Werk is vaak wel mooi en interessant om naar te kijken. Dat geldt op een mooie dag zeker voor het werk van de rietsnijders. Ook als ze niet steeds goed te zien zijn, zijn ze wel hard aan het werk …
Nadat ik de pc-problemen hier gisteravond laat helemaal heb kunnen oplossen, heb ik vandaag dan dat welverdiende dagje rust. Vandaag even geen reacties, morgen weer volle bak! 🙂
Aan het eind van de ochtend kwamen Jetske en ik vrijdag bij het rietland aan. Voordat we echt tussen de rietsnijders waren, moesten we eerst nog naar de andere kant van een weiland lopen. Dat was op dat moment gelukkig geen probleem. Zonder enig protest van mijn onderdanen raakten we ter plaatse …
Het was meteen gezellig. Jetske komt uit een geslacht van rietsnijders, het was dan ook niet vreemd om ook Jetskes’ oudere zus daar aan te treffen. Uiteraard waren er ook familiebanden met de beide rietsnijders die er aan het werk waren. En dat was nog niet alles. Omdat het voorjaarsvakantie was, waren er ook twee junior-rietsnijders in het rietland aanwezig. Die beide mannen leken al zin te hebben in de lunch, maar eerst moest er nog even doorgewerkt worden …
Terwijl er wetenswaardigheden werden uitgewisseld, liep ik alvast even een stukje het rietland in. Er was duidelijk al hard gewerkt, het grootste deel van dit perceel was al gemaaid. Het gemaaide riet stond in bosjes bijeen gebonden in mooie schoven te drogen in de al warme zuidelijke wind …
Ik richtte mijn camera even op de brede sloot die langs het weiland liep. Hoewel het al twee dagen niet meer echt had gevroren, lag er nog steeds een laagje ijs op het water …
Op deze buitengewoon warme vrijdag in februari veranderde het laagje ijs in korte tijd in een dun golvend vliesje. Al snel had al het water zijn vloeibare vorm teruggekregen van moeder natuur …
Terwijl vader en zoon het laatste strookje riet maaiden, begon ik aan een laatste rondje over het rietland …
Jetske bleef in tegenlicht nog even werken aan het familiealbum …
Ik maakte in het voorbijgaan nog wat detailopnamen van een paar schoven met riet …
Het waren weer een paar fijne, ontspannen uurtjes in het rietland …
Wordt op de een of andere manier ooit vast wel weer vervolgd …
Vele handen maken licht werk, zal Klaas gedacht hebben, toen hij zag dat zijn vader de rietmaaier onder het afdekzeil vandaan begon te halen. Vaardig begon hij het zeil aan de andere kant van het apparaat af te trekken …
Daarna moest de machine gestart worden. Behulpzaam bood Klaas aan om dat klusje even te klaren. Maar dat viel nog niet mee. Nadat hij enkele malen tevergeefs aan het koord had getrokken, moest Klaas Jan er zelf aan te pas komen om de machine te laten ronken …
Daarna gingen vader en zoon samen aan de slag om het laatste strookje riet langs de sloot te maaien. Al naar gelang de situatie reikte Klaas zijn vader het snit aan of hielp hij dapper mee om het riet los te trekken. Vader en zoon waren duidelijk al aardig op elkaar ingespeeld. Daarbij stak Klaas zijn bewondering voor kracht en gemak, waarmee de rietsnijder de grote bossen riet versleepte, niet onder stoelen of banken …
Nadat ik de eerste rook omhoog had zien kringelen, stak ik even over naar de overkant van het veld om beter zicht te hebben op hetgeen er gaande was …
Kijk, vandaar de haast … de rietsnijdersleerling mocht een hoopje ruigte verbranden. Alleen al voor dat werk zou ik eigenlijk ook best rietsnijdersleerling willen zijn …
Sterker nog, in de voor hedendaagse begrippen koude winter van 2018, heb ik op 6 februari mijn eerste les in het verbranden van ruigte gehad. Je ziet het …, dat is nog een hele kunst, ik veroorzaakte meer rook dan vuur …
Maar op zo’n mooie zonnige dag als vorige week zaterdag is het natuurlijk nog veel mooier om een tijdje lekker met de camera in het rietland rond te slenteren dan er een vuurtje te stoken …
Aanvulling:
Het stoken van een vuur in de open lucht wordt in Nederland per gemeente geregeld in de zogenaamde APV (Algemene Plaatselijke Verordening). In de gemeente Steenwijkerland kunnen de rietsnijders in de Weerribben-Wieden een stookontheffing aanvragen voor het verbranden van riet en maaiafval (https://www.steenwijkerland.nl/Inwoners/Leefomgeving/Stookontheffing).
Terwijl ik nog wat foto’s van Klaas Jan bij de kammachine maakte, was Jetske al verder het rietland in gelopen. Even later volgde ik haar. Onderweg kwam ik een klein mannetje in overall tegen. Het is de zoon van de rietsnijder, die zichzelf graag ziet als zijn leerling en assistent. …
Zoals Jetske in haar jongste jaren als het even kon met haar vader het rietland in ging, zo is dat ook bij de jonge Klaas het geval. Op deze zaterdag kon Klaas ’s ochtends niet meteen met zijn vader mee, daarom was hij na de fotosessie bij de lammetjes met Jetske en mij meegereden …
In eerste instantie liep hij me slenterend tegemoet, maar al versnelde hij zijn pas, er leek haast bij te zijn …
Niet veel later zag ik rook omhoog kringelen bij de plaats waar de rietsnijder aan het werk was …
Als dat geen cliffhanger is, weet ik het ook niet meer …
Erg lang duurde de lunchpauze niet. Daar gunden zowel Klaas Jan als Jetske en ik ons de tijd niet voor, de omstandigheden waren te mooi om zo maar door onze vingers te laten glippen …
Klaas Jan nam zijn snit weer ter hand om zijn werk te hervatten. Dat ‘snit’ is het gereedschap op de foto hierboven. Aan een korte steel is een krom mes bevestigd. Hiermee snijdt de rietsnijder het touwtje door waarmee het gemaaide riet tot bosjes bijeen is gebonden. Daarna worden de bosjes één voor één m.b.v. een machine gekamd om het afval, de zogenaamde ‘ruigte’ uit het riet te kammen …
De laatste restjes ruigte worden er vervolgens met behulp van het snit zorgvuldig uit gehaald. Daarna kan het riet tot grote transportbossen bijeen worden gebonden, zodat de rietsnijder de oogst later thuis verder kan verwerken …
Voordat de mechanisering zijn intrede deed in de rietteelt, werd het riet met de hand gesneden, en ook dat werd toen gedaan met het snit. In het kader van een ca. 45 minuten durende documentairevideo heb ik in 2011 van rietsnijder Klaas en mijn fotomaatje Jetske een demonstratie gekregen van dat voor de rug funeste werk …
Afanja's Weblog 