Terug naar de Catspoele

Vanaf het oude bankje bij het bruggetje liepen en rolden we via dezelfde route terug. Langs de oude eik, over het lange rechte pad, door het net wat te krappe klaphekje en door het bos …

En zo kwamen we vanzelf weer langs de Catspoele. Omdat Jetske op dat moment even was achtergebleven in het bos om daar nog een paar foto’s te maken, rolde ik nog even weer naar de libellenvlonder …

Dit is voor mij een mooi moment om even de tweede ringslang van die dag te tonen. De eerste ringslang was ’s ochtends van oost naar west over gestoken. De tweede zwom korte tijd later in tegengestelde richting vlak voor de vlonder langs. Dit exemplaar liet ook een paar maal zijn tastende en ruikende tong mooi zien …

Verder was er op het eerste gezicht niet veel te zien. Maar schijn bedriegt …

wordt nog één keer vervolgd

Winterjuffers en een ringslang

Onze camera’s draaiden nog bepaald geen overuren daar aan de Catspoele. We keken o.a. uit naar levendbarende hagedissen, kikkers en ringslangen. Hoewel het intussen alweer lekker warm begon te worden in de luwte, ontbrak het nog aan zonnebaders op de droge pollen rond de vlonder …

Omdat de vlonder ook wel ‘de libellenvlonder’ wordt genoemd, keek ik ook alvast uit of er al waterjuffers of libellen te zien waren. Dat viel niet tegen, vóór de vlonder hingen enkele juffers aan boven het water uitstekende rietstengels. Volgens Obsidentify gaat het om bruine winterjuffers. Daar ben ik weer blij mee, want die ontbraken nog in mijn archief …

Toch nog onverwachts zag ik een ringslang rechts voor de vlonder verschijnen. Met een gedempt, maar duidelijk hoorbaar ‘Ringslang … ringslang …,’ , waarschuwde ik Jetske en de andere fotografen. Hij zwom prachtig van oost naar west voor de vlonder langs. Zo kregen we alle vier de kans om een paar foto’s te maken …

Zodra de slang aan de linkerkant tussen het struweel verdween, keerde de rust terug. Tijd om snel even de gemaakt foto’s te checken …

– wordt vervolgd

Een mooie middenberm

Nadat we ter hoogte van de Lippenhuisterbrug wat libellen hadden gefotografeerd, vervolgden Jetske en ik onze weg in zuidelijke richting over de Ald Hearrewei. Die Ald Hearrewei (vertaald: Oude Herenweg) bestaat uit weinig meer dan een eeuwenoud zandpad en een schelpenpad voor fietsers. Het pad krijgt zijn charme van een mooie kruidenrijke middenberm, die van noord naar zuid vol bloemen staat …

Links en rechts omgeven door struikgewas voert het pad dwars over de Liphústerheide. Bij een klein vennetje naast het pad, maakten we weer even tijd voor een tussenstop om wat foto’s te maken (Google Maps). Nadat we wat orchissen, kleine ratelaars en een paar passerende fietsers hadden gefotografeerd, konden we ook nog een glimp van een ringslang vastleggen …

Een hagedis en wat stukjes ringslang

Na de passage van de tweede ringslang was het tijd om wat aandacht te schenken aan de inwendige mens. Een stukje koek ging er goed in daar aan die spiegelgladde waterkant …


Intussen was er een levendbarende hagedis het vlonderpad opgekropen. Hij had kennelijk een fijn warm plekje gevonden, want hij liet zich door geen enkele passerende fotograaf verjagen …

Terwijl ik me bezig hield met de hagedis, Jetske speurde het lange gras naast het plateau af. Daar had ze de vorige keer zowel zonnende als parende ringslangen gezien …


Onder het motto ‘goed voorbeeld, doet goed volgen’ liet ik mijn blik ook verschillende keren over en tussen het lange gras dwalen. Voor mij waren er geen parende ringslangen weggelegd, ik kon er kop noch staart aan ontdekken. Maar je kunt zo wel mooi zien dat ze verschillende kleuren hebben …

wordt vervolgd

Mijn eerste ringslang

De ringslangen lieten het tijdens het eerste halfuur dat we op de vlonder zaten vooralsnog afweten. Daarom besloten we beurtelings eens te kijken of er verder nog wat te zien was …


Op een paar plekjes langs de vlonder zaten kikkers, Mooie kikkers met verschillende tinten groen, ik heb geen verstand van kikkers, maar het zouden poelkikkers kunnen zijn …

Nadat ik – om zo weinig mogelijk te kraken – voorzichtig mijn rondje over de vlonder had gemaakt om de bovenstaande kikkers te fotograferen, keerde ik terug naar de dromerigheid van de waterkant …


En plotseling was hij daar. Ik hoorde Jetske nog min of meer fluisterend roepen: “Jan … ringslang …,” maar op dat moment had ik mijn eerste foto al gemaakt …


Terwijl hij van rechts naar links vlak voor ons langs zwom, kon ik hem volgen tot hij aan de andere kant van de vlonder tussen de oeverbegroeiing verdween. Met een high five vierden we mijn eerste ringslang

– wordt vervolgd