ca. 5 tot 10 cm aan. Met uitzondering van de laatste foto in dit logje worden de foto’s niet gecropt.
Goed, dan nu verder met insect nummer drie dat ik maandagmiddag op de Merskenheide heb geportretteerd. Omdat ik toch regelmatig een tijdlang op mijn knieën op het pad zat om de grijze zandbij en de roodharige wespbij te fotograferen, besloot ik ook meteen maar wat plaatjes te schieten van de groene zandloopkever. Dat viel ook deze keer nog lang niet mee, want dit ca. 1,5 cm grote beestje is razendsnel …
Hij rent voortdurend van hot naar her over de grond, en als je hem te snel nadert, dan tovert hij een paar vleugels onder zijn kleurige dekschilden tevoorschijn en vliegt hij een paar meter, om een stukje verderop weer te landen. Het geluk was weer met mij, toen ik na verloop van tijd een exemplaar voor de camera kreeg, dat wel enige tijd wilde blijven zitten …
De groene zandloopkever is te herkennen aan zijn glanzende groene dekschilden, die lijken te zijn voorzien van een laagje metallic lak. Op de dekschilden zijn een paar witte of gele vlekjes te zien. De kever heeft een dikke haren op zijn poten, die eruit zien als stekels. Wat verder opvalt zijn zijn grote, sterke kaken en zijn grote ronde ogen …
De groene zandloop kever leeft in zanderige omgevingen zoals heide, duinen, bosranden en verstuivingen. Hij heeft daarbij een voorkeur voor open terrein, zonder al te veel bomen. Deze kever is een echte jager, die het voorzien heeft op allerlei insecten en spinnen. De prooi wordt aan stukjes geknipt met de grote schaar voor aan zijn kop, en daarna opgezogen nadat er verteringssappen aan zijn toegevoegd …
De groene zandloopkever is te zien van april tot september. Ook de larve leeft van prooien die vanuit een tunneltje gegrepen worden met de kaken, in het tunneltje wordt ook een keer overwinterd. De eitjes worden rond mei afgezet en de kever heeft een larvestadium van ongeveer anderhalf jaar. In de herfst van het tweede jaar vindt verpopping plaats en pas het volgende jaar, na de tweede overwintering, verschijnt de nieuwe kever …
Tot slot een uitsnede van een foto, waarop de grote ogen en de schaar en kaken van de groene zandloopkever goed tot hun recht komen …
Gisteren liet ik al wat portretten zien van de grijze zandbijen op de Merskenheide. Vandaag een ander beestje dat ik daar maandagmiddag ook heb vastgelegd …
Zie je grijze zandbijen, dan zitten er ongetwijfeld ook roodharige wespbijen in de buurt. In zijn geelzwarte jasje lijkt de roodharige wespbij veel op de wesp …
Als hij – gezien door het oog van de camera – op je afkomt, lijkt het een enorm agressief monster … En echt heel sympathiek is hij ook niet …
De roodharige wespbij is in zekere zin een soort koekoek in de insectenwereld. De vrouwelijke roodharige wespbij legt haar eieren in de door de grijze zandbij gegraven nesten …
De larve van de wespbij doodt bij uitkomst de larve of het ei van de grijze zandbij en doet zich vervolgens tegoed aan de voedselvoorraad …
Wespbijen eten geen vlees, zoals wespen, maar gewoon stuifmeel en nectar, het zijn immers bijen …
Ik weet niet wat jullie ervan vinden, maar ik vind de ogen van de roodharige wespbij fascinerend …
En ik krijg met de dag meer lol in de macrofotografie. 🙂
Een fotokuier bij de Merskenheide stond al enige tijd op mijn lijstje, maar door gebrek aan kracht in mijn benen kwam het er niet van. Gistermiddag heb ik mijn wandelschoenen toch maar aangetrokken om die kant eens op te gaan, want het is nu de tijd dat de grijze zandbijen er actief zijn, en om die enisgzins acceptabel in beeld te krijgen is wat warmte en zeker een droge ondergrond van belang …
Ieder jaar is er op een paar plekjes bij de Merskenheide een grote groep grijze zandbijen actief. Vanaf ongeveer half maart beginnen de vrouwtjes met het graven van een nest dat bestaat uit een loodrecht naar beneden lopende hoofdgang van 50 tot 60 cm lang, met aan het eind ronde verbredingen van de afzonderlijke broedkamers. De bijen zijn op dat moment nog echt grijs …
Als de eitjes zijn gelegd, doen de bijen niets anders dan af en aan vliegen om wilgenstuifmeel aan te voeren naar het nest. De grijze zandbij, die dan intussen goeddeels geel gekleurd is door het stuifmeel dat op de achterpoten wordt vervoerd, keert steeds weer terug naar de eigen nestgang …
Een groot deel van de nestgangen op de Merskenheide is ingegraven in het pad, en dat maakt het niet gemakkelijk om het eigen nest steeds weer terug te vinden. Om te beginnen lijken al die gangen nogal op elkaar, maar veel van die gangen worden ook nog eens regelmatig dicht gelopen door passanten. Als in zo’n geval de juiste plek is gevonden, begint het grote graafwerk weer …
Normaal gesproken verpopt de larve van de grijze zandbij zich in de zomer, waarna hij als volwassen bij overwintert in de eigen cocon. Dat lukt echter niet altijd, want de grijze zandbij heeft ook vijanden. Daarover morgen meer …
Tot slot nog even een filmpje, dat ik in april 2009 heb gemaakt van het nijvere leven van de zandbijen op de Merskenheide …
Onder een strakblauwe hemel heb ik aan het begin van de middag weer eens een fotokuiertje gemaakt op de Merskenheide. Het vennetje aan het begin van het terrein lag er mooi spiegelend bij …
De heide leek stil en verlaten te zijn …
Het enige teken van leven werd gevormd door een ree in de verte, die ik alleen m.b.v. de maximale zoom enigszins acceptabel in beeld kon krijgen …
Een paar bomen staken mooi af tegen de blauw lucht …
Hier en daar lijken de eerste bladknoppen op het punt open te gaan. Het lijkt nu toch echt lente te worden …
Afanja's Weblog 