Het was een bijzondere, maar achteraf bekeken vooral ook een vermoeiende week. Nu alles achter de rug is, is de vermoeidheid in extreme mate neergedaald in mijn benen. Zelfs de sneeuw kan me niet echt naar buiten lokken.
Kortom: ploep … ik duik onder en ben weer even weg …
Iemand trouwens enig idee wat hierboven onder water duikt …?
Het was stil in de jachthaven van Earnewâld. In de noordelijke hoek van de haven lag een klein motorbootje aan de kade en een stuk verderop was in het tegenlicht de schim van een skûtsje te zien. Verder werd het beeld bepaald door meerpalen en lege aanlegsteigers …
Van dat beeld besloot ik gebruik te maken. De mooiste foto’s van de lege meerpalen en aanlegsteigers foto’s heb ik omgezet naar zwart/wit. Zie hier de uitgebreide fotoserie …
‘Alle eendjes zwemmen in het water,’ aldus het kinderliedje. Maar ze zwemmen niet altijd hoor …
Ze liggen zo te zien ook maar wat graag lekker in de onderwal van een kanaal te genieten van de zon …
Verderop langs het Stroomkanaal lagen – verdeeld in kleine groepjes – nog veel meer eenden …
Het viel vrijdag niet mee om in de mistige contreien van De Weerribben en De Wieden nog een andere kleur te vinden dan de alom overheersende tinten grijs en bruin. Maar tegen twee uur ’s middags lukte het toch nog …
Ergens aan de noordkant van het langgerekte Giethoorn maakten we een tussenstop om een paar foto’s te maken. Een rood met wit bord onder één van de vele bruggetjes in het toeristische dorp sprong er meteen uit. Veel kleuriger had ik het die dag nog niet gezien…
Een fijn plekje om wat minimalistisch foto’s in de mist te maken is het strandje bij Smalle Ee. Er staan twee rijen palen, die het ‘veilige’ zwemgebied markeren. Bij mist lijken ze het eind van de wereld te markeren, daarachter verdwijnt alles in het niets …
Een paar meeuwen wilden vorige week woensdag wel even meewerken om samen met de paaltjes minimalistisch mooi in de mist op te gaan …
Schreef ik nou gisteren echt dat het een natte boel is? Jawel, dat klopt, het is een natte boel. Dat was gisteren ook goed te zien op de foto’s. En dat is niet zo gek met een neerslagtotaal van ca. 1120 mm in onze contreien in 2024. Ongeveer 150 mm daarvan viel in november en december. Maar alles is betrekkelijk …
Fotomaatje Jetske en ik begonnen onze dag vorige week vrijdag 3 januari met een korte kuier op It Eilân. Vorig jaar deden we dat op 8 januari, in dat opzicht zijn beide dagen mooi te vergelijken. De omstandigheden verschilden echter nogal. In 2024 (links) kwam de max. temperatuur niet boven het vriespunt. Vorige week vrijdag (rechts) werd het bijna 3°C …
Dat het vorig jaar kouder was, is ook te zien aan de sloot waar we we beide keren langs liepen. Daar lag een jaar geleden een laagje ijs op, vorige week zwommen er een paar zwanen in. Maar er was meer …
Door een combinatie van factoren was het waterpeil in Fryslân zo hoog dat er overstromingsgevaar dreigde voor een paar dorpen. Daarom zette het waterschap enkele retentiepolders onder water om de druk op de kaden te verminderen. Eén van de onder water gezette polders was It Eilân (foto links). Waar vorig jaar een halve meter water stond, maakte Jetske nu een korte wandeling …
Nog een laatste setje om te laten zien dat het vorig jaar begin januari een stuk natter was dan dit jaar. De retentiepolders waren hard nodig om b.v. het nabijgelegen dorp Aldeboarn droog te houden. Zó nat is het dit jaar gelukkig niet. Met de donkere foto’s van het natte maisland heb ik jullie gisteren eigenlijk een beetje op het verkeerde been gezet … 😉
Het vroor vervolgens vorig jaar een paar nachten licht tot matig, waardoor er twee dagen later geschaatst werd op sommige ondergelopen landerijen …
Ik kom tot een afronding van het zonnige kwartiertje dat Jetske en ik vorige week vrijdag hadden in De Deelen. Naar mate de bui dichterbij kwam, werd de lucht donkerder …
Daardoor werden de kleuren van door de felle zon belichte bomen en struiken op de oostelijke oever nog wat intenser. Intussen was de bui zo dichtbij gekomen, dat de eerste druppels kringetjes in het water begonnen te tekenen …
Ik liep terug naar het begin van het petgat, waar ik nog snel een paar foto’s maakte van het boothuis van Staatsbosbeheer aan de overkant van het water. Van enkele druppels was intussen al lang geen sprake meer …
Ik zat al lekker droog in de auto, toen Jetske even later ook weer tevoorschijn kwam van haar wandeling langs het petgat. De brede glimlach op haar gezicht verried haar tevredenheid over haar cameratas op wieltjes, vertelde ze even later. Ook op het modderige pad kon ze er goed mee uit de voeten en liep ze vele malen lichter dan met haar zware rugtas met camera’s in het recente verleden …
Afanja's Weblog 