De zon scheen vanmorgen eindelijk weer eens toen ik opstond. Na de medicatie, een flink stuk koek en koffie ben ik meteen in de auto gestapt om even een fotokuier in het bos te maken …
Zoals wel vaker in deze tijd van het jaar, koos ik weer voor het bos bij voor Heidehuizen. Langs het fietspad waren onlangs weer een paar bomen omgewaaid. Een stukje verderop lag de kluit van een vorig jaar al omgewaaide boom. De boom was helaas weggehaald, maar de kluit was intussen mooi begroeid …
Enige tientallen kleine paddenstoeltjes hadden de kopjes opgestoken op de steile helling van de kluit. Obsidentify noemt het ‘gewone glimmerzwammen’, daar houd ik me dan maar weer aan vast …
Vanaf het vennetje liepen we terug naar het kruispunt van paden met de oude beuken. De stam met de zwammen wees ons de weg …
Al snel waren we terug bij de grootste van de oude woudreuzen. Ditmaal richtte ik mijn camera eerst eens op het enorme wortelstelsel dat deels bloot ligt. We kunnen wel stellen dat deze beuk op grote voet leeft …
Een massa stoere, massieve wortels heeft deze beuk al ruim 270 jaar overeind hebben gehouden en voedsel uit de bosbodem gehaald om de boom al die jaren te blijven voeden …
Maar ook hogerop is er van alles te zien. De boom, die bijna uit meerdere stammen lijkt te bestaan, wordt rondom gesierd door een keur aan uitstulpingen …
Maar het zijn niet alleen uitsteeksels die de aandacht trekken, morgen duiken we een enorme holte van één van de reuzen in …
In een klein stukje bos in het Weinterper Skar zijn onlangs kennelijk meerdere bomen omgewaaid. Het is ook een perceel waar in het verleden wel vaker bomen zijn omgewaaid. Verderop in het bos lijkt weinig aan de hand. Als ik er op een goeie dag nog eens terug kom, wil ik daar zeker eens verder naar kijken …
Omdat ik hier al meer dan twee jaar niet meer langs gekomen ben, heb ik geen idee wanneer de bomen zijn omgewaaid. Dat maakt ook niet zoveel uit, maar het doet toch altijd even pijn om een gevelde boom te zien. Laat staan om meerdere omgewaaide bomen tegelijk zo te zien. Maar ook dit is de natuur en ik zie bomen liever zo omgaan dan met de kettingzaag. Van een van de omgewaaide bomen langs het pad heb ik de kluit met de wortels eens wat nader bekeken. Ik verwonderde me er ook in dit geval weer over dat bomen eigenlijk vaak helemaal niet zo diep lijken te wortelen. Of ligt dat aan mij …?
Ik hoop eigenlijk dat Staatsbosbeheer deze bomen mooi laat liggen, zodat het stukje bos zich verder op natuurlijke wijze kan ontwikkelen. En dat verwacht ik eerlijk gezegd ook wel. Als je goed kijkt, dan zie je dat er in dit stukje bos al eerder bomen zijn omgewaaid. Dat is al langer geleden, en dat is goed te zien aan de kluit van die bomen. Die kluiten zijn intussen flink overwoekerd en gaan helemaal op in de rest van het bos …
Afijn, het was tijd om mijn weg te vervolgen, want ik was hier naar toe gegaan voor de dobbe. Terwijl ik verder liep, zorgde de zon ervoor dat het bruine bladerdek op de bosbodem even mooi werd uitgelicht…
Korte tijd later verliet ik het pad in westelijke richting en liep ik over het smalle paadje in de richting van het water. Op de onderstaande foto zie je de originele randwal van de pingoruïne, zoals die ca. 10.000 jaar geleden achterbleef na afloop van de laatste ijstijd. Dat betekent dat ik intussen vlakbij de dobbe ben …
Een boom langs het fietspad bij Heidehuizen had wel vaker mijn aandacht getrokken. Vorige week ben ik er eens even wat langer bij blijven staan om er wat foto’s van te maken …
Afanja's Weblog 