Een week of vier geleden zat ik tijdens een korte fotokuier even op een bankje. Toen ik me even voorover boog, zag ik tussen mijn voeten een klein roestbruin herfstblaadje op het schelpenpaadje liggen …
Ongeveer anderhalve meter verderop lag nog zo’n herfstblaadje. In tegenstelling tot het eerste blaadje, lag dit exemplaar ondersteboven op de grond met het bladsteeltje omhoog wijzend …
Tot zover deze observatie. Fijne zondag verder!
Ik heb het de laatste tijd regelmatig gehad over ‘postzegeltjes natuur’. Dit is wel één van de beste voorbeelden daarvan. De Kapellepôle is eigendom van It Frsyke Gea, en het gebied is echt nauwelijks groter dan een flinke postzegel (OpenStreetMap). Het is in feite niet meer dan een stukje heide met rondom wat bomen. Veel groter dan 250 x 250 meter is het niet. Hieronder zie je wat foto’s van de randen van het gebied …
De Kapellepôle is een klein, maar fijn stukje natuur. Vooral voor macroliefhebbers is het een mooi gebied om in voorjaar of zomer eens rond te kijken. Er slingeren een paar uitgesleten paadjes over en langs de heide. En een groot pluspunt: ergens halverwege het paadje staat een bankje. Maar een echt wandelgebied zou ik het met dit postzegelformaat niet willen noemen …
Het kleine gebied heeft wel een bijzondere historie. Op deze plek stond tot de 18de eeuw op een hoge zandkop de Bonifatiuskapel. Reizigers op weg naar Dokkum konden de kapel bezoeken. De kapel is al lang verdwenen, maar het gebied dankt er nog altijd zijn naam aan. Tegenwoordig kun je hier volop genieten van de stilte, het uitzicht over de heide, een vennetje met rondom bloeiend veenpluis …
Vanmorgen ben ik op de iLark via Olterterp naar Heidehuizen gereden. Daar heb ik op één van mijn favoriete bankjes een tijdlang lekker in de zon bij gezeten een vennetje …
Een vuurjuffer en een lantaarntje waren zo vriendelijk om even voor me te poseren. Met nog twee knipperende streepjes op het dashboard, was het ritje weer precies lang genoeg. Ik kan me geen fratsen meer veroorloven, want de accu heeft intussen zoveel aan kracht ingeboet, dat ik nog maximaal 25 km ver kan rijden …
Terwijl ik even zat uit te waaien op een bankje, kwam een bruinrode heidelibel gezellig bij me zitten …
Eenmaal voorbij de imposante eik, zagen we rechts van het pad een mooi groot ven liggen …
Van tussen de bomen maakte ik een paar foto’s van de weerspiegelingen … wat een heerlijke rust …
We liepen verder en zagen daarbij ook weer water glinsteren aan de andere kant van het pad …
We passeerden een bruggetje waar aan de andere kant een klein bankje op het pad staat …
Het oude, verweerd bankje was een mooie plekje om even te genieten van het uitzicht. Daarna zijn we omgekeerd om de terugweg te aanvaarden, want de accu van Whilly stond intussen op 60% …
– wordt vervolgd
Een bankje aan de waterkant …
Twee bankjes aan de waterkant …
Zachtjes wordt de stilte verbroken door een passerend fluisterbootje met vier opvarenden …
Dan keert de rust terug en krijgen we door de tijdelijk optrekkende mist zicht op de Bovenwijde in de verte …
Terwijl mijn fotomaatje Jetske zich nog goed vermaakte met de schelpen en wat dies meer zij, begon ik de dijk weer te beklimmen. Vanaf de zeekant is de klim minder steil, maar wel langer dan vanaf de landzijde. Halverwege de dijk heb ik nog even een foto gemaakt in de lengterichting van de oude palenrij …
Eenmaal boven gekomen, ben ik naar het (dubbelzijdige) bankje gelopen. Daar heb ik enige tijd lekker gezeten om mijn benen even wat rust te geven. Dit is trouwens een bijzonder bankje …
Hier heb ik op 31 mei 2003 één van mijn meest bijzondere fotoseries gemaakt. Die ochtend kwam de zon om 5:15 uur op tijdens een gedeeltelijke zonsverduistering. De eerste minuten leek het alsof de maan opkwam, maar al snel kreeg de zon zoveel kracht, dat er niet meer met onbeschermde ogen naar te kijken was. Wat je hieronder ziet is dus niet de maansikkel, maar de gedeeltelijk verduisterde zon …
Terug van 31 mei 2003 terug naar 29 november 2024. Vanaf het bankje op de dijk was het uitzicht over het Wad nog mooier en weidser dan beneden. Hier boven vandaan kon ik niet alleen de witte, maar ook de rode vuurtoren op Schiermonnikoog zien. Ook de Engelsmanplaat is op de laatste foto van de kleine serie hieronder te zien …
Wat er helaas ook te zien is, is een gaswinningsplatform. Afgelopen week heeft minister Hermans het besluit om definitief te stoppen met de gaswinning in de Waddenzee wéér uitgesteld. Ik vrees dat de NAM de regering zal uiteindelijk chanteren door iedere vorm van herstelbetaling van schade als gevolg van gaswinning te stoppen, tenzij het gas onder de Waddenzee ‘veilig’ mag worden gewonnen …
– wordt vervolgd
Afanja's Weblog 