Behalve de grote zilverreiger kreeg ik woensdag ook de zwarte ree weer te zien. Daarbij had ik deze keer echt geluk. Ik kon welgeteld één niet al te scherpe foto van het bijzondere dier maken, daarna ging hij liggen …

Als ik ook maar iets later was geweest, dan had ik de ree helemaal niet gezien, want dit was het beeld van het stuk land, nadat het dier was gaan liggen. Niks te zien, zou je zeggen …

Omdat ik wist waar de ree ergens was gaan liggen, kon ik hem met behulp van de zoomlens terug vinden en ook nu was het geluk weer met me …

Vanwege de afstand zag het sierlijke dier kennelijk geen enkele bedreiging in me, zodat we elkaar rustig even konden bekijken. En zo stond ik dus even oog in oog met die prachtige zwarte ree …





















