Het was rustig op de Pier van Holwerd, zodat Jetske de auto op de kop van de pier kon parkeren. Daar zagen we de veerboot naar Ameland langzaam uit zicht verdwijnen …
Aan het begin van de pier scharrelden een paar mensen langs de waterlijn. Verder was het er leeg, leeg en stil. Alleen al daarom is het niet verstandig om hier te gaan zwemmen …
Maar voor wie wel in het water terecht komt, hangt er een drenkelingentrap langs de kade. Dat is hier de beste manier om snel op het droge te komen …
In het laatste deel van deze 9-delige serie over ons ritje langs de Waddenzee gaat het over de rijsdammen, die ten westen van de pier van Holwerd in het kweldergebied staan.
De rijsdammen werden vanaf eind negentiende en begin twintigste eeuw gebruikt om land uit zee te winnen. De waterdoorlatende takkendammen zorgden voor afname van de stroomsnelheid, waardoor slibdeeltjes sneller bezonken en het land dus sneller kon worden ingepolderd. Wie meer over de rijsdammen wil weten, kan hier terecht: ‘Rijsdammen, rotsen in de branding van palen en hout’ …
Ik houd van het lijnenspel dat die rijsdammen samen vormen. Ver weg liepen er tussen de rijsdammen honderden foeragerende vogels. Langzaam uitzoomend verdwenen de vogels in het niets en resteerde uiteindelijk een minimalistisch beeld van het Wad …
Van de kwelder Westhoek reden we naar de pier van Holwerd. Jetske parkeerde auto aan het eind van de pier, daar tuurden we samen enige tijd over het water. Veel was er niet direct te zien, daarom besloten we eerst eens een kop koffie te drinken. We liepen langs ‘de Walvis’ van beeldhouwer Anne Woudwijk uit Drachten naar het restaurant …
Onder het genot van koffie met gebak was het goed toeven op het terras. We zijn hier al onder uiteenlopende omstandigheden geweest, realiseerden we ons. Vorig jaar waren we erbij, toen een groep kayakkers de Waddenzee op ging. In februari 2018 zagen we er in arctische omstandigheden grote ijsschotsen voorbij drijven in het ijzig koude water …
Deze keer waren we er op een mooie, rustige vrijdag die na de koffie nog even tijd bood voor een fotosessie aan de waterkant. Vanaf de kade begon ik een paar bergeenden te fotograferen, die niet ver bij ons vandaan slobberend door het slik liepen. Tijdelijk lieten ze steeds hun sporen achter. Na enige tijd ben ik gaan uitzoomen om zoek te gaan naar minimalistische beelden van de bergeenden op het in de zon glanzende Wad …
= morgen nog wat laatste minimalistische beelden van het Wad …
Terwijl we op de pier van Holwerd zaten, maakte een groep kayakers zich vlak naast ons klaar voor een tocht over het Wad. Het bleek te gaan om een groepje kayakers die bij Dutchseakayakers een training volgden voor het ‘certificaat zeevaardigheid’. Eén van de instructeurs gaf een briefing over de route en te verwachten weer, wind en golven onderweg …
Daarna werden de kayaks met vereende krachten te water gelaten. Jetske en ik zaten eerste rang om de instapprocedure te volgen. Dat was voor één van de deelnemers nog wel een puntje van aandacht, maar toen iedereen eenmaal zat ging het snel. Terwijl de veerboot ‘Sier’ steeds dichterbij kwam, verdwenen de kayakers vlot richting horizon …
Door flink in te zoomen, kon ik nog een laatste groepsfoto maken. Uitgezoomd waren er op dat moment nog slechts een paar kleine stipjes te zien …
De rust keerde terug en de Waddenzee leek weer helemaal leeg …
En toen moesten we bij die twee wachtende vrouwen vandaan weer bij de auto zien te komen … Gelukkig had ik Jetske weer aan mijn zijde om af en toe even wat steun te bieden, want het waren 450 lange en zware meters …
Maar we redden het weer op, waarna Jetske voorstelde om nog even naar de pier te rijden. Daar vond ik aan de waterkant te midden van stillevens van dukdalven en bolders de rust in mijn benen terug. Op dat moment heb ik me voorgenomen om nu echt op zoek te gaan naar een manier om mijn mobiliteit weer wat te vergroten. Minder dan een week later had ik de knoop doorgehakt en heb ik de Doohan iLark aangeschaft …
Jetske en ik begonnen ons dagje aan het Wad ruim een week geleden rond elf uur ’s ochtends op een ruime parkeerplek tussen Holwerd en de pier voor de veerboten naar Ameland …
Ik had mijn autogordel nog maar nauwelijks los, toen Jetske al een flink stuk achter de auto in het land stond. Even dacht ik, dat ze de veerboten van en naar Ameland fotografeerde. Daar was het haar echter niet om te doen, ze had een bruine kiekendief laag over het land zien zweven …
We lieten de auto achter en staken de weg over om onze kuier aan de andere kant te vervolgen over de Waddenzeedijk. Aan het eind van de weg op de foto’s hieronder is de pier met zijn parkeerdekken en de veerterminal te zien. En daarachter is aan de andere kant van de Waddenzee Ameland te zien …
We vervolgden onze weg in oostelijke richting over de Waddenzeedijk. Halverwege onze wandeling passeerden we een meeuwenkolonie op de kwelder waar het zoals gebruikelijk een drukte van belang was …
We moesten nog even doorstappen, want ons doel torende op dat moment in de verte weliswaar boven de dijk uit, maar dat was nog knap ver weg. Pas toen we bij het hek met het veerooster waren, begon ik er vertrouwen in te krijgen dat ik het zou halen …
– wordt vervolgd
In het eerste blogje over Le Tréport heb je al kunnen zien dat er vanuit het stadje een lange trap naar de top van de krijtrots leidt. Hieronder nogmaals die foto …
Omdat ik ondanks mijn hoogtevrees houd van hoge uitzichtpunten en omdat we toch in de buurt waren, zijn we na het bezoek aan de vuurtoren nog naar boven gegaan …
Ten bewijze daarvan hieronder een paar foto’s van Aafje en mij ‘on top of the hill’ ... *
Tot slot nog een paar foto’s die ik vanaf de rand heb gemaakt om ook nog wat van het stadje zelf te zien …
En achteraf denk je dan: daar had ik veel meer foto’s van moeten maken …
* Ik geef het toe, we zijn niet via die lange trap naar boven gekomen, maar met de auto.
Er waren ook toen al grenzen voor een mens met MS. 😉
– wordt vervolgd –
Afanja's Weblog 