Reuzensterns in de polder

Ik had er maandag bewust voor gekozen om te beginnen met een kuiertje bij de Leijen. De kuier de vogelkijkhut voert over een smal paadje waar het regelmatig drassig is. Dat loopt dus niet altijd even makkelijk voor mij. Omdat het deze keer meeviel, stelde ik eenmaal terug bij de auto voor om te proberen het betonnen pad naar de vogelkijkhut in de Jan Durkspolder ook nog maar te bedwingen …

Ik was blij verrast te zien, dat er weer een drooggevallen eilandje vóór de vogelkijkhut in de Jan Durkspolder lag. Dat bracht welkome extra reuring. Bij de Leijen hadden we al gehoord dat er reuzensterns zouden zitten, en dat bleek ook inderdaad het geval te zijn. Het zijn broedvogels van de Zweedse en Finse kusten en het Kaspische Zeegebied. Op doortrek doet een klein deel van deze sterns ons land aan, afkomstig uit het gebied rondom de Oostzee. 

Een volwassen reuzenstern liet even heel mooi de overdracht van een vis aan een jong zien. De lepelaars zaten ditmaal aan de oostkant van de plas tussen de ganzen …

Voor het eerst sinds lange tijd kwam ik aan het eind van de middag weer eens met een gezonde lichamelijke vermoeidheid thuis. Eindelijk, de warme zomer is voorbij.

Een bedelende lepelaar

Even een filmpje uit het archief over een jonge lepelaar die één van zijn ouders op de voet blijft volgen. Hij blijft maar bedelen om voedsel, terwijl; hij intussen toch best voor zichzelf zou kunnen zorgen …

Terugblik juni 2022

Juni begon koel en wisselvallig, prima weer voor een fotokuier in het Weinterper Skar waar de natuur in mei en juni altijd het mooist is …


Er vlogen vrij veel waterjuffers rond, een enkeling wilde wel even poseren, maar ze maakten het me niet gemakkelijk met hun beweeglijkheid. De brede orchissen die ieder jaar tevoorschijn komen in het gebied, hebben wat meer geduld en nemen vaak echt even de tijd voor een fotosessie. In de tuin vormden de oranje klaproosjes op 7 juni een gewillig onderwerp. Zwaar van de regendruppels hingen ze zachtjes wiegend in de wind te drogen van het waterballet van de dag ervoor, waarbij 28 mm regen in de tuin was gevallen. In de Jan Durkspolder zat de kolonie lepelaars dit jaar aan de westkant tegenover de hut. Dat leek perspectief te bieden op foeragerende lepelaars rond de hut later in het jaar …

Tijdens een van de ritjes onderweg naar de ijsvogels stond het verkeer rond Drachten aan alle kanten vast door demonstrerende en blokkerende boeren. Uiteindelijk wist ik mijn doel natuurlijk wel te bereiken, en daar lukte het een uurtje later toch weer om een ijsvogel met een vers visje in beeld te vangen. In de ochtend van 30 juni verschenen er ’s ochtends onweersverklikkers aan het zwerk. ’s Avonds trokken er inderdaad onweersbuien over, maar van een fotogeniek onweer kwam het in mijn directe omgeving niet, wel viel er ’s avonds 18 mm regen …

Na een koele start liepen de temperaturen gaandeweg de maand steeds wat verder op. Dat gebeurde gelukkig niet in een egaal stijgende lijn, maar golfsgewijs. Op 23 juni kon ik de eerste tropische 30,1°C in de tuin noteren, daarnaast telde juni 3 zomerse dagen met een maximumtemperatuur van 25°C of hoger. De gemiddelde temperatuur kwam met 16,7°C ruim 2 graden hoger uit dan de gemiddelde 14,4°C in juni over de periode 1971-2000. Met in totaal 102 mm neerslag was het een natte boel, maar vanwege het buiïge karakter waarmee de regen viel, liepen de hoeveelheden regen over het land sterk uiteen …

