Het was een mooie, maar frisse dag voor een fotokuiertje bij de Leijen. Bij gebrek aan kracht van mijn onderdanen, heb ik me maar niet te ver op het glibberige paadje naar de vogelkijkhut gewaagd. Een korte rondvaart kon ook geen uitkomst bieden, de boot had net wat teveel water gemaakt. Maar het was goed. Ik had een frisse neus gehaald en er was genoeg om even van te genieten. Eigenlijk had ik voldoende aan het glanzende riet met hier en daar een mooie volle pluizige pluim …
Het was nog wat nevelig, toen ik op een ochtend langs het rietland naar de vogelkijkhut ‘de Blaustirns’ bij de Leijen liep. Bijna bij de hut aangekomen, probeerde de zon even door het grijze dek heen te breken. Echt helder werd het niet, mooi was het er wel …
Het was mooi rustig weer, toen ik woensdagochtend in de auto stapte om nog eens een kijkje te nemen bij de Leijen. Een half uurtje later zat ik in de vogelkijkhut. Omdat de zon het liet afweten en er een kille bries door de luikjes naar binnen waaide, zat het er een stuk minder lekker dan maandagmiddag. Al snel hoorde ik veelbelovend de roep van de ijsvogel. Helaas liet hij zich ook deze keer weer niet zien …
Verder bleef het rustig op en rond het water. Ik begon er net aan te denken om maar ergens anders te gaan kijken, toen ik ineens vlak naast de hut een luide kreet hoorde. Ik zat op dat moment aan de andere kant van de hut. Eenmaal bij het juiste luikje, zag ik nog net even een bruine kiekendief vlak boven het water hangen …
Amper twee tellen later zag ik hem zonder vangst boven de Leijen uit beeld verdwijnen. En zo werd het dankzij dit korte treffen toch weer een geslaagd tripje …
Het was rustig op en rond de Leijen maandagmiddag. Er zaten weinig vogels rond de kijkhut, maar er lag mooi licht over de Leijen. Rond 14:30 uur werd de rust echter verstoord door een laag vliegend militair toestel dat vanaf de andere kant van het meertje dichterbij kwam.
Al snel werd hij gevolgd door nog drie toestellen met laag ronkende motoren. Grote groepen vogels vlogen aan de andere kant van de Leijen geschrokken op. Vlak voor ons maakten de vliegtuigen een ruime u-bocht naar links om terug te keren naar waar ze vandaan kwamen. Dat was echter te vroeg gejuicht, korte tijd later kwamen ze nog een keer terug om daarna echt te verdwijnen …
’s Avonds ontdekte ik, dat het ging om vliegtuigen, die deelnemen aan de oefening ‘Falcon Leap’. De Koninklijke Luchtmacht traint bij deze oefening samen met internationale partners uit o.a. Duitsland, Polen, het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten op het droppen van vracht en parachutisten. De training is bedoeld om internationale samenwerking en gereedheid te versterken …
Militaire toestellen zoals de Nederlandse C-130H, de Amerikaanse en de Britse A-400M nemen deel aan de oefening. De vliegtuigen zijn vanwege hun lagere vlieghoogte extra zichtbaar en hoorbaar in de regio. En dat hebben zowel de vogels als wij geweten. Een paar keer zagen we een verontruste groep vogels in de verte opvliegen. En ze zijn op de meeste foto’s nauwelijks of niet zichtbaar, maar wat te denken van de uitlaatgassen die die zware machines uitstoten. Maar toch …
De tijden zijn wel veranderd, hè. Ik heb lang in vrede en pacifisme geloofd, maar ik betrap me er nu op, dat ik tegenwoordig vrede heb met dit soort af en toe even hinderlijke oefeningen. We hebben gisteren kunnen zien dat Rusland de randjes opzoekt met de 19 drones die het NAVO-luchtruim in vlogen. De tijd van ‘Liever een Rus in de keuken dan kruisraket in de tuin’ is voorlopig wel voorbij. Hawar, tiden hawwe tiden …
Tegen 14:45 uur was het laatste toestel uit zicht verdwenen. De rust daalde al snel weer neer over de Leijen. En dat was toch wel zo fijn …
Gistermiddag hebben fotomaatje Jetske en ik voor het eerst sinds de vakantie weer een paar fotokuiertjes gemaakt. De eerste bestemming was de vogelkijkhut bij de Leijen. Bij aankomst stonden er drie fietsen tegen het hek. Het was druk in de hut, maar we kregen al snel een zitplekje aangeboden bij een kijkluikje van mensen die op het punt stonden te vertrekken …
Hoewel we de ijsvogel en de bruine kiekendief weer hadden gemist, viel er genoeg te zien. Het belangrijkste nieuws was, dat er momenteel daadwerkelijk wordt gewerkt aan het herstel van het boomeilandje ‘de Kninepôle’. Verder probeerde een meeuw vóór de hut dobberend de show te stelen, maar hij had de pech dat hij werd overtroefd door de Koninklijke Luchtmacht, die op dat moment een showtje voor ons kwam opvoeren met een aantal C-130H-toestellen …
Daarna besloot ik de stoute schoenen aan te trekken en voor te stellen om toch ook nog maar even een kijkje te nemen in de Jan Durkspolder. Ook daar kwamen we niet voor niks, maar dat is voor later. Op dit moment geniet ik vooral na met eindelijk weer een soort van ‘gezonde spierpijn’ in mijn bovenbenen.
De afgelopen jaren had ik al diverse keren van lokale vogelaars gehoord, dat er regelmatig een ijsvogel in de buurt van de vogelkijkhut bij de Leijen zit. Hoe vaak ik de afgelopen 20 jaar ook in de vogelkijkhut naar hem heb zitten uitkijken, ik kreeg de ijsvogel niet te zien. Maar ja, een paar van die echte vogelaars zitten er vaak van ’s ochtend vroeg tot in de middag, en dat lukt mij niet …
Op de dag waarop de waterhoentjes een hardloopwedstrijd over de bladeren van gele plomp en waterlelies hielden, streek er plotseling ook een ijsvogel op een paal voor de hut neer. Eindelijk, hij zit er dus echt wel! Het was alleen wat jammer dat ik hem alleen in tegenlicht te zien kreeg. Maar goed, een kniesoor die daar op let. Hij zit er en ik heb hem gezien …
Om het mooie weer nog maar even mee te pakken, ben ik gisteren even naar de Leijen gereden. Onderweg naar de vogelkijkhut maakte ik een praatje met een jonge vrouw, die er net vandaan kwam. Ze liet wat foto’s zien van o.a. een voorbij vliegende roerdomp, een kiekendief en twee zeearenden die een tijdlang op het eilandje hadden gezeten. Bij het afscheid zei ik met een knipoog, dat ik toch wel hoopte dat ze nog wat voor mij had overgelaten …
Even later zat ik in de hut. En het moet gezegd, ik zat er goed, maar na enige tijd werd het toch wel saai. Er gebeurde vrijwel niets. Gelukkig had ik drie weken geleden meer geluk, toen liepen er vlak voor de hut drie waterhoentjes over de bladeren van de waterlelie en de gele plomp. Kijk eens naar die enorme poten. Ik vond het heel vermakelijk …
Gisteren bleef het stil rond de vogelkijkhut. Er vlogen eens een paar eenden voorbij en er dook een grote stern buiten het bereik van mijn camera in het water. Dat was het wel zo ongeveer. Ik moest me tevreden stellen met een foto van een paar aalscholvers, die de plek hadden ingenomen van de zeearenden in de laatste boom van het eilandje …
Afanja's Weblog 