Zicht op de Weerribben

Gisteren liet ik hier het rechtlijnige boerenland aan de oostkant van de Wetering zien. Vandaag laat ik iets van de westkant zien. Daar liggen De Weerribben. Meer dan een paar shots vanuit de verte kan ik hier niet tonen, want drones zijn niet toegestaan boven Natura 2000 gebieden. Verder dan de groenstrook hieronder mag ik niet naar links oftewel naar het westen vliegen met de DJI Flip …

Rechtlijnigheid kom je in De Weerribben een stuk minder tegen dan in het moderne boerenland. Rietvelden, plassen en broekbossen bepalen er het beeld zover het oog reikt. Waar de boeren het water liefst zo snel mogelijk kwijt raken, proberen ze dat in De Weerribben liever zo lang mogelijk vast te houden …

Langs herstelde petgaten

Van Nederland reden we door naar de Wetering, waar ik eerder op de middag een korte rondvlucht had gemaakt met mijn drone. Jetske stelde voor om daar nog even een kijkje te nemen bij de oude petgaten, die daar in het kader van natuurherstel opnieuw zijn open gegraven …

Begin maart ronkten hier nog graafmachines en denderden er vrachtwagens door het ruwe terrein. Intussen is de rust in een deel van het gebied teruggekeerd. De bomen die de kaalslag hebben overleefd, worden we nu mooi weerspiegeld in het stille weerribbenwater …

Tussenstop in Nederland

Na het bijzondere treffen op de kleine begraafplaats van Baarlo werd het langzamerhand tijd om in rustig tempo terug te keren naar de basis. Via het dorpje Nederland reden we terug in de richting van Jetskes’ huis. Onderweg stopten we nog even bij het bruggetje van Nederland, waar de Veldhuisweg overgaat in de Rietweg (kaart OpenStreetMap)

Tegenwoordig telt het dorp Nederland nog ongeveer 20 inwoners, maar in de 19de eeuw was het dorp veel groter. Het bestond uit Noord-Belt, Nederland en Zuid-Belt. De bewoners leefden voornamelijk van het veen. Er werd turf gestoken en riet gesneden. En er was, zoals we hoorden, een school. Maar die tijd is voorbij. Tegenwoordig staat de tijd er stil. Alleen wanneer het riet wordt gesneden, wordt de weg weer druk bereden …

Waar De Dood rondwaart

In al die jaren dat we regelmatig samen op pad zijn, is het talloze keren voorgekomen dat we een familielid van mijn fotomaatje tot in de zoveelste graad tegenkwamen. De bewoners in de omgeving van de Weerribben en de Wieden zijn een honkvast volkje. Dat bleek ook toen we spontaan een rondleiding over de begraafplaats kregen van de beheerder, die er blad stond op te ruimen. Ook daar trof Jetske bekenden aan …

“Daar ligt die en die …, en dat graf daar is van hem en haar …” De man had bij ieder graf wel een verhaal en verschillende keren kwamen we langs bekenden en verre familieleden van mijn fotomaatje. Terwijl ik tussendoor wat plaatjes schoot van grafornamenten, hoorde ik onze gids zeggen: “En hier ligt een van onze meest vermaarde oud-inwoners, meester De Dood. Meester De Dood was de laatste onderwijzer van de school in het naburige Nederland. Na zijn dood in 1892 werd het schooltje verplaatst naar een buurdorp. “Maar,” zo zei de beheerder met een knipoog: “Er wordt gefluisterd dat De Dood hier op mistige avonden nog wel eens rondwaart …,”

Bijna aan het eind van de rondleiding kwamen we bij het graf van een in de Tweede Wereldoorlog overleden meisje. Er was een foutje in de naam geslopen, vertelde onze gids. Om secuur aan te wijzen waar de fout zat, ging hij voor ons op de knieën …

Een paar maal heb ik een korte video-opname gemaakt om jullie ook even deelgenoot te maken van een paar verhalen en de sfeer op de kleine dodenakker van Baarlo …

De klokkenstoel van Baarlo

De dag was nog niet om na de rondvlucht langs en boven de Wetering, daarom reden we nog een rondje door de omgeving. Toen we even later langs het dorpje Baarlo (kaart OpenStreetMap) kwamen, zag ik daar een klokkenstoel staan. Een stop was snel gemaakt.

