’t Stille vuurwerk van 2024

Kijkend naar alle ontwikkelingen in binnen- en buitenland vond ik 2024 een naar deprimerend jaar. En het weer maakte het er vaak ook niet beter op. Maar er waren ook lichtpuntjes. Wat zeg ik, er waren zeeën van licht in de lucht. De zonnecyclus bereikte dit jaar zijn maximum, en dat was goed te merken aan de vele keren dat er vanuit ons land poollicht zichtbaar was …

Dat begon al op vrijdag 10 mei. Nadat ik de hele dag met fotomaatje Jetske op pad was geweest langs het Wad, troffen we bij thuiskomst een alarmmelding aan van de poollichtjagers. Een dag vroeger dan verwacht, werd er die avond op grote schaal poollicht verwacht. Hoewel ik doodmoe was na het dagje aan het Wad, heb ik mezelf aan het eind van de avond toch maar even naar de auto gesleept om een ritje naar De Veenhoop te maken. Daar heb ik o.a. de eerste foto en de onderstaande serie gemaakt …

Zondag 23 juni zag ik vanuit huis aan het eind van de avond lichtende nachtwolken aan de noordelijke hemel verschijnen. Ik heb het die avond beperkt tot een aantal foto’s, die ik in onze straat heb gemaakt …

Drie dagen later, we schrijven dan 26 juni, was het in onze tuin met 29,1°C net niet tropisch warm. Overdag was het me te warm, maar ’s avonds was het lekker weer. Daarom heb ik die avond een ritje naar de Jan Durkspolder gemaakt. Ik hoopte er lichtende nachtwolken of poollicht achter het silhouet van de windmotor te kunnen fotograferen. Ik nestelde me lekker mijn klapstoeltje in de polder. Het was er mooi, maar poollicht of lichtende nachtwolken kreeg ik die avond niet te zien …

Op maandag 12 augustus was ’t met een maximumtemperatuur 28,9°C opnieuw warm. Omdat er die avond wel kans op poollicht was, heb ik het me nogmaals gemakkelijk gemaakt bij de windmotor in de Jan Durkspolder. Ook ditmaal heb ik er weer heerlijk gezeten, maar het duurde lang voordat er wat gebeurde. Toen er uiteindelijk een mooie paarse goed verscheen, ging bij mij het lichtje uit en was het tijd om op huis aan te gaan …

Op donderdag 10 oktober was er opnieuw kans op poollicht. Ditmaal besloot ik naar It Eilân te rijden om weer eens een andere setting te hebben. Het was een waardeloze avond met veel bewolking en het was kil. Nadat ik een tijdlang aan de waterkant had staan posten, verscheen er toch nog een gaatje in de bewolking en kreeg ik een laatste kans op wat poollichtfoto’s in 2024 …

Hiermee kon ik 2024 toch nog enigszins kleurig afsluiten. En wie weet, misschien krijgen we in de oudjaarsnacht tussen de wolken en het vuurwerk door ook nog wat poollicht te zien. Behalve harde wind wordt er namelijk komende nacht ook een flinke zonnestorm verwacht!

Tot slot

Dank aan alle lezers, likers en reageerders. Zonder jullie bijdragen zou het hier een saaie boel zijn. Mede namens Aafje wens ik jullie allen een rustige & veilige jaarwisseling en een gelukkig & gezond 2025.

