’t Stille vuurwerk van 2024

Kijkend naar alle ontwikkelingen in binnen- en buitenland vond ik 2024 een naar deprimerend jaar. En het weer maakte het er vaak ook niet beter op. Maar er waren ook lichtpuntjes. Wat zeg ik, er waren zeeën van licht in de lucht. De zonnecyclus bereikte dit jaar zijn maximum, en dat was goed te merken aan de vele keren dat er vanuit ons land poollicht zichtbaar was …

Dat begon al op vrijdag 10 mei. Nadat ik de hele dag met fotomaatje Jetske op pad was geweest langs het Wad, troffen we bij thuiskomst een alarmmelding aan van de poollichtjagers. Een dag vroeger dan verwacht, werd er die avond op grote schaal poollicht verwacht. Hoewel ik doodmoe was na het dagje aan het Wad, heb ik mezelf aan het eind van de avond toch maar even naar de auto gesleept om een ritje naar De Veenhoop te maken. Daar heb ik o.a. de eerste foto en de onderstaande serie gemaakt …

Zondag 23 juni zag ik vanuit huis aan het eind van de avond lichtende nachtwolken aan de noordelijke hemel verschijnen. Ik heb het die avond beperkt tot een aantal foto’s, die ik in onze straat heb gemaakt …

Drie dagen later, we schrijven dan 26 juni, was het in onze tuin met 29,1°C net niet tropisch warm. Overdag was het me te warm, maar ’s avonds was het lekker weer. Daarom heb ik die avond een ritje naar de Jan Durkspolder gemaakt. Ik hoopte er lichtende nachtwolken of poollicht achter het silhouet van de windmotor te kunnen fotograferen. Ik nestelde me lekker mijn klapstoeltje in de polder. Het was er mooi, maar poollicht of lichtende nachtwolken kreeg ik die avond niet te zien …

Op maandag 12 augustus was ’t met een maximumtemperatuur 28,9°C opnieuw warm. Omdat er die avond wel kans op poollicht was, heb ik het me nogmaals gemakkelijk gemaakt bij de windmotor in de Jan Durkspolder. Ook ditmaal heb ik er weer heerlijk gezeten, maar het duurde lang voordat er wat gebeurde. Toen er uiteindelijk een mooie paarse goed verscheen, ging bij mij het lichtje uit en was het tijd om op huis aan te gaan …

Op donderdag 10 oktober was er opnieuw kans op poollicht. Ditmaal besloot ik naar It Eilân te rijden om weer eens een andere setting te hebben. Het was een waardeloze avond met veel bewolking en het was kil. Nadat ik een tijdlang aan de waterkant had staan posten, verscheen er toch nog een gaatje in de bewolking en kreeg ik een laatste kans op wat poollichtfoto’s in 2024 …

Hiermee kon ik 2024 toch nog enigszins kleurig afsluiten. En wie weet, misschien krijgen we in de oudjaarsnacht tussen de wolken en het vuurwerk door ook nog wat poollicht te zien. Behalve harde wind wordt er namelijk komende nacht ook een flinke zonnestorm verwacht!

Tot slot

Dank aan alle lezers, likers en reageerders. Zonder jullie bijdragen zou het hier een saaie boel zijn. Mede namens Aafje wens ik jullie allen een rustige & veilige jaarwisseling en een gelukkig & gezond 2025.

Even er tussenuit

Vandaag ga ik weer eens samen met fotomaatje Jetske op pad. Van voorbereiding mijnerzijds is het in de aanloop daar naartoe door omstandigheden niet gekomen. Maar gelukkig zijn we het improviseren nog niet verleerd …

Een vlucht naar de maan zal het zeker niet worden. Ik heb nog nooit in zo’n groot straalvliegtuig gezeten en het trekt me ook niet. Om over een raket nog maar te zwijgen. Aan een ritje door moai Fryslân, liefst met wat zon, heb ik al meer dan genoeg. We gaan zien wat het wordt, u hoort nog van mij …

– Maak er een mooie vrijdag van!

De eerste sneeuw

Toen ik de lamellen woensdagavond laat open draaide, viel er meteen een ongewoon nachtelijk licht binnen. De maan scheen helder door een groot in de bewolking en er lag sneeuw …

Het was weliswaar midden in de nacht, maar dit kind van de winter was gewekt, en dus heb ik meteen de camera even op het statief op het terras gezet. De kans was groot dat de sneeuw de volgende dag weer gesmolten zou zijn, maar dan had ik in ieder geval de foto’s nog …

De laatste foto die ik ’s nachts heb gemaakt, is van het net dat over de vijver hangt om de afgevallen bladeren van de hazelaar en andere bomen en struiken op te vangen. Door het gewicht van de sneeuw hangt het middelste deel van het net in het water, waardoor een mooi patroon in de sneeuw is ontstaan …

