Ik ben blij dat ik gisterochtend even een ritje naar de Ecokathedraal heb gemaakt. Vandaag zou het er met het regenachtige weer niet van gekomen zijn. In het voorste deel is de Porta-Celi (vrij vertaald ‘de Hemelpoort’) intussen aan alle kanten ingebouwd. De natuur heeft hier nog nauwelijks of geen vat op de bouwwerken …
Bij het koepelbouwwerk ligt wat snoei- en afvalhout afkomstig van één de bomen, die onlangs zijn gesneuveld. De boom zelf ligt een paar meter verderop nog over een paar lagere bouwwerken. Ook verderop is goed te zien dat sommige bomen en struiken hun beste tijd hebben gehad. Komen we in het achterste deel, dan lijkt de schade weer mee te vallen. Dat is misschien te verklaren uit het feit dat daar in de loop der jaren al meer bomen tegen de vlakte zijn gegaan …
Vanmorgen ben ik eindelijk weer eens in de Ecokathedraal geweest. Vorige week was ik daar ook al, maar toen stonden er twee auto’s geparkeerd op het plekje waar helemaal niet geparkeerd mag worden. Behalve door mij natuurlijk, want ik heb tenslotte niet voor niks een gehandicaptenparkeerkaart. Dat ging vorige week dus niet door, maar vanmorgen was het plekje vrij …
Het was onderweg flink mistig vanmorgen, in de Ecokathedraal was het nog wat nevelig. Daarom heb ik de foto’s maar omgezet naar zwartwit. Het eerst wat me opviel, is dat het gevaarlijk begint te worden in de Ecokathedraal. Op verschillende plaatsen is onlangs een boom ter ziele gegaan en er hangen ook een paar bomen tussen hun nog fier rechtop staande soortgenoten. De grootste bomen zijn hier ruim 50 jaar geleden allemaal geplant door Louis Le Roy, de grondlegger van de Ecokathedraal. Hun tijd is dus langzamerhand gekomen …
Verder zijn er hier en daar wat nieuwe, kleinere bouwwerken gestapeld. Er wordt dus nog altijd gewerkt in de Ecokathedraal, die onlangs is aangewezen als één van de jonge Rijksmonumenten. Ik ben vanmorgen tot halverwege gekomen, daar heb ik weer even zitten genieten van de rust op het bankje dat de oude baas daar zelf heeft gevormd …
Het zijn niet de kliffen van Dover of Normandië, maar ook Fryslân heeft zijn kliffen. Het Oudemirdumer Klif is het zuidelijkste van drie kliffen langs de Friese zuidwestkust. Hierna zullen we ook nog een kijkje nemen bij het Mirnser Klif en bij Reaklif. Maar eerst nestelen we ons even op één van de bankjes …
Het Oudemirdumer Klif ligt bovenop een keileembult, waardoor het ruim 6 meter hoog boven het IJsselmeer uittorent. De Zuiderzee sloeg de bult eeuwenlang af tot er een steile klifwand ontstond. Na de aanleg van de Afsluitdijk kwam de zere hier tot bedaren en stopte de afkalving van het klif. Daarna kreeg de natuur de kans zich verder te ontwikkelen. Natuurmonumenten kocht het Oudemirdumer Klif al in de jaren 30 van de vorige eeuw …
De natuur op en aan de voet van het klif is van unieke waarde en direct verbonden met de bijzondere geschiedenis van dit gebied. Zo groeien er meer dan 250 soorten planten met allemaal hun eigen verhaal. Er komen planten voor van ver in Duitsland, via rivieren meegenomen het IJsselmeer in en uiteindelijk aangespoeld op het klif. Door de invloed van het vroegere zoute water van de Zuiderzee vind je er zelfs nog planten die van zout water houden. Je mag er echter alleen op afstand van genieten, want de voet van het klif is niet toegankelijk …
Ik had er genoeg aan om vanaf één van de bankjes te genieten van het uitzicht. Hoe vaak ik hier ook al heb gezeten, het uitzicht is er elke keer weer uniek. Deze vrijdag heb ik vooral genoten van de prachtige schitteringen op het IJsselmeer …
Aan alles komt een eind, ook aan dit kortstondige genieten op het Oudemirdumer Klif. We volgden het Minneminnespaad terug naar de auto. De terugweg was voor mijn onderdanen alweer wat pittiger dan de heenweg, maar met onderweg twee korte tussenstops redden we het weer …
Nadat we een paar plaatjes hadden geschoten van het huisje van de laatste visser van het klif, begonnen we aan de wandeling over het ruim 300 m lange Minneminnespaad in de richting van het IJsselmeer. Gelukkig was het met een temperatuur net boven de 20°C helemaal mijn weer, zodat ik de wandeling wel aandurfde …
Het weiland links van het pad werd bevolkt door wat jongvee. Rechts waren in de verte de zachte glooiingen van Gaasterland te zien. Het paadje lag er trouwens keurig bij. De klinkers waren vervangen door asfalt, zodat ik er goed uit de voeten kon. Dat betekent bovendien, dat ik in de toekomst zo nodig ook met de rolstoel makkelijk op het Oudemirdumer Klif kan komen …
Zonder noemenswaardig oponthoud bereikten we enige tijd later het uitzichtpunt op het Klif. Eén van de bankjes op het hoogste punt van het klif was bezet. Daarom stelde ik voor om een etage lager te gaan zitten. En toen was ik toch wel blij dat ik even kon zitten. Het grote genieten van rust en ruimte kon beginnen …
Jetske stelde vorige week voor om weer eens een ritje langs de Friese kliffen langs het IJsselmeer te maken. Dat leek mij een prima plan. We waren nog maar nauwelijks onderweg, toen de snelheid er even uit ging. Op een weg waar inhalen nog niet zo simpel was, kwamen we tijdelijk achter paard en wagen terecht. Maar ach, wat maakte het uit, het was mooi weer en we hadden alle tijd …
Ook een stop voor de brug over het Prinses Margrietkanaal bij Lemmer kon er nog best af. Ik maakte van de gelegenheid om even de benen te strekken. Van rechts naderde de zeilboot die voorrang kreeg en aan de linkerkant stond een tekst, die ik helaas niet helemaal kon lezen …
Na een klein uurtje hadden we onze eerste bestemming van de dag bereikt. Nadat we waren uitgestapt, maakten we eerst de min of meer traditionele foto van het huisje van Minne Minnes de Vries, de laatste Zuiderzeevisser van het Klif …
Het was weer een mooie dag met mijn fotomaatje gisteren, mooi maar vermoeiend. Daarom ga ik vandaag min of meer verplicht weer eens een dagje voor anker …
Gelukkig is het vandaag weer wat koeler dan de voorgaande dagen. Een verkoelend windje en wolken die de zon temperen zullen ook het vee in de wei goed doen. Lekker rustig grazend liggen ze samen in de wei …
De verkoeling doet mij ook goed. Maar de hitte is mijn systeem toch alweer dieper doorgedrongen dan ik zou willen. Nadat ik gisteren een vrijwillige rustdag had, komt er vandaag nog een verplichte rustdag achteraan om de kracht in mijn benen terug te laten keren …
Afanja's Weblog 