Vandaag nog eens een foto van de houtpantserjuffer die begin augustus op een dag rond lunchtijd met een prooi op de ijzerhard (Verbena bonariensis) neerstreek en daar even lekker ging zitten smikkelen.
Door met de rechter muisknop op de foto te klikken, en dan te kiezen voor ‘Afbeelding openen in nieuw tabblad’, kun je de foto vergroten. Als je daar vervolgens met de linker muisknop op de foto klikt, zie je hem in formaat 1920×1200 …
De keren dat ik in augustus op pad ben geweest om ergens een fotokuiertje te maken, zijn tot dusverre op één hand te tellen. Dat heeft natuurlijk vooral met de warmte te maken. En aangezien die warmte ondanks dit verkwikkende dipje nog niet voorbij is, zitten die fotokuiertjes er eerst ook nog niet in. Maar gelukkig heb ik in tijden van nood altijd ons tuintje nog om op terug te vallen …
Begin augustus zag ik een waterjuffer neerstrijken op de ijzerhard. Al snel stond ik er met de camera bij. Aan de wijd gespreide vleugels was in één oogopslag te zien dat het een pantserjuffer was, een houtpantserjuffer om precies te zijn. Het was een mooi exemplaar met zijn typische metallic-groene kleur …
Door de macrolens was mooi te zien dat hij aan de maaltijd zat. Wat er op het menu stond, kon ik niet direct onderscheiden. Maar ’t leek goed te smaken, want hij liet zich geenszins door mij en mijn dreigende camera storen …
Op de warmste uren van de dag zit ik het liefst in mijn relatief koele computerhoekje. Regelmatig draai ik mijn bureaustoel even naar rechts om een blik in de tuin te werpen. Meestal levert dat niet veel bijzonders op en kan ik me al snel weer op het beeldscherm richten. Sinds de ijzerhard (Verbena) op het terras weer in bloei staat, strijkt daar gelukkig weer vaak fotogeniek leven op neer …
Toen ik zaterdag vanuit mijn hoekje deze heidelibel op de ijzerhard zag zitten, ben ik even met de camera naar buiten gelopen. Eenmaal ter plekke wilde hij in eerste instantie niet meewerken aan een fotosessie. Hij vloog kortstondig op, maar zoals vaak het geval is, streek hij al snel weer op hetzelfde plekje neer. Een kort moment werd me een vrije blik op de ogen gegund. Daarna ging de sluier weer neer, maar wat was het een mooi afgewerkte en delicaat lijkende sluier …
Zaterdagmiddag streek er een zweefvlieg neer op een van de stenen aan de rond van de vijver. Volgens Obsidentity zou het een gewone pendelzweefvlieg zijn. Ik geloof dat graag …
De pendelzweefvlieg wordt nogal eens verward met de wesp. Toegegeven, ze lijken in de verte wel wat op elkaar, maar voor de pendelzweefvlieg hoef je niet bang te zijn. Hij doet zogezegd geen vlieg kwaad …
Op weg naar de auto zag ik langs het pad een mooie brede orchis staan waar ik net even met de camera onder kon kruipen. Zo kreeg ik een mooi inkijkje in de mooie bloemkelkjes …
Een deel van de orchissen die tot 2017 verderop in de berm langs de verwijderde Nije Heawei bloeiden, lijkt intussen de wijk te hebben genomen naar de walkanten aan weerszijden van de greppel naast het pad richting parkeerplaats. Toen ik daar even een kijkje nam, kon ik in de loop ook nog even een waterjuffer portretteren …
Vanaf de parkeerplaats ben ik met de auto een paar honderd meter in zuidelijke richting gereden over de parallelweg van de Opperhaudmare. Daar groeien en bloeien sinds een paar jaar de meeste orchideeën in het gebied. Een groot veld dat grenst aan de weg staat er van voor tot achter en van links tot rechts vol mee. En ze zijn gewoon vanaf de weg te fotograferen, zoals op de onderstaande foto’s is te zien …
De lezers van het eerste uur zullen zich misschien nog herinneren. dat ik door het jaar heen tot ca. 2015 vaak meerdere keren per week een fotokuier maakte in het Weinterper Skar. Tegenwoordig beperkt zich dat hoofdzakelijk tot de maanden mei en juni, omdat het gebied de rest van het jaar vaak een doodse indruk maakt …
Pas wanneer de natuur weer mooi groen is en er weer van alles tot leven en tot bloei komt, is It Skar tegenwoordig nog de moeite van een kuier waard. Het veenpluis (moark in het Fries) legt momenteel op verschillende plaatsen een sierlijke witte sluier over het blauwgraslandje tegenover mijn bankje …
Naast het bankje hielden zich tot mijn verrassing diverse insecten op. Een juffertje (waarschijnlijk een azuurjuffer of een variabele waterjuffer) ging gewillig op een plant zitten, nadat ik de macro-voorzetlens op mijn camera had geklikt …
Niet veel verderop zaten een paar bloedcicades, één van de twee zat een paar maal verwoed met zijn vleugels te wapperen. Geen idee wat de bedoeling daarvan was, voor verkoeling was het vast niet bedoeld, want zo warm was het niet. Maar het bracht wel wat leven in de foto’s …
Kijkend naar die prachtig blauwe lucht zouden deze foto’s vandaag gemaakt kunnen zijn …
Toch lag deze heidelibel al een maand geduldig in mijn nog steeds goed gevulde archief te wachten op het moment waarop ik hier ruimte had om ze te publiceren. Soms denk ik wel eens dat ik teveel foto’s maak en publiceer. Maar ach, een mens moet toch wat … 😉
Afanja's Weblog 