Ja, ’t is ’t Wad …

3/3
Ja, ’t is ’t Wad …

3/3
Als voor ons langzamerhand het eind van de tocht in zicht komt, komen ons drie mannen tegemoet die nog aan hun tocht moeten beginnen …

Vanuit Peazens-Moddergat zijn er diverse mogelijkheden om het jaar rond onder leiding van een gids wadlooptochten van verschillende lengte en zwaarte te maken. Eén van de mannen droeg een stok bij zich. Net als bij het schaatsen op natuurijs, kent de man met de stok waarschijnlijk de veilige route, hij is de gids …


Toen ik even later nog eens omkeek, waren de mannen al bijna uit zicht verdwenen. Jammer dat ze niet passeerden toen wij aan het eind van de strekdam zaten. Het zou mooi geweest zijn om hun sporen op het Wad met de camera te volgen. Helaas viel onze planning en die van hun niet samen …

Zoals gisteren al was te zien aan de foto’s van de slenk, zijn we op de terugweg over het Smidspaed intussen weer aangekomen bij de drogere delen van de Peazemerlânnen …

Op 6,5 km afstand naar het oosten rijzen de R.J. Cleveringsluizen (OpenStreetMap) hoog op boven de ‘zwevende zeedijk’. Deze sluizen scheiden de Waddenzee en het Lauwersmeer van elkaar. Ook aan die kant was dus duidelijk een fata morgana te zien. Het leek maar niet op te houden …


Ik blijf genieten van die leegte en die enorme weidsheid. Er zijn in ons land niet zo gek veel plekken waar je niet gehinderd door bebouwing 6,5 km en verder om je heen kunt kijken …

Het leek allemaal even mooi en rustig op het Wad met het mooie weer. Sporen in het laatste deel van de Peazemerlânnen lieten echter ook nog wat anders zien …

Je zou denken, dat het water bij eb heel geleidelijk over het oppervlak wegvloeit naar de Waddenzee. Naast de strekdam ligt echter een slenk, die mooi laat zien dat het water hier bij eb en vloed zijn eigen weg zoekt en dan toch flink wat kracht krijgt om het landschap te tekenen …


Als ik een stukje die kant op was gelopen, had ik vast mooiere foto’s van die ‘canyon’ kunnen maken, maar daar heb ik me wijselijk niet aan gewaagd …

Langs het eerste deel van het Smidspaed ligt aan de westkant een lage zeewering van basaltblokken ter bescherming van de Peazemerlânnen …

De basaltblokken, die ik elders wel eens strakker en netter geplaatst heb gezien, zijn hier en daar met bitumen overgoten. Als lava lijkt het naar beneden te zijn gevloeid …





We hadden niet alleen wat het weer betreft een prima dag uitgekozen om naar de Peazemerlânnen te gaan. Het was er ook heerlijk rustig …

Meer menselijke activiteit dan af en toe een passerende wandelaar in de verte hebben we er die dag niet gezien. Storend waren die mensen niet, integendeel, ze deden het fotografisch erg goed in die immense leegte …







Nadat ik al flink wat foto’s van hem had gemaakt, bleef de lepelaar ineens staan. Ik had het gevoel dat hij me vragend stond aan te kijken: “Heb je zo genoeg foto’s …? Dan ga ik eens een stukje verder …”

Een moment later voegde hij de daad bij het woord. Hij spreidde zijn vleugels en kwam met een sierlijk sprongetje los van de grond. Met ferme vleugelslag verdween hij korte tijd later uit beeld …



