Torenvalk aan de maaltijd

De laatste keer dat ik een tijdlang in de berm had gestaan bij de windmotor in de Jan Durkspolder, was op 12 augustus. Toen stond ik er te wachten op poollicht. Vorige week dinsdag stopte ik er, omdat ik hoopte dat één van de jagende torenvalken weer op de windmotor zou landen. Het werd echter nog mooier …

Ik stond er nog maar net, toen één van de torenvalken op het hek bij de windmotor neerstreek met een prooi in zijn snavel. Gelukkig voor de tere zieltjes onder ons, is de prooi op de meeste foto’s nauwelijks te zien, omdat er heel subtiel twee rietstengels langs de paal heen en weer wuifden …

De torenvalk leek weinig moeite te hebben om zijn hapje weg te werken. Nadat hij nog eens grondig had gecheckt of er niets was blijven liggen, zat hij een moment ontspannen in de zon. Precies 2:48 minuten, nadat ik de eerste foto had gemaakt, vloog de torenvalk op …

Hij ging weer op het hekwerk van de windmotor zitten, waar ik hem eerder ook al had gezien. Alsof hij me nu pas in gaten kreeg, keek hij me voorafgaand aan het afscheid enige tijd recht in de ogen …

Jagende torenvalkjes

Over de gebruikelijke route via Iniaheide en Sigerswâld reed ik van de Leijen naar de Jan Durkspolder. Vlak voorbij het nieuwe bruggetje in de Westersânning stond tot mijn verbazing ineens een opvallend geel bordje met de tekst ‘slecht wegdek’ in de berm. Wonderlijk, want het weggetje ligt er al decennia zo slecht bij …

Toen ik een stuk verder langs de windmotor reed, zag ik dat daar een torenvalk zat. Ik kreeg net de kans om er een foto van te maken, daarna vloog hij op …

Ik reed door naar het eind van de weg en parkeerde de auto daar op het plekje onder de bomen. Nadat ik daar vandaan mijn blik over de plas had laten glijden, besloot ik niet naar de vogelkijkhut te lopen. Grote kans dat er niet meer te zien was dan de ene grote zilverreiger, die ik hier vandaan ook net kon zien, want het zag er stil uit …

Toen ik omhoog keek, zag ik verderop twee torenvalken boven het rietland vliegen. Ik stapte in de auto en reed een stukje terug over de Westersânning. Ter hoogte van de windmotor liet ik de auto rustig uitrollen in de berm …

– wordt vervolgd

Lunch bij Ie-Sicht

Gisteren mocht ik er weer een jaartje bijschrijven, daarom heb ik fotomaatje Jetske en levensmaatje Aafje maar eens getrakteerd op een lunch bij hotel-restaurant Ie-Sicht bij de Hooidammen …

Nadat de eerste drie weken van augustus warm en zo goed als droog waren verlopen, kwam daar uitgerekend gisteren verandering in. Er trok een grijze waas over het water, die de zomerse lucht van zijn glans beroofde. Aan het begin van de middag trokken de eerste lichte buitjes over de Wijde Ee …

Daar hadden wij onder de grote parasolplu op het terras echter geen last van. Bovendien bleef de temperatuur met zo’n 22°C nog prima, zodat we onder het genot van een natje en een droogje gezellig konden bijpraten over Jetskes’ prachtige poollichtfoto’s en andere vakantieavonturen …

Het bleef nog lang gezellig, eerst op het terras, daarna elders. Proost!