Een warme poollichtnacht

Vlak na zonsondergang stapte ik gisteravond bij een temperatuur van ruim 26°C in de auto om een ritje naar de Jan Durkspolder te maken. De duisternis viel over de polder op het moment dat ik enige tijd later de auto parkeerde aan de Geau. Nadat ik mijn camera op het statief had gezet, heb ik eerst een paar foto’s gemaakt van de halve maan, die langzaam in de richting van de Alde Feanen zakte …

Ik was echter gekomen voor het uitzicht aan de andere kant van de weg. Waar ik in juni tevergeefs heb geprobeerd om de windmotor te fotograferen met lichtende nachtwolken op de achtergrond, hoopte ik dat het vanavond zou lukken met poollicht achter dat mooie silhouet. Alle metertjes en grafiekjes op internet lieten zien dat de zonnestorm nog steeds gaande was, maar wel afnemend, en dat we nog net binnen de auroraovaal lagen. Ik klapte mijn zomerstoeltje uit en maakte zo nu en dan een foto …

Na verloop van tijd verscheen er een paarse gloed in het noorden en boven de horizon hing een zachte groene band. Geen twijfel mogelijk, voor de tweede keer dit jaar lukte het om poollicht op de gevoelige plaat vast te leggen. En dat bij een nachtelijke temperatuur boven de 20°C …

Een heerlijk hoogtepunt in deze warme week! Maak er een mooie dag van en hou ’t hoofd koel.❄️

De boom en de maan

Bewolking bepaalt ook deze week het weerbeeld hier in het noorden weer voor een groot deel van de dag. Maar zowel gisteren als eergisteren loste de bewolking in de loop van de middag tijdelijk op. Gisteren tikte het kwik halverwege de middag zelfs even de 15°C aan …

Toen ik maandagmiddag op zoek was naar een ander standpunt om de merels te kunnen fotograferen, zag ik de maan door de hazelaar schijnen. Leek me goed om daar maar even een paar foto’s van te maken. Zodra de boom straks weer vol in het blad zit, zal dat tot december niet meer lukken …

  • Ook vandaag is de dag weer bewolkt begonnen. Het regent zelfs zachtjes, en dat lijkt het voorlopig ook te blijven doen.

Een veld vol konijnen

Drachten probeert zichzelf weer eens op de kaart te zetten, ditmaal met een lichtfestival met de originele titel ‘Licht op Drachten’. In het centrum van Drachten is een route uitgezet langs ruim 20 lichtkunstwerken. De route leidt grotendeels door het voetgangersgebied en ligt daarmee goeddeels buiten mijn actieradius. Daarom heb ik gisteravond even een kijkje genomen bij een paar kunstwerken aan de rand van de voetgangersgebied.

Om te beginnen het kunstwerk ‘Field of Moon Gazing Rabbits’, dat op een plantsoen bij de passantenhaven in het centrum te zien is …

In het programma van ‘Licht op Drachten’ staat: ‘Al eeuwenlang gelooft de mens dat de maan een speciale mysterieuze kracht bezit. Mythen en legendes hierover zijn te vinden in talloze culturen over de hele wereld. In Oost-Aziatische folklore bestaat er een bijzondere relatie tussen de maan en één bepaald dier: het witte konijn. In China vertegenwoordigt het witte konijn onzelfzuchtigheid, trouw en opoffering en het wordt vaak afgebeeld als de metgezel van Chang’e, de godin van de maan. Wanneer je goed naar de volle maan kijkt, kun je de silhouet van een staand konijntje zien …’

‘Field of Moon Gazing Rabbits’ is een project van AM Yang (China) en Nelly Blessinga (Amsterdam). Het kunstwerk viert het leven van een prachtig wit konijn en zijn bijzondere relatie met de maan.

Maan, zon, halo en vliegtuig

Ik zoek mijn onderwerpen niet alleen op de grond of in het water, ik kijk er ook graag voor omhoog. Hoger dan de vogels in de lucht, vind ik ook de maan vaak de moeite van het fotograferen waard. De volle maan fotografeer ik maar zelden, die is me wat ‘te vlak’. In andere fasen zijn de kraters op de maan vaak mooier te zien. De onderstaande foto heb ik 2 maart tegen vijf uur ’s middags gemaakt (klikken = vergroten)


Ook de zon en verschijnselen die we dankzij hem kunnen zien – denk daarbij b.v. een poollicht en lichtende nachtwolken – kunnen mooie foto’s opleveren. Een ander voorbeeld daarvan is een halo of kring rond de zon. Op 5 maart zat ik ’s ochtends rond 9:40 uur even met mijn eerste espresso van de dag op het terras. Plotseling zag ik een halo rond de zon, die zelf nog net schuil ging achter de klimop. De camera was weer snel gepakt, en een verkeersvliegtuig dat door de halo vloog, maakte het beeld af …

Ik sluit dit hoofdstuk af met een foto van de maan die ik op 1 april om 19:23 uur heb gemaakt. Ongeveer dezelfde fase als op de eerste foto. Ook hier zijn de kraters op de grens van licht en donker weer mooi te zien (ook hier is klikken weer vergroten)