De afgelopen maanden heb ik regelmatig gemopperd over het gebrek aan insecten in de tuin. Nu de zomer stilletjes naar het eind loopt, heb ik de oogst van de afgelopen tijd eens bij elkaar gezocht …
Pas sinds begin augustus heb ik wat meer soorten gezien dan alleen huisvliegen en mugjes. Maar het kan de zomer niet meer goed maken, it’s too little too late …
– naamgeving: Obsidentify
Het heeft lang geduurd, maar sinds een week of twee zijn er toch wat meer insecten te zien in de tuin. Zaterdagmiddag dartelde er een tijdlang een klein koolwitje rond de ijzerhard …
Ook een akkerhommel en verschillende zweefvliegen zoals de blinde bij op de middelste en de rechterfoto laten zich er sinds kort regelmatig even zien …
Nadat het gistermorgen enige tijd had geregend, werd het ’s middags nog lekker nazomerweer. Nu we steeds meer in de greep van herfstig weer en wind komen, probeer ik nog meer om regelmatig even op het terras te zitten. Daarbij werd ik rond 15.00 uur verrast door een blinde bij (dat is geen bij, maar een zweefvlieg) die neerstreek op het kozijn van de schuifpui …
Anderhalf uur later kreeg ik voor de tweede keer dit jaar de kans om een koolwitje op de verbena te fotograferen. Eind juli kon ik er bij mooi stil weer een mooie macrofoto van maken. Dat zat er gisteren niet, daarvoor waaide het te hard. Bovendien zag ik het niet zitten om er naar toe te lopen. Ook bij deze foto’s bracht de zoomlens weer uitkomst. Ik kreeg waar voor mijn geld, de vlinder had zich al snoepend bijna 180° gedraaid, toen hij door een windvlaag van de bloem werd geblazen …
Zondag liet ik hier al wat foto’s zien van de groene schildwantsen, die ik vorige week zaterdagmiddag op een zonnig moment in de tuin aantrof. Niet veel later zag ik een vlinder fladderen, die neerstreek op de ijzerhard op het terras. Het tweede cadeautje van de dag …
Nadat ik mijn poriën gisterochtend vroeg om te beginnen eens lekker had gekieteld met een flink warme douche ben ik de (voorlopig) warmste dag van het jaar goed doorgekomen. Na de douche heb ik een tijdlang lekker koffie zitten drinken op het terras. Een hommel bezocht daarbij de intussen volop bloeiende kogeldistel …
Tegen de tijd dat ik op het punt stond om naar binnen te gaan, omdat het stilaan flink warm werd op het terras, streek er een jonge pimpelmees op een van de roestige lisdoddes neer …
Al snel vloog hij naar het grote houten vogelbad. Daar zat hij eerst een tijdlang om zich heen te kijken, terwijl hij zich af en toe even voorover boog om een slokje water te nemen. Uiteindelijk kon hij de aantrekkingskracht van het water niet weerstaan …
Tussendoor ging er een dagpauwoog op een paar bladeren van de lampionplant zitten. Hoe lang ik ook wachtte, hij verpofte het om zijn vleugels even te openen …
Een koolwitje wilde dat even later ook niet doen, maar daar stond tegenover dat hij zich wel even mooi in het tegenlicht wilde laten portretteren …
Aan het eind van deze eerste tropische dag heb ik me voor het eerst met op elke trapleuning een hand omhoog moeten trekken, omdat mijn onderdanen volkomen krachteloos waren. Voeg daarbij dat de luchtvochtigheid een stuk hoger is dan gisteren, dan belooft dat weinig goeds voor vandaag, want op dit moment is hel al twee graden warmer dan gisteren rond dit tijdstip. Ik had gehoopt vandaag even een ritje naar de ijsvogels te kunnen maken, maar ze moeten nog maar even wachten. Ik heb tenslotte de afgelopen maanden al zo vaak en lang op hen zitten wachten …
Als jullie me vandaag zoeken: ik zit vanochtend vooral in mijn computerhoekje en vanmiddag lig ik languit voor de Tour de France. Ik wens jullie een mooie dag, en je weet het: hou ’t hoofd koel.
Toen ik later thuis met de foto’s bezig was, herinnerde ik me ineens dat ik eerder foto’s van die bloemen had gemaakt. Of beter gezegd, van de restanten ervan. Tijdens een fotokuier in de Ecokathedraal in november 2018 werden de skeletjes ervan mooi in het zonnetje gezet. Toen wist ik nog niet wat voor bloemen het waren, inmiddels denk ik te weten dat het de kleine kaardebol is …
Omdat hij zo mooi is en omdat ik hem zo weinig zie, pak ik wat de vlinders betreft de draad weer op bij het landkaartje …
Ook het helder witte koolwitje ontbrak niet …
Zelfs een al flink rafelige atalanta kwam nog even buurten …
Ik sluit deze serie en dit bezoek aan de Ecokathedraal af met een wat verder ingezoomde versie van het landkaartje dat zich zo sierlijk achter een bloem trachtte te verstoppen …
Donderdagochtend kwamen de foto’s me zo gezegd lekker aanwaaien op het terras …
Vlak voor twaalven ging er op amper 3 meter bij me vandaan een koolwitje op de verbena op het terras zitten …
Nadat ik ’n paar zijaanzichten had kunnen maken, liet hij als een volleerd voor- en achterkant nog even mooi zien …
Afanja's Weblog 