De warmte heeft mijn onderdanen de laatste tijd weer geen goed gedaan. Sinds de tropisch dagen is hun draagvermogen teruggebracht tot een meter of vijftig. Aan twee, drie keer in de tuin heen en weer lopen heb ik momenteel wel even genoeg. Van fotokuiertjes in de natuur komt daarom al geruime tijd niets terecht. Voorlopig is de tuin mijn domein …
Gelukkig valt daar zo af en toe ook nog wel eens wat te beleven en te fotograferen. Zo’n spannende safari als vorige week vrijdag beleef ik er echter maar zelden. Die avond klonken er tegen middernacht weer eens tamelijk ondefinieerbare geluiden op achter in de tuin …
Twee weken eerder dan vorig jaar trof ik er opnieuw een paar heftig grommende, snuivende en/of blazende egels aan. Mijn aanwezigheid werd duidelijk niet op prijs gesteld, want op zoek naar privacy trokken ze zich vrijwel meteen terug in de richting van de bamboe …
Al zo lang ik blog trek ik regelmatig gewapend met mijn camera op safari de tuin in. Meestal tref ik onderweg alleen klein vliegend en kruipend wild aan, maar een paar weken gelden pakte dat anders uit …
Het startpunt van deze bijzondere safari lag op het terras. Daar had ik in de zomer al diverse keren vreemde geluiden gehoord in de klimop. Zelfs Oskar sloeg er op een middag op aan. Maar Oskar is niet zo’n held, dus hij deinsde al snel terug. Zelf ben ik ook een paar keer op zoek gegaan naar de bron, maar ik kon het niet vinden. Dit is wat ik hoorde …
Omdat ik er niet achter kwam wat het was, liet ik het er eerst maar bij. Totdat ik 30 juli ’s avonds rond 22:30 uur nog even de tuin in liep. Om de situatie wat te schetsen, hieronder even een paar foto’s van de situatie bij daglicht. Vanuit de hoek linksachter, in de buurt van de yuka, hoorde ik vanuit het duister hetzelfde geluid klinken, maar nu nog een stuk luider …
Met de camera in de aanslag sloop ik naar achteren. Heel misschien komt het onderstaande beeld de vaste volgers nog vaag bekend voor. We bevinden ons hier in het hart van last resort nr. 3, oftewel onze tuin. Dit is the place to be op dagen dat mijn benen de kracht niet hebben voor een echte kuier b.v. naar één van de andere last resorts. Hier heb ik altijd alles bij de hand en genoeg plek om te zitten. En er valt ook nog wel eens wat te beleven, zoals die avond …
Ik hoefde maar op het luid af te gaan. Maar omdat de duisternis al was ingevallen, zag ik pas toen ik het licht van mijn mobieltje had aangedaan, wat uiteindelijk de bron van het geluid was. Achter de yuka zaten twee luidruchtig snuivende egels. Ze mogen nog van geluk spreken dat ze zo ver zijn gekomen. Als ze aan de achterkant langs de vijver gelopen zijn, hadden ze ook zomaar te water kunnen raken …
Blijft alleen nog even de vraag wat die beestjes daar nou doen … hebben ze ruzie of is het juist de liefde voor elkaar die hen zo luidruchtig in beweging heeft gebracht …?
Ik had me voorgenomen om op deze eerste echt warme dag van het jaar even naar de Merskenheide te gaan, maar het is er niet van gekomen omdat mijn onderdanen vandaag niet draagkrachtig genoeg waren. In plaats daarvan ben ik vanmiddag voor het eerst dit jaar weer eens even echt op tuinsafari gegaan. Erg veel valt er nog niet te beleven in ons tuintje, maar als je even op zoek gaat, valt er wel het een en ander te ontdekken. En al sluipend, kruipend en her en der neerknielend staat zo’n middagje ook wel garant voor voldoende lichaamsbeweging. Wat het zoal heeft opgeleverd …, wel, kijk maar even mee …
Een klein vliegje …
Een kevertje op de schutting …
Een spin, wellicht een soort renspin, die lekker in het zonnetje op de rand van een bloempot op een mogelijke prooi zat te wachten…
Een heel klein kruisspinnetje, dat zijn eerste web heeft geweven onder de hazelaar …
En tot slot één van de vele lieveheersbeestjes die in ons tuintje ronddwalen …
Afanja's Weblog 