Windmotor bij nacht

Ruim tien uren nadat ik ’s middags bij De Veenhoop was gestrand met de iLark, reed ik ’s avonds nogmaals naar de Jan Durkspolder, ditmaal met de auto. Het zou toch een keer moeten lukken om in het buitengebied lichtende nachtwolken te spotten. Driemaal is scheepsrecht tenslotte …

Net als de voorgaande avonden was het er ook nu weer goed toeven. De minimumtemperatuur lag die nacht hoger dan de maximumtemperatuur vandaag. Maar het grootste voordeel van dit plekje in de Jan Durkspolder is het prominent aanwezige silhouet van de windmotor. Ook wat betreft de variatie aan nachtelijke dierengeluiden is het bij de windmotor een stuk gezelliger …

De lichtende nachtwolken bleven ook die avond helaas weer ongezien. Maar ik heb er weer een tijdlang heerlijk gezeten en uiteindelijk wint de aanhouder. 🙂

Nacht aan de Bûtendiken

Dinsdag heb ik hier een paar foto’s gepubliceerd van de windmotor bij nacht in de Jan Durkspolder, die ik maandagavond heb gemaakt. Ik hoopte die avond lichtende nachtwolken achter dat mooie silhouet te zien verschijnen, maar die bleven uit. Omdat de omstandigheden voor lichtende nachtwolken nog steeds gunstig waren, ben ik dinsdagavond rond 22:30 uur in de auto gestapt om mijn geluk nog eens te beproeven. Ik bleef nu wat dichter bij huis. Ik reed naar het Noorder Gemaal tussen Smalle Ee en de Veenhoop. Daar nestelde ik me op mijn stoeltje bij It Krûme Gat

Ik heb ongeveer een uur lekker op mijn stoeltje aan de waterkant gezeten te midden van het gekwaak van kikkers en het gesnater van een groepje eenden verderop. De temperatuur lag er rond de 20°C en het was bijna windstil. Alleen al daarom was het heerlijk om er een tijdlang te zitten. Ik heb er nog best aardige foto’s gemaakt, maar de lichtende nachtwolken lieten zich ook die nacht weer niet zien …

Ruim 14 uur later kwam er, vanwege oververhitting van de accu van mijn iLark, precies op dit plekje een eind aan het tochtje, dat ik woensdag met Jetske maakte.

– wordt vervolgd

Zondagse lichtende nachtwolken

In de zomer van 2005 ben ik min of meer in de greep van lichtende nachtwolken gekomen. Voor wie dat fenomeen nog niet kent, heb ik in 2018 een blogje geschreven: ‘Over lichtende nachtwolken’.

Toen ik zondag aan het eind van de avond rond 23:30 uur nog even naar buiten keek, zag ik dat de noordelijke hemel opvallend lichtblauw was. Het kon niet missen, er waren eindelijk weer eens lichtende nachtwolken te zien. Dat had ik wat eerder moeten weten, dan had ik er rekening mee kunnen houden, zodat ik nog even naar het buitengebied had kunnen rijden …

Nu dat er niet in zat, heb ik de camera even voor ons huis op het statief gezet om snel wat foto’s te kunnen. Daar heb ik in helaas geen zicht op de horizon, maar ik doe het ermee. Veel meer dan dit viel er niet uit te halen, want het licht begon al snel te verflauwen …

– wordt vervolgd

Nacht in de Jan Durkspolder

Rond 22:30 uur ben ik gisteravond in de auto gestapt om tegen elven positie in te nemen in de Jan Durkspolder. Ik wilde proberen wat foto’s te maken van hopelijk verschijnende lichtende nachtwolken met op de voorgrond de windmotor …

De windmotor en ik waren tot tegen middernacht op de afspraak, de lichtende nachtwolken lieten het echt afweten. Dat was jammer, maar afgezien daarvan heb ik genoten van de nachtelijke polder. Er liep een ree te grazen in de berm, er huppelde een konijntje rond en rondom waren aan alle kanten geluiden te horen van ganzen en andere vogels …

Als mijn onderdanen het toestaan, zal ik vanavond toch nog eens in de herhaling moeten …

Matige lichtende nachtwolken

Ik had er de afgelopen weken al een paar maal tevergeefs naar uitgekeken, maar steeds gooide bewolking roet in het eten. Precies twee jaar en 1 dag na de laatste keer dat ik ze zag, kreeg ik woensdagavond rond middernacht opnieuw de kans om lichtende nachtwolken te fotograferen. Ze waren lang zo mooi niet als de prachtige display twee jaar geleden, maar dat is te wijten aan het feit, dat er nog ‘gewone’ wolkenflarden voorbij dreven …

