Vanaf de ‘RUSTPLAATS’ had ik eigenlijk over het lange pad tussen de ‘Inca-tempels’ door willen lopen, maar Anna had voor een andere koers gekozen. Nu volgden we het gluiperig oplopende pad aan de rechterkant. Tja, dat komt ervan wanneer je als ‘gids’ te lang blijft zitten rusten …
Ik voegde me bij de vrouwen op de plek waar ze beurtelings neerknielden bij een geknakte, omgewaaide boom. Enkele meters verderop had een leger zwammetjes boven de gapende afgrond een fijne en voorlopig veilige voedingsbodem gevonden op het afstervende hout …
Nadat ik er zelf een foto van een andere zwam had gemaakt, vervolgde ik mijn weg naar het hoogste en achterste deel van de Ecokathedraal …
Toen ik even later eens achterom keek, zag ik dat Jetske en Anna onderweg opnieuw tot stilstand waren gekomen. Zo te zien hadden ze weer een interessant object gevonden om hun camera’s op los te laten …
Aangekomen op het hoogste punt helemaal achterin de Ecokathedraal, besloot ik het mezelf maar even gemakkelijk te maken in afwachting van de komst van Jetske en Anna. Lekker achterover leunend tegen een deel van het bouwwerk waarop ik stond, voelde ik de weldadige rust van de gestaag herkauwende dikbillen in het weiland onder me oprijzen …
– wordt vervolgd –
Afanja's Weblog 