Tagarchief: wandeling

Het loopt licht met twee

Geplaatst op door

Tot 2016 was het Weinterper Skar mijn favoriete natuurgebied. Een paar maal per week maakte ik er steevast een wandeling. Soms maakte ik een fotokuier aan de zuidkant, maar meestal liep ik naar het bankje bij de dobbe aan de noordkant van het Skar. Tegenwoordig is de afstand van 700 meter naar dat bankje me helaas te groot …

een bankje aan de noordkant in het Weinterper Skar

Tegenwoordig kies ik weer voor de zuidkant. Daar is in het kader van natuurcompensatie i.v.m. de verdubbeling van de N381 eind 2016 op mijn verzoek een bankje geplaatst. Dat bankje staat op 250 meter vanaf de parkeerplaats. Dat was ook de korte wandeling die ik voorstelde te maken bij het weerzien met mijn oud-studiegenoot Andries van de P.A. in Drachten.

Hoewel we elkaar na 45 jaar in het passeren waarschijnlijk niet herkend zouden hebben, werd het een hartelijk weerzien. Gewapend met mijn trekkingstokken stelde ik voor om naar dat bankje te wandelen. Er viel genoeg te praten, en dan is 250 meter niet zo ver. Ook op het bankje hielden we het goed pratend over elkaars levensverhaal en carrière …

het in 2016 geplaatste bankje aan de zuidkant van het Weinterper Skar

Bewolking en wind hielden de temperatuur vooral voor mijn bovenbenen net wat te laag om langere tijd lekker op het bankje te kunnen zitten. Daarom stelde ik voor om nog maar even door te wandelen naar een tweede bankje, dat 250 meter verder naar het zuiden staat. “Do moatst ek noch werom, hè” waarschuwde Andries nog. De benen voelden echter krachtig, dus ik durfde het wel aan …

herfsttinten in het Weinterper Skar

We waren ook zomaar bij het tweede bankje aangekomen, het loopt nu eenmaal licht met zijn tweeën. Ook op het tweede bankje hielden we het makkelijk pratend. Maar na enige tijd zijn we toch maar weer in dezelfde twee etappes terug gelopen naar de parkeerplaats. Daar hebben we bij het afscheid afgesproken om volgend voorjaar nog eens een afspraak te maken. Om dan wat verder te kunnen komen, moet tegen die tijd Whilly maar weer mee. Dat is me op goed rollende paden afgelopen jaar samen met fotomaatje Jetske ook een keer of drie uitstekend bevallen …

herfsttinten in het Weinterper Skar

Terugblikkend zijn de ontmoeting en de wandeling de extra rustdag, die ik gisteren op de waarschijnlijk laatste zachte dag van 2025 noodgedwongen heb moeten nemen, dubbel en dwars waard geweest. Zoals mijn eerste neuroloog al zei: “Ga gerust af en toe eens even over je grens, daar kun je in principe niets mee vernielen.” Ik ben die uitdaging woensdag dan ook graag aangegaan. Daarna is een roestig dagje helemaal niet erg …

weerspiegelde sluisdeuren in de Opsterlandse Compagnonsvaart

Art deco in Ault-Onival

Geplaatst op door

– Virtueel naar Frankrijk 38 –

Belofte maakt schuld, en dus schotel ik jullie vandaag wat foto’s voor van een aantal bijzondere gevels in Ault-Onival, die voor een belangrijk toch wel als ‘art deco’ herkenbaar zijn …

Aan het eind van de 19e eeuw kon je binnen 3 uur vanuit Gare du Nord in Parijs naar Ault-Onival reizen. Zodra het tweelingdorp naam begon te maken, trokken er veel kunstenaars naar toe die zich lieten inspireren door het strand en de krijtrotsen. Ook voor de Parijse bourgeoisie werd het dorp een geliefde badplaats …

De staat van onderhoud van de panden varieerde in 2005 nogal. Op zoek naar foto’s van het dorp op internet heb ik het idee gekregen, dat er intussen een inhaalslag is gemaakt en dat veel van de villa’s aardig zijn opgeknapt. Het zou me niet verbazen als het – zeker in tijden van Corona – opnieuw een aanlokkelijke plaats is geworden voor Parijzenaars …

Als de allure van de oude badplaats ergens voelbaar is, dan is het wel in de straat waar ik de onderstaande foto’s heb gemaakt. Ik vind het echt erg mooie panden …

“Mooier wordt het eerst niet meer,” bedacht ik me toen ik was aangekomen bij ‘Sans Façon’, het roze huis op de onderstaande foto. Hier stond ik voor de keuze om terug te lopen door het dorp of om te kiezen voor het pad langs de krijtrots, waar we op de eerste dag langs waren gekomen …

– wordt vervolgd –

‘Les Loulous, ‘Cocorico’ en ‘Terminus’