Lepelaars en een verrassing

Na ons bezoekje aan de Leijen, besloten we nog even binnendoor naar de vogelkijkhut in de Jan Durkspolder (Google Maps) te rijden …

Aan de westkant van de plas zaten tegenover de kijkhut een achttal lepelaars. Aan de kleur van de snavels te zien, ging het om 7 juneviele lepelaars en één volwassene. Dat zal de oppas van dienst wel geweest zijn …

Verder was er in eerste instantie nog minder te zien dan rond de ‘Blaustirns’ eerder die middag. Zelfs een paar eenden die er kort daarvoor nog rond dobberden, verdwenen uit zicht …

Plotseling zagen we een grote donkere vogel vliegen. We zagen hem ergens links van de lepelaars aan de overkant van de plas in een boom landen …

En het was niet zomaar een boom. De vogel had een boom uitgezocht waar zijn broer kennelijk ook al zat. Maar wat waren het …?

  • wordt vervolgd

Een slaapverwekkende vertoning

Gisteren liet ik hier het uitzicht vanuit de vogelkijkhut in de Jan Durkspolder naar het oosten zien, vandaag richten we de blik even naar het westen …

Als we even inzoomen, zien we in de verte een deel van de lepelaars, die hier hun zomerse domicilie hebben. Veel leven vertoonden ze niet. En dat was met de eenden. die voor de wal in het water dobberden, al niet anders …

Ergens midden in het water lagen een paar kuifeenden te slapen. Eén van hen hief zijn kop even sierlijk op, daarna zette ook hij zijn siësta voort …

Het was kort gezegd echt een slaapverwekkende vertoning. Daar kon die ene wakkere lepelaar ook niets aan veranderen, toen hij besloot in zuidelijke richting weg te vliegen …

3-koppig comité van uitgeleide

Terwijl we ons klaar maakten om terug te lopen naar de auto, ontdekte één van ons beiden hoog in de lucht een drietal vogels. Omdat ze zo hoog vlogen, dachten we – ook gezien de locatie – in eerste instantie aan ooievaars …

Pas toen ik maximaal inzoomde kon ik zien dat het lepelaars waren. Geen alledaags trio in deze omgeving, maar het was een prachtig comité van uitgeleide om de dag mee af te sluiten …

De rust keert terug

Nadat alle vogels verschrikt waren opgevlogen was het een kakofonie van geluid in de lucht, niet alleen veroorzaakt door het gekrijs van de vogels, maar ook en vooral van het naderende geluid van geheel andere aard …

In eerste instantie ging ik ervan uit dat er weer één of meerdere legerhelikopters naderden. Die hadden de voorgaande dagen al heel wat mensen en dieren hier in het noordoosten de stuipen op het lijf gejaagd door in het kader van de legeroefening Falcon Autumn regelmatig akelig laag over de landerijen te vliegen. In dit geval was het geen legerhelikopter, maar het was wel een vergelijkbare herriebak die naar mijn idee ook veel te laag vloog …

Zodra de helikopter was verdwenen, namen de aalscholvers hun plek op de landtong weer in, die lieten zich niet gek maken. De andere vogels bleven zekerheidshalve nog enige tijd rondcirkelen …

Pas toen de kust na enige tijd echt weer veilig leek, keerden ook de ganzen terug naar hun plekje op het water …

Daarna zag ik de lepelaars verschijnen, waarvan ik dacht dat ze al naar (nog) warmere oorden waren vertrokken …

Het zijn niet de allermooiste foto’s, maar omdat het de eerste keer was dat ik zo’n grote groep lepelaars zag vliegen, neem ik ze toch maar even mee in dit logje …

De lepelaars streken tussen de ganzen neer, waar de meesten eerst hun veren schikten voordat ze begonnen te foerageren …

Uiteindelijk keerde rust weer teug in de Jan Durkspolder …