Vorige week liet ik hier al een paar wantsen zien. Intussen heb ik er nog een paar kunnen fotograferen op de zaaddoosjes van de blauwe iris. Ditmaal ging het om een wants en een klein wantsje. Naar analogie van het Deense komische duo ‘Watt en Halfwatt’ uit de periode van de stomme film, heb ik ze maar ‘Wants en Halfwants’ genoemd …
De ene wants is de andere niet. Deze grote bonte graswants (Leptopterna dolabrata), die zoals het hoort in een grashalm hangt, is wel één van de mooiste wantsen die ik tot nu toe heb gefotografeerd …
In tegenstelling tot wat velen dachten, was het hier in het noorden gisteren opnieuw tropisch. Het was met een maximumtemperatuur van 30,3°C weliswaar ruim 5 graden minder warm dan dinsdag, maar dat was voor mij niet echt merkbaar.
Aan het begin van de avond kwam er eindelijk beweging in de atmosfeer. Tijdens de passage van een paar buien met regen en onweer daalde de temperatuur in een uurtje ruim 6 graden. Zodra het weer droog was, werd ik naar buiten gelokt door de dampende geur van de eerste regen, die door de openstaande schuifpui naar binnen zweefde …
Ik zette een klapstoeltje bij de zinken tobbe naast de vijver en ging op zoek naar fotogenieke druppels op de langwerpige bladeren van de blauwe iris. Het eerste wat ik tijdens mijn zoektocht aantrof, was een wants die beladen met druppeltjes ondersteboven over een bloemsteel naar beneden liep …
Daarna heb ik me weer helemaal gericht op de vele glinsterende druppels op de gebogen en geknakte bladeren van de iris. De laatste foto heb ik gemaakt van een solistische druppel op een blad van de gele lis. Het is een soort minimal art geworden …
In de loop der jaren heb ik al heel wat wantsen gezien in onze tuin, vrijwel altijd ging het daarbij om de groene schildwants. De eerste andere wants die ik er heb kunnen fotograferen was een Esdoornwants in 2013 …
Half juni zag ik voor het eerst een mooie, oranjekleurige wants op de knop van een korenbloem in onze tuin. Ik kende hem alleen van foto’s, maar ik herkende hem toch wel meteen als een Vuurwants. Met foto’s van een nieuwe soort voor mijn archief ben ik altijd blij … 🙂
Begin maart liet ik hier al een paar foto’s zien van het eerste insect, dat ik op 20 januari had gekiekt op het compostvat achter in de tuin. Het was een groene schildwants in zomertenue. Mogelijk was hij als gevolg van de zachte winter van slag geraakt, waardoor hij al erg vroeg in het jaar groen was. ’s Zomers zijn ze normaal gesproken groen en voordat ze in winterslaap gaan, krijgen ze een bruine tint …
Vijf weken later, we schrijven dan 25 februari, zag ik weer een schildwants over dat compostvat kruipen. Ditmaal ging het om een bruin exemplaar. Dan zou het dus een groene schildwants in wintertenue zijn. Zo te zien, begint hij aan de randen van de schildjes met het voorjaar in aantocht intussen weer groen te kleuren …
En dan nog een nieuwtje uit de categorie ‘Grote vogels’: Mevrouw zeearend heeft haar eerste ei gelegd … 🙂
Het eerste insect dat zich dit jaar voor de macrolens van mijn camera meldde, was een groene schildwants …
Nauwelijks merkbaar vielen er die middag wat kleine regendruppels. De eerste sneeuw die vier dagen eerder was gevallen, was al lang weer verdwenen en vergeten, toen ik deze wants over het compostvat zag trippelen …
Met ruim 9 ºC op de thermometer was het zelfs een stuk warmer dan gisteren en vandaag. Niet zo gek dus, dat hij zijn zomertenue al had aangetrokken. Maar toch wel een vergissing, lijkt me …
Het is hier wisselend bewolkt vandaag, en uit de bewolking ontstaat af en toe spontaan een zomers buitje. Tussen die buitjes door is het meteen weer zonnig en warm, voor het vee is dat voldoende reden om meteen weer de schaarse schaduwplekjes te bevolken …
Langs het zuidelijke pad in het Weinterper Skar leek een wantsje te twijfelen tussen zon en schaduw. Met zijn kop naar beneden gericht liep hij over de rafelige zijkant van een blad …
Iets verderop was een lieveheersbeestje bezig met het poetsen van zijn antennes. Daarbij leek hij zijn best te doen om de druppeltjes, die het buitje op zijn schildjes had achtergelaten van zich af te schudden …
Toen ik weer terug was bij de weg, streek er een schorpioenvlieg op mijn linkerhand neer. De laatste tijd heb ik al verschillende keren tevergeefs geprobeerd om het achterlijf van een mannelijke schorpioenvlieg, dat nogal lijkt op dat van een schorpioen goed op de foto te krijgen, Nu werd die kans me bijna letterlijk in de schoot geworpen …
Langs het pad aan de noordkant dartelden diverse vlinders door de lucht. De vele witjes heb ik maar mooi laten fladderen, in plaats daarvan heb ik mijn aandacht enige tijd gericht op een landkaartje, maar die wilde niet even gaan zitten …
Het oranje zandoogje op de laatste twee foto’s wilde wel even voor me poseren, zodat ik al met al toch weer met een mooie verzameling klein spul thuis kwam …
Afanja's Weblog 