Zodra ik bij Doktersheide uit de auto was gestapt, hoorde ik de kenmerkende roep van de buizerd door de lucht klinken … kieeeuw … kieeeuw …
Omhoog kijkend, zag ik dat er twee buizerds boven me rond cirkelden. Tegen de auto leunend, kreeg ik ze een paar maal dicht bij elkaar in beeld. Terwijl ze hun cirkels draaiden, verdwenen ze rondje na rondje meer uit beeld in noordwestelijke richting. Je zult begrijpen, dat mijn dag al geslaagd was vóórdat ik bij de vogelkijkhut was …
’t Is ook bijna elk jaar hetzelfde met die dagen voor de kerst … ze zijn niet alleen donker, maar nog nat ook …
Daar zit deze mooie jongen volgens mij ook niet op te wachten … die natte, druipende veren steeds … niks aan!
Ruim een uur nadat ik aan de zuidkant van de Jan Durkspolder de biddende torenvalk voor mijn camera had gehad, kreeg ik een stuk noordelijker aan de Bolderen zicht op een buizerd (mûzebiter in het Fries). Hij zat ver weg en het zicht was er niet beter op geworden, het was nog altijd grijs en somber. Omdat de buizerd vanuit een boomtop de rietlanden rondom scherp in gaten hield, kreeg ik alle kans om hem in beeld te vangen …
Vanwege de afstand besloot ik voor de verandering maar weer eens gebruik te maken van de digitale zoom. Als gevolg van het grijze weer en het gebruik van de digitale zoom verschenen de foto’s ’s avonds wat smoezelig op mijn beeldscherm, daarom heb ik ze maar omgezet naar grijswaarden …
Het was weer een bijzondere ontmoeting, want zo vaak geeft een buizerd me niet de kans om in alle rust meerdere foto’s van hem te maken. En dat maakt deze serie voor mij toch weer de moeite waard …
Woensdagochtend had ik in de buurt van De wilgen voor het eerst sinds lange tijd weer eens een ontmoeting met een mooie witte buizerd …
Een jaar of tien geleden zat er op dezelfde locatie ook vaak een grote witte buizerd. Die liet zich indertijd regelmatig zo mooi zien, dat ik hem liefkozend ‘de grote witte van De Wilgen’ ben gaan noemen …
De buizerd die woensdag enige tijd voor me poseerde, draaide na een tijdje zijn kop ten afscheid nog even voorbeeldig naar me toe, waardoor er nog net even een reflectie in het oog oplichtte. Of het een vaste bewoner van de streek is of wordt, weet ik niet, maar ik wil hem toch maar ‘de nieuwe witte van De Wilgen’ noemen …
In mijn kindertijd speelden we in het plantsoen of in het bos wel eens ‘boompje verwisselen’. Dat spel leek zich hier voor mijn ogen en mijn camera plotseling ook te voltrekken in de vogelwereld …
De blauwe reiger was aan de linkerkant van de boom nog maar nauwelijks los van de grond, toen ik rechts van de boom een gestalte zag naderen …
Geruisloos streek er een prachtige buizerd in de boom neer. Hij bleef precies lang genoeg zitten om mij deze drie foto’s te laten maken, daarna volgde hij het voorbeeld van de reiger en verdween uit zicht …
Mijn dag was meteen goed!
Op 17 december 2009 werden we hier wakker met een pak sneeuw van ruim 35 cm. De maximumtemperatuur kwam die dag in ons tuintje niet hoger dan -2,1 ºC. Dat was het begin van een lange, koude en vooral ook fotogenieke witte winter, waarin het laatste restje sneeuw pas na 69 dagen uit ons tuintje was verdwenen …
Hoe anders is het beeld vandaag. Het is de hele dag grijs en er valt vrijwel voortdurend motregen. Dit is echt het tegendeel van het fotogenieke weer van 5 jaar geleden. De maximumtemperatuur is in ons tuintje vanmiddag opgelopen tot 8,6 ºC, en de komende dagen lijkt het nog warmer te worden …
Omdat ik vandaag toch naar buiten moest om een paar zaken te regelen, heb ik vervolgens ook nog maar even een ritje over het platteland gemaakt. Een mens moet tenslotte toch wat …
Het overkomt me niet zo vaak, maar op deze druilerige dag heb ik echt niks interessants voor de camera gekregen. Daarom heb ik de foto’s van de grote zilverreiger en de buizerd, die ik twee weken geleden heb gemaakt op de Alle om Slachte bij Earnewâld, maar uit het archief getrokken. Aangezien het weerbeeld de komende dagen weinig beter lijkt te worden, heb ik besloten m.i.v. morgen maar over te schakelen op de eindejaarsmodus. Ik ben eerst wel even weer uitgekuierd, daarom zal ik hier de rest van het jaar wat (nog niet eerder gepubliceerde) foto’s uit het archief de revue laten passeren …
Zodra de bladeren van de bomen beginnen te wapperen, laten buizerds zich weer meer zien. Ze verlaten de bosschages en verkiezen op zoek naar voedsel graag paaltjes in weilanden en palen langs wegen als uitkijkpost. Gistermiddag trof ik in de buurt van Earnewâld weer een paar fraaie voorbeelden aan …
De eerste buizerd zat op een dampaal aan de linkerkant van de weg en liet zich in eerste instantie alleen bij tegenlicht fotograferen. Zodra ik hem passeerde om een paar foto’s te maken vanaf de zonnige kant, vloog hij op van zijn uitkijkpost om een stuk verder in het weiland weer neer te strijken. Daar kreeg ik alsnog de kans om hem even mooi in het zonnetje te zetten …
Toen ik ruim een uur later over dezelfde weg terug reed, zat er aan de andere kant van de weg verderop in de weilanden tussen de koeien, ganzen en een blauwe reiger een buizerd op een paaltje …
Gezien de locatie zou het best eens om dezelfde buizerd kunnen gaan, maar dat valt helaas niet te controleren. Ik ben in elk geval blij met deze foto’s, want ik blijf het prachtige dieren vinden …
Afanja's Weblog 