’n Prachtig postzegeltje natuur

Ik heb het de laatste tijd regelmatig gehad over ‘postzegeltjes natuur’. Dit is wel één van de beste voorbeelden daarvan. De Kapellepôle is eigendom van It Frsyke Gea, en het gebied is echt nauwelijks groter dan een flinke postzegel (OpenStreetMap). Het is in feite niet meer dan een stukje heide met rondom wat bomen. Veel groter dan 250 x 250 meter is het niet. Hieronder zie je wat foto’s van de randen van het gebied …

De Kapellepôle is een klein, maar fijn stukje natuur. Vooral voor macroliefhebbers is het een mooi gebied om in voorjaar of zomer eens rond te kijken. Er slingeren een paar uitgesleten paadjes over en langs de heide. En een groot pluspunt: ergens halverwege het paadje staat een bankje. Maar een echt wandelgebied zou ik het met dit postzegelformaat niet willen noemen …

Het kleine gebied heeft wel een bijzondere historie. Op deze plek stond tot de 18de eeuw op een hoge zandkop de Bonifatiuskapel. Reizigers op weg naar Dokkum konden de kapel bezoeken. De kapel is al lang verdwenen, maar het gebied dankt er nog altijd zijn naam aan. Tegenwoordig kun je hier volop genieten van de stilte, het uitzicht over de heide, een vennetje met rondom bloeiend veenpluis …

Herfst in de Kapellepôle

Van het uitgestrekte open weidelandschap rond de Alde Ie neem ik jullie vandaag mee naar de beschutting van klein Fries natuurgebied ten zuidoosten van Drachten: de Kapellepôle. Hier heb ik in het verleden vooral mooie foto’s kunnen maken van diverse libellensoorten en andere insecten …

Vanuit het hart van het gebied heb ik de drone langzaam laten opstijgen om vervolgens een korte rondvlucht te maken, zodat jullie een idee krijgen van de uitgestrektheid van dit gebied. Woeste grond omringd door bomen zo ver het oog reikt …

Kris kras over de heide

De Merskenheide (OpenStreetMap) is een klein natuurgebied met heide en bos dat wordt beheerd door Staatsbosbeheer. De ontstaansgeschiedenis van de Merskenheide begon in de middeleeuwen, toen het hoogveen werd ontgonnen voor de landbouw. Maar door de ontginning kwamen de onderliggende dekzandruggen steeds meer tevoorschijn. Deze onvruchtbare dekzandruggen waren niet geschikt voor landbouw en veranderden al snel in heidegrond. Daar hebben we nu nog steeds een aantal mooie kleine natuurgebieden zoals de Merskenheide – ingeklemd tussen weilanden en akkers – aan overgehouden …

De Merskenheide van boven

Onlangs liet ik hier al wat luchtfoto’s zien van kleine stukjes natuur ten westen van Drachten. Nu ben ik toe aan een postzegeltje woeste grond, dat 8 km ten zuidoosten van ons huis ligt: de Merskenheide (OpenStreetMap). In het verleden heb ik daar vaak een rondwandeling van ca. 2,5 km gemaakt. Afgelopen zomer ben ik er voor het laatst geweest, toen ben ik de heide op geweest met mijn iLark. Vorige week vond ik, dat het tijd werd om er eens wat luchtopnamen van te maken. Vandaag een paar foto’s, morgen een korte video …

20 jaar bloggen

Vandaag is het 20 jaar geleden dat ik In de aanloop naar de geboorte van onze oudste kleinzoon ben begonnen met bloggen. Het was ook precies een jaar, nadat ik de diagnose MS had gekregen. Op zoek naar een manier om daar fysiek en mentaal zo goed en gezond mogelijk mee door het leven te gaan, leek het me een goed plan om dagelijks een wandeling in de natuur te maken en daarvan in woord en beeld verslag te doen op mijn blog ‘Afanja’s kuierkiekjes’. Dat idee werd van harte ondersteund door mijn toenmalige neuroloog. Hieronder staat een aantal foto’s die ik in de laatste week van oktober 2005 heb gepubliceerd op mijn eerste weblog …