Een warme poollichtnacht

Vlak na zonsondergang stapte ik gisteravond bij een temperatuur van ruim 26°C in de auto om een ritje naar de Jan Durkspolder te maken. De duisternis viel over de polder op het moment dat ik enige tijd later de auto parkeerde aan de Geau. Nadat ik mijn camera op het statief had gezet, heb ik eerst een paar foto’s gemaakt van de halve maan, die langzaam in de richting van de Alde Feanen zakte …

Ik was echter gekomen voor het uitzicht aan de andere kant van de weg. Waar ik in juni tevergeefs heb geprobeerd om de windmotor te fotograferen met lichtende nachtwolken op de achtergrond, hoopte ik dat het vanavond zou lukken met poollicht achter dat mooie silhouet. Alle metertjes en grafiekjes op internet lieten zien dat de zonnestorm nog steeds gaande was, maar wel afnemend, en dat we nog net binnen de auroraovaal lagen. Ik klapte mijn zomerstoeltje uit en maakte zo nu en dan een foto …

Na verloop van tijd verscheen er een paarse gloed in het noorden en boven de horizon hing een zachte groene band. Geen twijfel mogelijk, voor de tweede keer dit jaar lukte het om poollicht op de gevoelige plaat vast te leggen. En dat bij een nachtelijke temperatuur boven de 20°C …

Een heerlijk hoogtepunt in deze warme week! Maak er een mooie dag van en hou ’t hoofd koel.❄️

Windmotor bij nacht

Ruim tien uren nadat ik ’s middags bij De Veenhoop was gestrand met de iLark, reed ik ’s avonds nogmaals naar de Jan Durkspolder, ditmaal met de auto. Het zou toch een keer moeten lukken om in het buitengebied lichtende nachtwolken te spotten. Driemaal is scheepsrecht tenslotte …

Net als de voorgaande avonden was het er ook nu weer goed toeven. De minimumtemperatuur lag die nacht hoger dan de maximumtemperatuur vandaag. Maar het grootste voordeel van dit plekje in de Jan Durkspolder is het prominent aanwezige silhouet van de windmotor. Ook wat betreft de variatie aan nachtelijke dierengeluiden is het bij de windmotor een stuk gezelliger …

De lichtende nachtwolken bleven ook die avond helaas weer ongezien. Maar ik heb er weer een tijdlang heerlijk gezeten en uiteindelijk wint de aanhouder. 🙂

Nacht in de Jan Durkspolder

Rond 22:30 uur ben ik gisteravond in de auto gestapt om tegen elven positie in te nemen in de Jan Durkspolder. Ik wilde proberen wat foto’s te maken van hopelijk verschijnende lichtende nachtwolken met op de voorgrond de windmotor …

De windmotor en ik waren tot tegen middernacht op de afspraak, de lichtende nachtwolken lieten het echt afweten. Dat was jammer, maar afgezien daarvan heb ik genoten van de nachtelijke polder. Er liep een ree te grazen in de berm, er huppelde een konijntje rond en rondom waren aan alle kanten geluiden te horen van ganzen en andere vogels …

Als mijn onderdanen het toestaan, zal ik vanavond toch nog eens in de herhaling moeten …

Een zwaan en 2 lepelaars

De strakblauwe lucht lokte me gisteren al snel naar buiten. Na de koffie ben ik in de auto gestapt om een ritje naar de Jan Durkspolder te maken. Daar draaide de windmotor aan de Geau heel bedaard zijn rondjes. Aan de oostkant van de vogelkijkhut stond een groep van pakweg 20 ganzen halverwege de plas in het water …

Na enige tijd vloog er een knobbelzwaan langs de oostelijke oever van de plas voorbij. Hij gaf me de kans om eindelijk de onlangs ingestelde ‘vogelknop’ op mijn camera eens te proberen …

Toen ik even later die ganzen nog eens goed bekeek en verder inzoomde, zag ik dat er aan de rechterkant van de groep twee lepelaars tussen de ganzen stonden. Leuk om de eerste twee lepelaars van de kleine kolonie, die meestal aan de westkant van de plas huist, al op 1 februari te kunnen begroeten …

Terugkomend uit de hut heb ik nog even overwogen om op onderzoek te gaan naar het waarom van de rijplaten die kennelijk onlangs over het zandpad zijn gelegd. Mijn onderdanen verkeerden in goeie conditie, maar na een meter of tien hield ik het toch maar voor gezien. De natte rijplaten waren akelig glad, en dat maakte het lopen niet fijner. Het bordje ‘(Brom)fietsers Afstappen’ zal er ook wel niet voor niets geplaatst zijn. Later nog maar eens kijken …