Voor de beste foto’s moet je eigenlijk even een donkere plek buiten de stad hebben. Omdat autorijden op dat tijdstip niet meer echt raadzaam was, besloot ik weer even naar het trapveldje verderop in de straat te lopen. Daar heb ik vooral de hoogspanningsmast en een voetbaldoeltje gebruikt als contrasterende elementen …

Hoe het elders was, weet ik natuurlijk niet, maar hier vervaagden de lichtende nachtwolken al na een kwartiertje. Wil je ook kans maken om dat bijzondere verschijnsel eens te zien? Houd dan de komende drie weken ongeveer een uur na zonsondergang aan de noordelijke horizon in de gaten …

Ook afgelopen nacht waren er weer lichtende nachtwolken te zien. De lucht was een stuk helderder dan woensdag, daardoor waren de lichtende nachtwolken mooier en duidelijker te zien waren. Maar de show speelde zich helaas heel laag boven de horizon af, te laag voor mij om er tussen de bebouwing foto’s van te kunnen maken. Mijn fotomaatje Jetske heeft dat wel gedaan, haar foto’s kun je HIER zien.

In mijn logje van 22 juni 2019 kun je lezen wat die lichtende nachtwolken nu eigenlijk zijn en waar je op moet letten om ze te kunnen zien: ‘De kortste nacht, ’t mooiste licht’

Hoe en wat 2019 – 6

Juni begon letterlijk en figuurlijk met een paar klappers. Op 4 juni lukte het me tijdens een onweersbui, die ten zuiden van ons langs trok, eindelijk weer eens om de bliksem een paar maal in beeld te vangen. Toen ik de volgende dag met Jetske een rit door de Kop van Overijssel maakte, zagen we de andere kant van het stormachtige weer. Her en der lagen afgebroken takken en gevelde bomen.

De voorgaande avond waren er meerdere tornado’s over ons land getrokken, zo bleek uit analyse van de buien en de achtergebleven schadesporen. Het is duidelijk dat ook deze boom door een sterk windveld is verwrongen tot hij in het midden brak. Bij een normale storm wordt een boom eerder ontworteld dan dat hij halverwege wordt gebroken. Zo lagen veel bomen er bij …

Behalve stormschade kregen Jetske en ik tijdens datzelfde ritje in De Weerribben de kans om een purperreiger te fotograferen in zijn natuurlijke habitat. Wat een schitterende vogel is dat, zijn kleurenpracht is echt heel mooi, kijk maar eens naar de foto linksonder.

Alsof dat alles nog niet genoeg was kreeg ik in juni nog een tweede vogelprimeur. Vanuit de nieuwe vogelkijkhut ‘de Blaustirns’ bij de Leijen kreeg ik op 21 juni heel toepasselijk mijn eerste blaustirns (dat is Fries voor ‘zwarte stern’) voor de lens …

En dan heb ik het over het weerbeeld in juni nog niet eens gehad. Kort gezegd komt het erop neer dat het een veelal wisselend bewolkte maand was. In ons tuintje viel ca. 51 mm neerslag, tegen normaal over de periode 1971-2000 ca. 71 mm. Ondanks die bewolking was het wel een erg warme maand met acht zomerse en drie tropische dagen. Vooral in de laatste week was het met een gemiddelde maximumtemperatuur van ruim 27 graden erg warm . De gemiddelde temperatuur kwam in ons tuintje aan het eind van de maand uit op 18,1 ºC tegen normaal 14,4 ºC.

Op de avond van 21 juni kreeg ik als liefhebber van lichtende nachtwolken tegen middernacht nog een prachtig cadeau voorgeschoteld: de mooiste show van lichtende nachtwolken sinds jaren …

21 juni 2019 – de mooiste lichtende nachtwolken sinds jaren