De klokkenstoel staat op een ruim 600 jaar oude begraafplaats bij Baarlo, aan de voet van de oude zeedijk langs de voormalige Zuiderzee. De oorspronkelijke kapel bij de begraafplaats is in 1825 verloren gegaan bij een zware stormvloed. Sindsdien bleef de begraafplaats als markant, geïsoleerd element zonder luidklok in het landschap over …

In 2012 zag Jan Kuipers uit Steenwijk, die een adviesbureau voor luidklokken heeft, een klokkenstoel met luidklok op Marktplaats staan. Kuipers vond het zonde dat dit ding verloren zou gaan. De stoel stond te verpieteren op een bouwplaats. Met hulp van een bevriende aannemer kon de klokkenstoel gekocht worden.

De protestantse gemeente Blokzijl, eigenaar van de begraafplaats, had belangstelling voor de klokkenstoel. Ook de gemeente Steenwijkerland werkte mee aan plaatsing. In april 2017 klonk er voor het eerst in waarschijnlijk honderden jaren weer klokgelui in Baarlo …

Jetske was al meteen na het uitstappen aan de praat geraakt met de man, die bladeren stond te vegen bij de ingang van de begraafplaats. Hij stelde zich voor als gids, hovenier, doodgraver, straatveger, beheerder en klokluider van de begraafplaats. De beste man liep hier duidelijk al jaren rond, hij wist bij ieder graf wel een verhaal vertellen …

Vliegruimte gezocht

Voordat ik mijn drone begin oktober aanschafte, heb ik me ervan vergewist of er in mijn omgeving wel genoeg geschikte ruimte is om ermee te vliegen. Een goede bron daarvoor is de website (en app) Godrone.nl. Over Fryslân loopt van noordoost naar zuidwest een virtuele baan die veel ruimte en vrijheid biedt (kaartje linksonder). Alleen enige Natura 2000 gebieden moeten vermeden worden. Rond Drachten moet ik vooral rekening houden met het vliegverbod rond het lokale vliegveld en een deel van het industriegebied (kaartje rechtsonder)

Rond Jetskes’ woonplaats ligt dat een stuk ingewikkelder. Toen we vrijdagochtend een plan probeerden te maken voor de dag, deed ze een aantal suggesties met daarbij de vraag of ik er zou kunnen vliegen met de drone. Het meest voor de hand liggende lijstje viel meteen af. Jetske zit er aan alle kanten ingeklemd tussen verschillende Natura 2000 gebieden en diverse militaire oefenterreinen. Alleen naar het noorden is er vrij baan om naar het Friese luchtruim te gaan (kaartje linksonder) … 😅

Uiteindelijk vond ik op de kaart toch een geschikt plekje om een vlucht te kunnen maken. Jetskes’ ouderlijk huis aan de Wetering staat aan de oostelijke rand van De Weerribben. Haar ouders waren hier vroeger brugwachter van de brug over de Wetering (kaart OpenStreetMap) Vanaf een parkeerplekje bij de brug liet ik Flip opstijgen voor een korte vlucht (zie rode pijlen op het kaartje rechtsboven).

Jetske maakte intussen een nostalgische wandeling over en rond haar geboortegrond. Op haar weblog haalt ze wat herinneringen over die tijd op. Hieronder het filmpje dat ik er heb gemaakt, waarvan Jetske gisteren de primeur al had …

IJs aan de Hogeweg

We lieten de woudreuzen aan De Baars achter ons en daalden in westelijke richting af van 12.50 m naar -0,50 m aan de oostkant van De Weerribben. Daar stopten we voor een korte fotosessie aan de Hogeweg (kaart OpenStreetMap)

Aan de Hogeweg staan o.a. de spinnenkopmolen de Wigter en een mooie maalvaardige tjasker. Vandaag richtten we onze camera ’s echter op een paar van de pittoreske vervenershuisjes aan de weg. Op de sloot langs de oostkant van de weg lag nog een eerste dun laagje ijs. Daarachter stond een van de kleine vervenershuisjes. Mijn moeder is voor en tijdens de Tweede Wereldoorlog in een vergelijkbaar huisje opgegroeid met haar ouders en 7 broers en zusters aan een andere Hoge Dijk. Ik vind dat nog steeds onvoorstelbaar …

Aan de overkant van de weg staat achter een wat bredere gracht een vervenershuisje met daarachter een schuur of stal. Ik denk, dat we dit een keuterboerderijtje mogen noemen …