Meer dan 10 jaar lukte het ook echt om vrijwel dagelijks naar buiten te gaan en ergens een stuk te wandelen en onderweg wat te fotograferen. Wel werden de afstanden steeds wat korter, maar dat was op zich ook niet zo gek. De bijkomende kwaal Acnes heeft me vanaf 2016 geen goed gedaan. Heftige zenuwpijn maakte gedurende een aantal jaren enigszins normaal functioneren vrijwel onmogelijk. Vanaf die tijd is er ook paar maal voor langere tijd een gat op mijn weblog ontstaan …

Nog steeds probeer ik regelmatig even de natuur in te gaan om te fotograferen. Maar dat komt er niet elke dag meer van, daarvoor is de MS intussen te ver gevorderd. De ene dag is daarbij de andere niet, maar eerlijk is eerlijk, ver kom ik meestal niet meer bij de auto vandaan. Daarom werd het tijd om weer eens op zoek te gaan naar een nieuwe prikkel om weer een nieuw perspectief te krijgen. Daarover morgen meer …

Bij het Mandefjild

In het weekend leek er voorgoed een eind te zijn gekomen aan het rustige herfstweer. Donker weer en buien vielen ons ten deel. Vandaag schijnt de zon echter weer volop. Een prima dag om nog eens het bos in te gaan, maar na een gebroken nacht staan mijn benen dat niet toe. Maar ik heb vanmorgen al wel een paar keer van het mooie weer kunnen genieten in de tuin …

De komende dagen publiceer ik eerst maar eens wat foto’s of fotoseries, die tot nu toe zijn blijven liggen, omdat ik indertijd andere foto’s voorrang heb gegeven. Om te beginnen wat foto’s die ik op een zonnige herfstdag in oktober heb gemaakt in de omgeving van Bakkeveen …

Onderweg heb ik o.a. een paar foto’s gemaakt van een geschoren maisveld met op de achtergrond de langzaam verkleurende bosrand. Daarna heb ik iets verderop nog een tussenstop gemaakt om vanaf de weg een paar plaatjes te schieten van het mooie natuurgebied It Mandefjild, één van de pareltjes van It Fryske Gea

Bij de Duurswouderheide

Een plekje waar ik als het even kan elk najaar een korte fotokuier maak, is de zuidkant van de Duurswouderheide. Aan de andere kant van de heide is het met mooi weer vaak te druk, maar aan deze kant is het eigenlijk altijd lekker rustig …

Vanaf het wandelpaadje krijg je al snel zicht op het grote ven aan de zuidkant van de heide, de Waskmar. Er naar toe lopen gaat niet, want met uitzondering van een pad halverwege de heide is het heide- en vennengebied omgeven door prikkeldraad …

Jarenlang heb ik er een gewoonte van gemaakt om hier tamme kastanjes te zoeken. Het was vaak een pijnlijk klusje om de kastanjes uit hun ruwe bolster te halen. Maar dat leed was alweer vergeten, zodra ik de eerste gepofte kastanjes had geproefd. Ditmaal had ik helaas geen plastictas bij me, daarom heb ik nu eens alleen wat foto’s gemaakt van de kastanjes. Toch jammer dat ik er niet wat van mee kon nemen …

Omdat ik na mijn gymnastische oefeningen om de kastanjes te fotograferen weer redelijke makkelijk overeind kwam en de benen nog goed aanvoelden, besloot ik nog even door te lopen tot voorbij de rij boompjes links van het pad …

Mooi dat ik weer aan het berkje op de oever van de Waskmar toe kon komen. Daar heb ik nog even genoten van het uitzicht over het ven en de leegte van de overwoekerde heide daarachter. Daarna was het tijd om terug te gaan …