Geplaatst op door

– Virtueel naar Frankrijk 37 –

Vol goede moed begon ik mijn ochtendwandeling door Ault-Onival. Om mijn krachten zo goed mogelijk te verdelen, besloot ik eerst naar het hoogste deel van het dorp te lopen. Ik hoopte tot bij de vuurtoren te kunnen komen, maar dat bleek letterlijk en figuurlijk te hoog gegrepen te zijn. Ter hoogte van de kerk leek het me maar beter om weer langzaam af te dalen naar het dorp. Ik was tenslotte op pad gegaan om eens wat bijzondere geveltjes te bekijken, maar daarvoor moest ik toch echt weer een paar etages lager zijn …

De Chapelle Notre-Dame d’Onival werd in 1886 gebouwd. Verder naar het zuiden stond in Ault toen al de gotische kerk L’église St-Pierre uit de14e en 15e eeuw. Omdat dit te ver werd gevonden, nam een ondernemende zakenman einde 19e eeuw bij de geboorte van de badplaats Onival-les-Bains het initiatief tot de bouw van deze kerk, de Chapelle Notre-Dame d’Onival …

Het strand van Onival werd rond 1870 ontdekt door Firmin Girard, een Parijse schilder, die de eerste villa bouwde op een kavel gelegen aan de huidige Rue de Saint-Valery. Vele kunstenaars vonden er sindsdien inspiratie voor hun strandgezichten en er werden veel fraaie villa’s gebouwd …

Hoewel het allemaal een verwaarloosde indruk maakte, ademde alles in dit dorpje de sfeer van vervlogen tijden uit. Vooral de art deco huizen doen je verlangen naar het Frankrijk van begin twintigste eeuw. De mooiste gevels bewaar ik voor morgen. Waar ik vandaag vooral de nadruk op wil leggen is dat de meeste huizen in Ault een naam hebben …

– wordt vervolgd –

Sans Gêne

Geplaatst op door

– Virtueel naar Frankrijk 8 –

We verlaten het strand en gaan het dorp in. Al snel rijst de Chapelle Notre-Dame d’Onival uit de 15e of 16e eeuw voor ons op. Gelukkig hoeven wij niet helemaal naar boven, wij volgen de weg die parallel aan de krijtrotsen ‘huiswaarts’ leidt …

Ault schijnt zijn oude aantrekkingskracht en glans als mondaine badplaats uit het begin van de 20e eeuw in de loop der jaren verloren te hebben aan plaatsen als Saint Valery sur Somme en LeCrotoy aan de monding van de Somme. Veel horeca, en dus terrassen en leven, was er niet meer te vinden. Veel van de gebouwen waar we langs liepen, konden wel een opknapbeurt en een kwastje verf gebruiken …

Toch is de oude rijkdom van het dorp op veel plaatsen nog goed voelbaar. Wat bijzonder is, is dat veel van de huizen een naam hebben. Elders in het dorp staan nog veel art deco huizen die de sfeer van weleer ademen. Een aantal van die juweeltjes uit het verleden komt later in deze serie aan bod. Intussen zijn we nu bijna ‘thuis’ aangekomen, tijd om even lekker de benen strekken …
– Wordt vervolgd –

Roeststrepen

Geplaatst op door

– Virtueel naar Frankrijk 3 –

Ault is een badplaats uit het begin van de twintigste eeuw, de periode waarin badplaatsen alleen voor de welgestelden te bereiken waren. Van de grandeur van weleer is niet veel meer over, maar in het dorp is de oude rijkdom nog steeds te zien en te voelen. Daar zal ik in de loop van deze serie nog wel het een en ander laten zien …

Onderweg naar het strand komen we eerst langs een stukje verval in beeld dat met die oude glans van weleer weinig te maken heeft. Maar in fotografisch opzicht vond ik dit te mooi om achteloos aan voorbij te lopen …

– wordt vervolg –

Kennismaking met de krijtrotsen

Geplaatst op door

– Virtueel naar Frankrijk 2 –

Hoewel we de reis nog in de benen hadden, begon het kort na de lunch al te kriebelen om de directe omgeving van het huis maar eens te verkennen. Het huis waar we te gast waren staat op pakweg 25 meter van de rand van de krijtrotsen. Je hebt er een fenomenaal uitzicht over de Atlantische Oceaan …

Via een clandestien paadje daalden we af naar zeeniveau. Al voordat we op het strand waren, hadden we achter ons voor het eerst zicht gekregen op de krijtrotsen die zich naar het zuiden uitstrekten. Een stukje verderop zagen we onder ons hoe een deel van het officiële wandelpad, zo te zien tevens deel van de bescheiden lokale kustverdedigingswerken, door een recente storm deels was weggeslagen …

Via een wat vreemd aangelegd betonpaadje bereikten we op zeker moment het strand. Maar niet voordat ik mijn camera eens goed had losgelaten op het kunstwerk dat weer en wind hier hadden gevormd. Maar dat is voor morgen …

– wordt vervolg –